Związki azotowe niebiałkowe

Azotowe związki niebiałkowe są grupą dodatków stosowanych w żywieniu zwierząt przeżuwających. Wykorzystywana jest tu zdolność bakterii żwacza do syntezy aminokwasów (a z nich własnego białka) z różnych związków azotowych dostających się do żwacza – zarówno z białka paszowego jak i ze związków azotowych niebiałkowych. Związki te mogą być dodawane do pasz objętościowych i treściwych. 

Najważniejszym z nich jest mocznik. Stosując dodatek mocznika należy przestrzegać określonych zasad: 

• nie wolno go podawać zwierzętom bardzo młodym, 
• zwierzęta powinny być stopniowo przyzwyczajane do tego dodatku, 
• powinien być wymieszany z paszami zawierającymi łatwo dostępne węglowodany, 
• nie może być zbrylony, 
• najlepiej jeśli jest w postaci pozwalającej na stopniowe jego uwalnianie. 

Nie wolno stosować mocznika w dawkach z wysokim poziomem białka. Niski poziom białka oraz dostępność węglowodanów pozwalają na lepsze wykorzystanie tego dodatku oraz zabezpieczają zwierzę przed następstwami ewentualnego zatrucia. Dodatek mocznika jest zalecany przy zakiszaniu kukurydzy (5 kg na 1t zakiszanych roślin). Może być również stosowany do mieszanek pasz przemysłowych dla bydła, przeznaczonych na okres żywienia zimowego. 

Mocznik może być także składnikiem koncentratów. Są też specjalne koncentraty mocznikowe. 

Stosując łącznie pasze objętościowe i treściwe zawierające mocznik, nie powinno się przekraczać ilości dobowej 25-30 g na 100 kg masy ciała zwierzęcia. Ponieważ producenci pasz nie zawsze podają zawartość mocznika w mieszankach i koncentratach należy ściśle przestrzegać zasad ich stosowania podanych na opakowaniu lub w ulotce.