Co państwu członkowskiemu wolno w zakresie promocji towarów?

Państwo członkowskie może:

• tworzyć regulacje ograniczające dostęp do rynku dla towarów, powołując się na kryteria wskazane w art. 30 TWE
• samodzielnie tworzyć programy promocyjne, które nie dyskryminują towarów z innych państw członkowskich oraz nie mają związku z pochodzeniem geograficznym
• tworzyć krajowe regulacje umożliwiające istnienie wspólnotowych systemów ochrony oznaczeń regionalnych, oznaczeń pochodzenia oraz tradycyjnych specjalności.
  

Sprawa Komisja przeciw Francji – oznaczanie produktów rolno-spożywczych (Sprawa C-6/02)

Sprawa dotyczyła zgodności z prawem wspólnotowym francuskich oznaczeń wskazujących na pochodzenie produktów rolno-spożywczych. Komisja stwierdziła, że poddanie krajowej ochronie prawnej oznaczeń pochodzenia geograficznego naruszyło art. 28 TWE. Oznaczenia miały informować konsumentów, że produkt rolno-spożywczy pochodzi z określonego regionu: Salaisons d’Auvergne, Savoie, Franche-Comté, Corse, Midi-Pyrénées, Normandie, Nord-Pas-de-Calais, Ardennes de France, Limousin, Languedoc-Roussillon i Lorraine.

Rozporządzenie 2081/92 definiuje pojęcie oznakowania geograficznego i stanowi, że jego ochrona dochodzi do skutku z chwilą podjęcia przez Komisję decyzji o jego zarejestrowaniu. Rozporządzenie przewidywało, że w terminie 6 miesięcy od wejścia w życie jego przepisów państwa członkowskie zawiadomią Komisję, jakie oznaczenia są chronione ich prawem krajowym lub, w braku ochrony, jakie oznaczenia przez nich używane wymagają zarejestrowania na podstawie tego rozporządzenia. Komisja zarejestrowała te oznaczenia w zakresie, w jakim spełniają kryteria wymagane przez art. 2–4 rozporządzenia. Państwa członkowskie mogły zachować krajową ochronę wskazanych oznaczeń do dnia podjęcia decyzji o zarejestrowaniu. Skutki ochrony krajowej, w przypadku gdy oznaczenie nie zostało zarejestrowane zgodnie z rozporządzeniem, ponosi wyłącznie państwo członkowskie. Środki przyjęte przez państwa członkowskie są skuteczne tylko na poziomie krajowym i nie mogą mieć wpływu na handel wewnątrzwspólnotowy.

Jeśli wniosek dotyczy oznaczenia wskazującego jednocześnie na obszar geograficzny innego państwa członkowskiego, państwo to jest konsultowane przed podjęciem jakiejkolwiek decyzji. Ponadto państwo członkowskie nie może się powoływać na przepisy, praktyki lub sytuacje z zakresu wewnętrznego porządku prawnego, aby uzasadnić niewypełnienie obowiązków wynikających z prawa wspólnotowego. Przepisy francuskie wprowadzające omawiane oznaczenia mogły mieć
wpływ na swobodny przepływ towarów między państwami członkowskimi, szczególnie w sytuacji, gdy traktowałyby w sposób uprzywilejowany towary pochodzenia krajowego, z uszczerbkiem dla towarów importowanych. Stosowanie tych przepisów różnicowałoby te dwie kategorie towarów.

W konsekwencji ETS orzekł, iż Republika Francuska uchybiła obowiązkom nałożonym przez art. 28 TWE, wskutek nieuchylenia we wskazanym przez Komisję terminie krajowej ochrony prawnej przyznanej omawianym oznaczeniom.