Na przestrzeni ostatnich kilkunastu lat różnice w poziomie wykształcenia osób mieszkających na wsiach i w miastach zacierają się. Liczba osób posiadających li tylko podstawowe wykształcenie maleje z roku na rok. 15 lat temu tylko 4% mieszkańców wsi posiadało wyższe wykształcenie. Dziś takim dyplomem może pochwalić się co 10 osoba. Poziom edukacji wzrasta, ale zdecydowanie wolniej niż w miastach.
Wszystkie egzaminy czy to kończące szkołę podstawową czy gimnazjum, dzieci mieszkające na wsiach zdają zdecydowanie słabiej niż uczniowie szkół miejskich. Z egzaminem dojrzałości jest jeszcze gorzej. Na maturze szkoły ze wsi i małych miasteczek wypadają fatalnie w porównaniu z tymi z wielkich miast. Są to oczywiście oceny globalne, bo zdarzają się przypadki, w których młodzież wiejska radzi sobie z nauką znakomicie. Przypomnijmy, że od wielu lat wszystkie dzieci z całego kraju zdają identyczne egzaminy. Raporty Centralnej Komisji Egzaminacyjnej potwierdzą gorsze edukacyjne szanse młodzieży ze wsi i małych miast. Dlaczego tak się dzieje?
Dzieci mieszkające na wsiach mają do wyboru tylko takie szkoły, które są położone w pobliżu ich domów albo takie, do których są w stanie codziennie dojeżdżać. W aglomeracjach wybór placówek szkolnych jest niewątpliwie większy. Prostszy jest także dostęp do różnego rodzaju zajęć pozalekcyjnych. Niewątpliwie dzieci z dużych miast mają zdecydowanie większe możliwości nauki języków obcych, łatwiejszy dostęp do różnego rodzaju szkół językowych. Bez problemu znajdą native spikera. Uczniowie szkół wiejskich nie posiadają tylu opcji.
Jednak edukacja na wsi to nie tylko same minusy. Zaletą nauki w wiejskiej szkole jest niewielka liczba dzieci. W niektórych klasach nie przekracza ona 10 osób. Takich warunków nie zapewni żadna szkoła w dużej aglomeracji, nawet społeczna czy prywatna. W takiej grupie zdecydowanie prościej i efektywniej prowadzi się zajęcia. Nauczyciel jest w stanie potraktować każde dziecko indywidualnie. Dopilnować je. Z uwagi na to, że większość rodzin uczniów się zna, przynajmniej z widzenia, dzieci są grzeczniejsze niż „anonimowe” dzieci w miastach, których nikt poza szkołą i domem nie pilnuje. Zdecydowanie mniej jest też przypadków znęcania, fali czy chuligaństwa. I w szkole i poza nią wszyscy „mają na siebie oko”. Dzieci z małej społeczności wbrew pozorom mają większe poczucie bezpieczeństwa. Także problem narkotyków jest marginalny, więc rodzice są spokojniejsi wysyłając dziecko do takiej szkoły. Nie ma w niej tylu zagrożeń, które czyhają na młodzież w miastach. Poza tym na wsiach istnieje jeszcze instytucja podwórka. Dzieci zamiast spędzać czas przed komputerem grają w piłkę, jeżdżą na rowerach, spotykają się. Miło spędzają czas i uczą się kooperacji w grupie. W miastach od wielu lat nie można spotkać dzieci bawiących się przed domem, na podwórku, wiszących na trzepakach. Rośnie pokolenie socjopatów, którzy nie potrafią ani nawiązywać ani utrzymywać relacji z rówieśnikami. Dzieci chowane są pod kloszem, nie mają kontaktu z realnym światem. Swój czas dzielą pomiędzy szkołę, korepetycje lub dodatkowe zajęcia a siedzeniem przed komputerem. Kontaktu z rodzicami na ogół też nie mają dużego, gdyż w dni powszednie dorośli wracają do domów przed wieczorem. Dlaczego zatem nasze dzieci tak słabo wypadają na wszystkich testach/egzaminach w porównaniu z tymi mieszkającymi w miastach? Czy to wina nas: rodziców, którzy nie przykładają nadmiernej wagi do edukacji swoich pociech? Czy może w wiejskich szkołach pracuje słaba kadra? Od wielu lat mówi się o konieczności wyrównywania szans edukacyjnych. Co Waszym zdaniem należy zrobić, żeby proces ten zaczął przynosić widoczne efekty? Czekamy na komentarze.
.png)
Zaloguj przez Facebook
