Wspólnotowy reżim ochrony oznaczeń geograficznych, nazw pochodzenia oraz świadectw szczególnego charakteru dla określonych typów produktów powstawał pod silnym naciskiem takich krajów jak Włochy i Francja, które tradycyjnie miały dużą liczbę oznaczeń, w szczególności dla win i serów, i starały się uzyskać dla nich dodatkową ochronę na poziomie wspólnotowym, zwłaszcza że w tym czasie producenci „markowych” serów, oliwy lub mięs zaczęli się coraz częściej uskarżać na masową produkcję imitacji ich produktów, zazwyczaj gorszej jakości.
Ich celem było zatem ustanowienie wspólnych reguł używania znaków chroniących tradycyjne i regionalne produkty rolne i artykuły spożywcze. Na mocy dwóch rozporządzeń wspólnotowych zostały ustanowione trzy rodzaje takich znaków:
Podstawą prawną funkcjonowania chronionych nazw pochodzenia oraz chronionych
oznaczeń geograficznych jest Rozporządzenie Rady nr 2081/92/EWG z 14 lipca 1992
r. w sprawie ochrony nazw pochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych dla
produktów rolnych i artykułów spożywczych.
Podstawą prawną funkcjonowania
świadectw szczególnego charakteru jest Rozporządzenie Rady nr 2082/92/EWG z 14
lipca 1992 r. w sprawie świadectw szczególnego charakteru dla produktów rolnych
i artykułów spożywczych.
.png)
Zaloguj przez Facebook
