Wymagania dotyczące gospodarstw związane z ochroną środowiska

Dyrektywa azotanowa

Intensywna produkcja rolnicza stwarza zagrożenie dla środowiska naturalnego wynikające głównie z wysokiego zużycia nawozów i środków ochrony roślin oraz wysokiej obsady inwentarza żywego (duże obciążenie gnojowicą). Negatywne skutki dla środowiska mogą wynikać również z błędów i braku staranności w wykonywaniu zabiegów agrotechnicznych (np. wysiew nawozów na zmarzniętą glebę). Opracowane zostały zalecenia działań w rolnictwie w celu ochrony środowiska. Zagadnienia związane z zanieczyszczeniami pochodzenia rolniczego są przedmiotem Dyrektywy Rady 91/676 (EWG). Dyrektywa ta tzw. Dyrektywa Azotanowa reguluje działania ograniczające zanieczyszczenia wody azotanami. Zajmuje się wodą już zanieczyszczoną, gdzie wystąpiły przekroczenia limitu 50 mg azotanu w litrze oraz obszarami sprzyjającymi przenikaniu zanieczyszczeń azotanowych do wód. Z Dyrektywy tej wynikają dwa najważniejsze wymagania:

• ustalenie limitu zastosowania wszystkich typów nawozów (chemicznych i organicznych) w sposób zbilansowany z potrzebami roślin tak aby ograniczyć do minimum straty;
• wprowadzenie limitu 170 kg azotu na hektar do roku 2003 w strefach wrażliwych.

Zgodnie z Dyrektywą azotanową Kodeks Dobrej Praktyki Rolniczej musi zawierać:

• wydzielenie okresów, w których nie można stosować nawozów mineralnych;
• ograniczenie ilości stosowanych nawozów na dużych spadkach;
• zalecenie nie stosowania nawozów na glebę zmarzniętą, zalaną i na grunty nie obsiane;
• utrzymywanie nie obsianych pasów ochronnych wzdłuż cieków wodnych (strumyki, rzeczki);
• określenie niezbędnej pojemności i konstrukcji płyt obornikowych oraz zbiorników na gnojowicę;
• sformułowanie zaleceń co do technologii i techniki stosowania nawozów mineralnych i organicznych.