Pryszczyca (Aphtae Epizooticae) jest wirusową, najczęściej ostrą i gorączkową, bardzo zaraźliwą chorobą bydła i innych zwierząt racicowych, przebiegająca jako posocznica z tworzeniem się w jamie ustnej, w skórze wymienia i w okolicy racic charakterystycznych pęcherzy, a po ich pęknięciu także owrzodzeń gojących się bez tworzenia blizn. Choroba ta ma dużą potencjalną zdolność szerzenia się i występowania na znacznych obszarach. Pomimo, iż śmiertelność w tej chorobie nie jest duża, zalicza się ją do najniebezpieczniejszych chorób zaraźliwych zwierząt i z tego powodu jest bardzo ostro zwalczana.
Pryszczyca jest zakaźną, wysoce zaraźliwą chorobą zwierząt parzystokopytnych o dużej dynamice szerzenia się. Z tych też względów choroba ta znalazła się na Liście A chorób Międzynarodowego Urzędu ds. Epizootii (Office International des Epizooties - OIE). Pryszczyca uważana jest za najgroźniejszą chorobę zwierzęcą. Jej wystąpienie wstrzymuje w znacznym stopniu handel w skali świata. Obrót zwierzętami, produktami zwierzęcego pochodzenia, nasieniem, zarodkami z krajów, w których występuje pryszczyca, lub prowadzone są szczepienia przeciwko pryszczycy, jest znacznie utrudniony lub zamknięty.
Etiologia
Chorobę powoduje wirus należący do rodziny Picornaviridae rodzaj Aphtovirus. Wirus pryszczycy wykazuje stabilność w pH 7-9. W środowisku pH poniżej 7 i powyżej 9 wirus ulega inaktywacji. Kwasy fosforowy, siarkowy, cytrynowy, octowy, mrówkowy oraz substancje alkaliczne np. węglan sodu, ług sodowy inaktywują wirus pryszczycy stosunkowo szybko. 1% ług sodowy (NaOH) inaktywuje wirus w ciągu 1 minuty. Wirus pryszczycy wykazuje dość dużą oporność na czynniki fizyczne. Temperatura 370C inaktywuje go po 12-24 godzinach, temperatura 60-650C zabija wirus po 30 minutach, natomiast w 80-1000C wirus ginie natychmiast. W temperaturze -200C, w stanie liofilizownym, zarazek zachowuje zakaźność przez wiele lat. W glebie i sierści zwierząt wirus zachowuje zakaźność przez 1 miesiąc, w paszy - 4-5 miesięcy, w kale i gnojowicy - 45 dni. Promieniowanie słoneczne inaktywuje wirus w ciągu 5 minut. Peklowanie, wędzenie solenie skór nie inaktywuje zarazka. Zakaźność szpiku kostnego stwierdza się jeszcze po 45 dniach.
Znanych jest 7 serotypów wirusa pryszczycy: A, O, C, SAT1, SAT2, SAT3 i Asia 1. W obrębie 7 serotypów zidentyfikowano ponad 60 podtypów. Podział ten opiera się na obserwacjach poczynionych na zwierzętach immunizowanych, a mianowicie uodpornianie jednym podtypem nie zabezpieczało zwierząt przed zakażeniem innym podtypem wirusa pryszczycy.
Epizootiologia
Pryszczyca atakuje zwierzęta parzystokopytne: bydło domowe, owce, kozy, świnie, a z przeżuwaczy wolno żyjących bizony, bawoły, żubry, jelenie, impala, kudu. Dzikie świnie żyjące w buszu mogą stanowić naturalny rezerwuar zarazka. Na zakażenie wrażliwy jest także człowiek. Wirus pryszczycy może zakażać słonie, wielbłądy i jeże.
Pryszczyca występuje endemicznie w większości krajów Afryki, w niektórych rejonach Azji, Europy Wschodniej, Ameryki Południowej. Szczepy typów A, O, C występują w Ameryce Południowej i Europie z Turcją włącznie; typy A, O, C i Asia 1 występują na Bliskim Wschodzie; typy O, A, C i Asia 1 w Centralnej i Południowo-wschodniej Azji; O, A, i C w Ameryce Północnej; O, A, C, SAT 1, SAT 2 w Afryce Zachodniej i Centralnej; O, A, C, SAT 1, SAT 2, SAT 3 w Afryce Wschodniej i Południowej. Pryszczyca nigdy nie wystąpiła na Islandii.
Obrót zwierzętami i produktami pochodzenia zwierzęcego z tych regionów może stwarzać zagrożenie przeniesienia wirusa pryszczycy do rejonów wolnych od choroby i to na duże odległości. Pryszczyca permanentnie powraca do Europy o czym świadczą ogniska stwierdzone we Włoszech w 1993 roku, w Grecji w latach 1994, 1996 i 2000, Albanii, Bułgarii, Macedonii w 1996 roku. W 2000 roku pryszczycę zarejestrowano w Algierii, Arabii Saudyjskiej, Argentynie, Brazylii, Chinach (Tajpei), Chińskiej Republice Ludowej, na Filipinach, w Grecji (typ Azja 1), Gruzji, Gwinei, Kazachstanie, Iranie, Japonii, Jordanii, Korei, Kuwejcie, Maroku, Mongolii, Peru, Rosji, Tadżykistanie, Turcji, Turkmenistanie, Zambii. W Polsce ostatnia epizootia pryszczycy miała miejsce w latach 1959-1967 z największym nasileniem zachorowań w latach 1962-1964. W latach 1968-1971 zarejestrowano w Polsce 10 ognisk pryszczycy. Zachorowania w 1959 roku powodowane były przez typ O. Pod koniec 1960 roku stwierdzono w Polsce pojedyncze ogniska powodowane przez typ C. W roku 1963 pojawiły się w Polsce zachorowania spowodowane przez typ A. Analogiczne typy wirusa występowały w Polsce w latach 1964-1968. Ostatnie ognisko choroby w Polsce stwierdzono w 1971 roku. Spowodowane ono było przez typ O.
W roku 1992, uznając Europę za region wolny od pryszczycy, wprowadzono zakaz szczepień przeciwko pryszczycy. Import zwierząt ograniczono wyłącznie do krajów uznanych za wolne od choroby i w których nie wykonywano szczepień, co najmniej od 12 miesięcy.
Ostatnie badania wykazały pojawienie się nowego szczepu w obrębie podtypu A wirusa pryszczycy. Szczep ten wyizolowano po raz pierwszy w Iranie w 1996 roku, a następnie w Turcji i Armenii w 1998 roku. Dane te wskazują, że zagrożenie pryszczycą jest dla Europy ciągle duże.
Patogeneza
Wirus może przenosić się przez kontakt bezpośredni lub za pośrednictwem produktów zwierzęcego pochodzenia jak mięso, mleko, nasienie, zarodki. Wirus mogą przenosić ludzie, ptaki, pojazdy, przedmioty, odzież, które miały kontakt ze zwierzętami zakażonymi lub chorymi. Kierunki szerzenia się epizootii wskazują, że wirus pryszczycy może przenosić się z wiatrem i opadami deszczu.
Wirus wnika do organizmu przez błony śluzowe górnych odcinków przewodu pokarmowego i układu oddechowego. Miejscem pierwotnego namnażania się wirusa jest prawdopodobnie jama nosowo-gardłowa. Drogą limfy i krwi wirus dociera do wszystkich tkanek organizmu zwierzęcia.
Zakażone i chore na pryszczycę zwierzęta wydalają wirus z wydychanym powietrzem, z wydzielinami i wydalinami organizmu oraz ze skóry. Zwierzęta rekonwalescenci są nosicielami wirusa pryszczycy przez okres nawet do 3 lat w przypadku bydła domowego i 5 lat w przypadku bawołów afrykańskich. Utrzymuje się on w gardle i może w każdej chwili stać się przyczyną nowego ogniska choroby. Wykazano obecność wirusa pryszczycy w nasieniu buhajów na cztery dni przed pojawieniem się objawów klinicznych choroby. Wirus występował w nasieniu przez 37 dni po ustąpieniu objawów klinicznych pryszczycy.
Opisano izolację wirusa pryszczycy z napletka oraz skóry buhajów uodpornionych przeciwko pryszczycy. Wirus pryszczycy był także izolowany z nasienia buhaja uodparnianego, który uległ ekspozycji na zakażenie szczepem terenowym i u którego wystąpiły łagodne objawy kliniczne pryszczycy. Jednakże największe zagrożenie stwarza nasienie buhajów pobrane od zakażonych zwierząt przed wystąpieniem objawów klinicznych pryszczycy oraz nasienie buhajów uodpornionych przeciwko pryszczycy, które miały kontakt ze zwierzętami chorymi na pryszczycę. Wirus pryszczycy jest obecny w mleku w okresie przed wystąpieniem objawów klinicznych i w trakcie ich trwania, przy czym miano wirusa w mleku jest wysokie.
Okres inkubacji choroby trwa zazwyczaj 2 do 8 dni. Przeciwciała w przypadkach zakażeń naturalnych pojawiają się już od 4 dnia po zakażeniu, osiągają szczyt w 7-14 dniu i spadają w okresie 30 dni. Są to tzw. przeciwciała wczesne należące do klasy IgM. Neutralizują one szczepy homologiczne i heterologiczne wirusa pryszczycy. Przeciwciała należące do klasy IgG pojawiają się po 10-14 dniach, osiągają szczyt w okresie 28 dni. Przeciwciała te neutralizują wirus pryszczycy oraz biorą udział w OWD. Wykazują one znacznie większą specyficzność w stosunku do poszczególnych typów i podtypów niż przeciwciała IgM. Stan odporności na zakażenie utrzymuje się około roku, a w niektórych przypadkach może trwać nawet 4,5 roku.
Objawy kliniczne
Choroba zaczyna się gorączką, osowieniem, brakiem apetytu. Następnie pojawiają się pęcherze różnej wielkości na błonie śluzowej jamy gębowej, na koronce racic i w szparze międzyracicznej. Produkcja mleka gwałtownie spada. W obrębie jamy ustnej to jest na błonie śluzowej języka, podniebienia, dziąseł, policzków stwierdza się pęcherze wypełnione słomkowo-żółtym płynem. Pęcherze mogą być obecne również na błonie śluzowej otworów nosowych i śluzawicy, na strzykach i niekiedy na skórze wymienia.
Zachorowalność wynosi 100%. Zejścia śmiertelne u bydła dorosłego zdarzają się rzadko. Natomiast u cieląt mogą następować nagłe zejścia śmiertelne bez jakichkolwiek objawów klinicznych poprzedzających. W takich przypadkach badanie anatomopatologiczne ujawnia ostre zapalenie mięśnia sercowego z dużą ilością płynu w worku osierdziowym i degeneracją mięśnia sercowego. Mięsień sercowy wykazuje naprzemiennie pola jaśniejsze i ciemniejsze co określa się mianem "serca tygrysiego". Jednym z charakterystycznych objawów klinicznych pryszczycy jest obfite ślinienie i kulawizna. Przestępowanie z nogi na nogę i częste oblizywanie nozdrzy są wyrazem bolesności w obrębie racic i jamy gębowej.
W okresie kilku godzin pęcherze na języku ulegają pęknięciu tworząc owrzodzenia o żywo czerwonym dnie, które mogą krwawić. Błona śluzowa szybko ulega regeneracji i po kilku dniach (od 5 do 8) zwierzęta przyjmują pokarm normalnie. Śladem po nadżerce jest płytkie zagłębienie i białawe, utrzymujące się nawet do pół roku, pozbawione barwnika miejsce. Niekiedy zdarzają się zakażenia wtórne pęcherzy i nadżerek prowadzące do włóknikowo-ropnych, rzekomobłoniczych zmian, co opóźnia proces gojenia. Pęcherze w okolicy racic po pęknięciu z reguły ulegają zakażeniu, co w konsekwencji doprowadza do kulawizn i uszkodzenia racic. Niekiedy trwałe obniżenie wydajności mleka i niepłodność mogą być następstwem przebycia pryszczycy.
Zmiany anatomopatologiczne
Pęcherze i nadżerki na błonie śluzowej jamy gębowej, koronki racic, w szparze międzyracicznej są typowymi zmianami anatomopatologicznymi występującymi w przebiegu pryszczycy u zwierząt dorosłych. Tuż po pęknięciu pęcherzy tworzy się jak gdyby kieszonka, gdyż odwarstwiony nabłonek pozostaje w postaci sklepienia nad nadżerką. Nadżerkę pokrywa brunatny lub brunatno-żółty strup. Po zagojeniu nadżerek i odpadnięciu strupów pozostają białawe zagłębienia utrzymujące się do pół roku. Przy złośliwym przebiegu pryszczycy obserwuje się dość często nagłe zejścia śmiertelne bydła, cieląt, kóz, świń. Obraz sekcyjny jest nietypowy, bowiem, jeżeli padnie zwierzę pozornie zdrowe, na sekcji nie stwierdza się prawie żadnych zmian. Ogólny zastój żylny i skrzepy krwi w lewej komorze serca wskazują na ostre uszkodzenie mięśnia sercowego. Niekiedy mięsień sercowy nie wykazuje żadnych zmian. W innych przypadkach występują charakterystyczne zmiany, szczególnie w ścianie lewej komory, przegrodzie sercowej, w postaci małych, szarych ognisk nadających sercu charakterystyczny "tygrysowaty" wygląd określany mianem cor tigrinum. Rzadko stwierdza się w mięśniu sercowym większe ogniska o barwie szarej i/lub szare plamy. W pozostałych narządach nie stwierdza się zmian anatomopatologicznych.
Rozpoznawanie
W każdym przypadku ślinienia się zwierząt należy w pierwszym rzędzie podejrzewać pryszczycę. Często jest tak, że podczas badania jamy ustnej, jeśli chwyci się za język, w dłoni badającego pozostaje złuszczony nabłonek pęcherzy odsłaniając żywo-czerwone dno. Również kulawizny powinny zwrócić uwagę na okolice szpary międzyracicznej i okolicę koronek. Stwierdzenie pęcherzy w wymienionych miejscach oraz na skórze strzyków i skórze wymienia nasuwa poważne podejrzenie pryszczycy. Jeśli zachorowania występują u różnych gatunków zwierząt parzystokopytnych (bydło, świnie, owce, kozy) diagnoza jest prawie pewna. Ostateczne rozpoznanie opiera się na badaniu laboratoryjnym. Diagnostyka laboratoryjna polega na wykazaniu antygenu wirusa pryszczycy w próbkach tkanek od zwierząt chorych. Najlepszym materiałem do badania jest nabłonek pęcherzy lub płyn z pęcherzy. Płyn z pęcherzy można pobrać za pomocą strzykawki z igłą. Nabłonek z pękniętych pęcherzy pobiera się w ilości około 1 g z miejsc jak najmniej zanieczyszczonych zachowując warunki jałowości. Próbki nabłonka powinny być umieszczone w płynie transportowym o składzie: glicerol+0,04 M bufor fosforanowy, pH 7,2-7,6 w równych objętościach. Jeśli 0,04M bufor fosforanowy nie jest dostępny można go zastąpić zwykłym PBS lub podłożem do hodowli komórek, przy czym istotne jest, aby pH mieszaniny glicerol+PBS było w zakresie 7,2-7,6. Niezwłocznie po pobraniu próbki powinny zostać umieszczone w chłodni lub zamrożone i w takim stanie dostarczone do laboratorium. Obecność antygenów wirusa pryszczycy w pobranych próbkach wykrywa się w odczynie wiązania dopełniacza (OWD) lub testem ELISA z zastosowaniem surowic specyficznych dla 7 serotypów wirusa pryszczycy. Stosowane są również techniki wykrywające wirusowy kwas nukleinowy, jak na przykład reakcji polimeryzacji łańcuchowej (PCR) lub hybrydyzacja in situ. Opracowano specyficzne primery dla PCR, które umożliwiają różnicowanie siedmiu serotypów/genotypów wirusa pryszczycy. Pomyślność badania w dużej mierze zależy od jakości próbek dostarczonych do badania. Jeśli bezpośrednie badanie próbek w odczynie wiązania dopełniacza nie jest możliwe, wykonuje się pasaż w hodowli komórek tarczycy, nerki cielęcia lub wrażliwych linii ciągłych i bada płyn z hodowli w OWD lub ELISA na obecność wirusa pryszczycy. Izolowany wirus podlega identyfikacji w odczynie wiązania dopełniacza lub seroneutralizacji z zastosowaniem surowic specyficznych dla 7 serotypów wirusa pryszczycy. Stwierdzenie antygenów wirusa pryszczycy w próbkach przesłanych do badania jest wystarczającym potwierdzeniem pryszczycy. Tradycyjnym testem jest OWD, jednakże w wielu laboratoriach został on zastąpiony testem ELISA, który wykazuje większą specyficzność, a antykomplementarne właściwości badanej próbki nie mają wpływu na wynik.
Badanie serologiczne może być pomocne w diagnozowaniu pryszczycy. Jednakże jego wartość diagnostyczna ograniczona jest w przypadku stosowania szczepień. Również w rejonach endemicznego występowania pryszczycy wartość badania serologicznego jest ograniczona, bowiem wynik dodatni może być efektem przebycia wcześniejszych infekcji. Wykazanie specyficznych przeciwciał posiada wartość diagnostyczną u zwierząt nieuodpornianych przeciwko pryszczycy i w przypadku występowania pęcherzy na błonach śluzowych lub w szparze międzyracicznej. Testami stosowanymi w diagnostyce serologicznej pryszczycy jest test seroneutralizacji (SNT) oraz ELISA. Test ten zaleca OIE do badania bydła w obrocie handlowym. Obecność przeciwciał dla wirusa pryszczycy w surowicy krwi wskazuje na kontakt z wirusem i możliwość nosicielstwa.
Zwalczanie i zapobieganie
Wirus pryszczycy przenosi się przez kontakt bezpośredni pomiędzy zwierzętami, za pośrednictwem produktów jak mięso, mleko, nasienie. Wektorem może być człowiek, zwierzęta domowe i dzikie, ptaki, środki transportowe, odzież, czynniki atmosferyczne (wiatr, opady). Podstawowym zatem elementem w zwalczaniu pryszczycy jest przerwanie cyklu szerzenia się wirusa poprzez wyeliminowanie stosownego ogniwa. Wokół ogniska pryszczycy ustanawia się strefę zapowietrzoną, która obejmuje obszar o promieniu 10 km, a wokół strefy zapowietrzonej ustanawia się strefę zagrożoną, w której prowadzi się ścisłą obserwację stanu zdrowia i kontrolę ruchu zwierząt lub podejmuje szczepienie pierścieniowe szczepionką odpowiadającą kompozycją antygenową izolowanym szczepom wirusa pryszczycy. Głębokość strefy zagrożenia wynosi przynajmniej 10 km. Wstrzymanie ruchu zwierząt jest jednym ze skuteczniejszych sposobów ograniczania epizootii. Ogranicza się ruch ludzi. Wstrzymuje się wszelkie targowiska, wystawy, spędy, skupy, wysyłki zwierząt. W ognisku, w którym stwierdzono zachorowania ubojowi poddaje się wszystkie zwierzęta parzystokopytne, aby ograniczyć ilość wirusa wydalanego do środowiska przez zakażone (chore) zwierzęta. W ognisku choroby ubojowi poddaje się również wszystkie zwierzęta parzystokopytne, które miały bezpośredni lub pośredni kontakt ze zwierzętami chorymi lub zakażonymi. Rzeźnia może być zlokalizowana najdalej w rejonie zagrożonym. Zakwaszanie jakie rozwija się w mięśniach po uboju w procesie dojrzewania tuszy skutecznie inaktywuje wirus. Groźne są odpady rzeźniane i kości (szpik), gdzie zmiana pH (zakwaszenie) nie następuje. Tkanki te muszą być ogrzewane w celu inaktywacji termicznej wirusa. Mleko w rejonie, w którym wystąpiła pryszczyca powinno być poddane obróbce termicznej. Prowadzona jest dezynfekcja osób bezpośrednio obsługujących zwierzęta, pomieszczeń dla zwierząt, środków transportu. Takie postępowanie w rejonie zapowietrzonym i zagrożonym prowadzi do przerwania łańcucha epizootycznego i jest ekonomicznie uzasadnione w regionach, w których pryszczyca występuje sporadycznie. Natomiast w rejonach, gdzie pryszczyca występuje endemicznie bardziej opłacalnym ekonomicznie jest podejmowanie szczepień. Szczepionki mogą być mono-, dwu-, trój- lub wieloważne. Wiele krajów utrzymuje rezerwę antygenów (inaktywowanych i zagęszczonych wirusów pryszczycy różnych serotypów) na wypadek wybuchu pryszczycy. Jest to tzw. rezerwa epizootyczna. Należy nadmienić, że współczesne szczepionki nie chronią w pełni przed pryszczycą jeśli nie poda się trzech dawek szczepionki. Wirus pryszczycy może namnażać się w jamie gardłowej u zwierząt nie w pełni zabezpieczonych.
Jeśli choroba wystąpiła w regionie dotąd wolnym od pryszczycy, w którym nie stosowano szczepień profilaktycznych i zastosowano środki administracyjne opisane powyżej, region taki może zostać uznany ponownie za wolny w sześć miesięcy po zabiciu ostatniego zwierzęcia chorego lub podejrzanego o zakażenie, przy czym powinien być stosowany monitoring serologiczny pryszczycy.
Jeśli choroba wystąpiła w regionie dotąd wolnym od pryszczycy, w którym prowadzone były szczepienia profilaktyczne przeciwko pryszczycy i zastosowano środki administracyjne opisane powyżej, region taki może uzyskać status regionu wolnego od pryszczycy po 12 miesiącach od zabicia ostatniego zwierzęcia chorego, podejrzanego o zakażenie ale dopiero po 24 miesiącach, jeśli nie zastosowano wybijania zwierząt parzystokopytnych w strefie zapowietrzonej.
Oprac. na podstawie materiałów MRiRW
.png)
Zaloguj przez Facebook
