Rejestracja nazwy „oscypek” jako chronionej nazwy pochodzenia

Oscypek jest drugim produktem, który zostanie zarejestrowany jako polski wyrób regionalny w Unii Europejskiej. Na podstawie rozporządzenia Komisji (WE) nr 127/2008 z dnia 13 lutego 2008 r. oscypek zostanie wpisany do rejestru chronionych nazw pochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych po upływie 20 dni od publikacji tego aktu prawnego, a więc już 5 marca br. Wizytówka Tatr i Podhala będzie mogła teraz dotrzeć do jeszcze większej liczby smakoszy w całej Unii Europejskiej.
Oscypek jest sezonowym serem owczym. Mleko wykorzystywane do jego produkcji pochodzi wyłącznie od owiec rasy „Polska Owca Górska”. Jeśli do produkcji oscypka wykorzystuje się mleko krowie, może ono stanowić najwyżej 40% mleka użytego do produkcji sera. Mleko to pochodzi wówczas tylko od krów rasy „Polska Krowa Czerwona” wypasanych na pastwiskach górskich razem z owcami. Sezon produkcyjny oscypka trwa od maja do września. Ze względu na ograniczoną możliwość pozyskiwania mleka owczego (między końcem kwietnia a początkiem października), także produkcja oscypka jest możliwa jedynie w tym czasie.
Niepowtarzalne cechy oscypka
Oscypek ma zawsze kształt dwustronnego stożka. Jego środkowa (najszersza) część jest walcowata. Zdobią ją wypukłe i wklęsłe wzory. Każdy baca wytłacza i umieszcza na oscypku inne wzory. Wielkość oscypka jest dokładnie określona i wynosi 17 - 23 cm długości oraz 6 - 10 cm średnicy. Ser waży 0,6 - 0,8 kg. Po przekrojeniu oscypka może być widoczne jedno duże oczko w centralnej jego części – pozostałość po szpikulcu, wokół którego ser był formowany, a także duża liczba drobnych oczek. Barwa sera po jego przekrojeniu jest lekko kremowa, ciemniejsza przy skórce, dopuszcza się również barwę zbliżoną do białej. Skórka ma jasnobrązowy kolor o delikatnym połysku. Oscypek jest twardy i elastyczny. Charakteryzuje go wyraźny zapach wędzenia i lekko słony smak.
Wzajemne powiązanie niepowtarzalnych czynników naturalnych oraz ludzkich – wyjątkowe właściwości regionu (jego fauna i flora), a także sięgająca XV w. metoda produkcji – pozwala na uzyskiwanie tego niepowtarzalnego sera, który od lat wzbudza uznanie znawców i miłośników produktów regionalnych oraz tradycyjnych.