Dodatki smakowo-zapachowe

Coraz większego znaczenia nabiera zwiększenie pobrania paszy przez zwierzęta. Dotyczy to zarówno zwierząt dorosłych jak i młodych. Szczególnie prosięta, przy skróconym do 6 (a nawet 4) tygodni okresie karmienia przez maciorę, musiały wcześnie i szybko uczyć się pobierania pasz stałych. Sposobem, który to umożliwiał było wprowadzenie do pasz dla maciory substancji smakowo-zapachowej, która była następnie wydzielana z mlekiem. Podanie tego samego związku z paszą stałą dla prosiąt sprzyjało szybszemu ich przyzwyczajeniu do innej formy pokarmu.

Obecnie intensyfikacja produkcji zwierzęcej powoduje konieczność dodawania do mieszanek lub dawek paszowych tłuszczów, mączek zwierzęcych, syntetycznych aminokwasów, składników mineralnych, witamin i innych komponentów istotnie zmieniających smak paszy. Może to zmniejszać pobranie paszy. Stosuje się już wiele związków i substancji pojedynczych lub mieszanin o określonym smaku i zapachu. W większości są one wykorzystywane w przemyśle spożywczym, jednak z wymienionych powodów coraz częściej trafiają do pasz dla zwierząt. Najczęściej stosowanym dodatkiem z tej grupy jest wanilina i o wiele silniejsza jej pochodna etylowa.

Niekiedy stosuje się substancje wprowadzające smak słodki: mono- i dwucukry lub substytuty (sorbit, ksylit, mannit), pozwalające poprawić smak pasz zgodnie z upodobaniami zwierząt.

Preparaty smakowo-zapachowe mogą być w postaci sypkiej, płynnej lub rozpuszczalne w tłuszczach. Te ostatnie mają zastosowanie kiedy prowadzi się natłuszczanie granul z potrzebą dodatku określonej substancji smakowej.

Zastosowany dodatek zależy od komponentów użytych w mieszance oraz od gatunku zwierzęcia (różne preferencje), dla którego jest przeznaczony.

Ponieważ większość substancji zapachowych ma charakter lotny, ich trwałość i warunki przechowywania są ściśle określone.