Badania empiryczne potwierdzają pozytywny wpływ technologii cyfrowych na produktywność, która stanowi podstawowy czynnik konkurencyjności międzynarodowej. Technologie cyfrowe zalicza się do grupy tzw. kluczowych technologii wspomagających (keyenabling technologies). Na poziomie mikroekonomicznym cyfryzacja sprzyja powstawaniu nowych modeli biznesowych, zmienia sposoby komunikacji firm z rynkiem, a także stymuluje rozwój innowacji nie tylko technologicznych, ale również organizacyjnych i społecznych. Technologie cyfrowe umożliwiają otwarcie nowych rynków dla towarów i zasobów, a także rozwój sieci współpracy między producentami, dostawcami i użytkownikami, dzięki czemu rosną korzyści skali.
Skuteczne wykorzystanie technologii informacyjno-komunikacyjnych wymaga nie tylko inwestycji w ICT, ale także dodatkowych inwestycji w kapitał oparty na wiedzy, niezbędny do rozwoju technologii cyfrowych, tj. rozwijanie umiejętności oraz wprowadzanie zmian organizacyjnych i nowych modeli biznesowych. Wpływ cyfryzacji na wzrost gospodarczy wiąże się zatem z wprowadzaniem innowacji cyfrowych rozumianych dwojako: w wąskim ujęciu jako wdrożenie nowego albo znacznie ulepszonego produktu ICT (tj. innowacji w zakresie produktów ICT) lub też, w szerszym ujęciu, jako nowy lub ulepszony produkt lub proces biznesowy, który pojawia się w wyniku korzystania z technologii informacyjno-komunikacyjnych. Zastosowanie technologii cyfrowych w gospodarce tworzy potrzebę rozwoju umiejętności niezbędnych do wykonywania nowych zadań przy zastosowaniu technologii ICT.
Konkurencyjność cyfrowa wiąże się zatem z innowacjami i umiejętnościami cyfrowymi, które są niezbędne po stronie wejściowej, a także ze zmianami wydajności wynikającymi z wprowadzenia technologii informacyjno-komunikacyjnych.
W najnowszej edycji rankingu DESI Polska zajęła 24. miejsce wśród 27 państw członkowskich UE. Poniżej przedstawiono podstawowe dane dotyczące czterech głównych wymiarów (subindeksów) DESI, w kolejności miejsca (od najwyższego) zajmowanego przez Polskę.
W przypadku analizy poszczególnych pozycji w ramach indeksu DESI, Polska zajmuje najwyższą pozycję pod względem łączności, ale jest to i tak bardzo niskie, 21. miejsce w UE.
Subindeks ten jest obliczany na podstawie takich wskaźników, jak m.in.:
1. Ogólne wykorzystanie stałych łączy szerokopasmowych – 68% gospodarstw domowych w Polsce na tle 77% średniej UE w 2020 roku.
2. Wykorzystanie łączy o prędkości co najmniej 1 GB/s – 1,1% gospodarstw domowych w Polsce na tle 1,3% średniej UE w 2020 roku.
3. Zasięg szybkich łączy szerokopasmowych (dostęp nowej generacji) – 76% gospodarstw domowych w Polsce na tle 87% średniej UE w 2020 roku.
4. Zasięg sieci 5G – 10% obszarów zaludnionych w Polsce na tle 14% średniej UE w 2020 roku.
Wskaźników, w zakresie których Polska znajduje się z kolei powyżej średniej unijnej, są:
1. Wykorzystanie stałych łączy szerokopasmowych o prędkości co najmniej 100 MB/s – 37% gospodarstw domowych w Polsce na tle 34% średniej UE w 2020 roku.
2. Zasięg stałych sieci o bardzo dużej przepływności – 65% gospodarstw domowych w Polsce na tle 59% średniej UE w 2020 roku.
Kapitał ludzki również poniżej średniej europejskie, coć nieznacznie. Do wskaźników analizowanych w tym obszarze należą m.in.:
1. Co najmniej podstawowe umiejętności cyfrowe – 49% osób w Polsce w porównaniu do 56% średniej UE w 2020 roku.
2. Ponadpodstawowe umiejętności cyfrowe – 21% osób w Polsce na tle 31% średniej UE w 2020 roku.
3. Specjaliści w dziedzinie ICT – 3,4% osób pracujących w wieku 15–74 lat w Polsce na tle 4,3% średniej UE w 2020 roku.
3. Przedsiębiorstwa zapewniające szkolenia z zakresu ICT – 18% przedsiębiorstw w Polsce na tle 20% średniej UE w 2020 roku.
4. Absolwenci kierunków w dziedzinie ICT – 3,8% absolwentów w Polsce na tle 3,9% średniej UE w 2020 roku.
Pandemia Covid-19 i związane z nią zmiany w edukacji realizowanej w dużym stopniu poprzez sieć internetową (na odległość), dynamicznym rozwojem pracy zdalnej oraz telemedycyny były jednym z podstawowych rozwoju umiejętności cyfrowych.
Autorem analizy jest Arkadiusz Michał Kowalski – ekspert współpracujący z FPPP – w której rozwija wątek konkurencyjności cyfrowej Polski . Celem tego opracowania jest przedstawienie koncepcji konkurencyjności cyfrowej jako jednego z nowych wymiarów konkurencyjności gospodarki oraz ocena poziomu konkurencyjności cyfrowej Polski w międzynarodowym ujęciu porównawczym.
Tradycyjne podejście do konkurencyjności krajów jest ukierunkowane na wymiar kosztowy, koncentrujący się na wysokości i dynamice jednostkowych kosztów pracy lub jednostkowej wydajności pracy. Jednak obecnie coraz większe znaczenie nadaje się czynnikom jakościowym, związanym z innowacjami, zwracając uwagę na potencjał kraju do tworzenia nowej wiedzy technicznej oraz jego zdolność do rozwijania dalszych, ekonomicznie użytecznych technologii. Szczególnym rodzajem technologii, które rozwinęły się w ostatnim dwudziestoleciu, są technologie cyfrowe. W celu tworzenia wartości następuje coraz większa integracja tego typu technologii z gospodarką. W związku z powyższym, konkurencyjność cyfrowa wyłania się jako jeden z kluczowych wymiarów konkurencyjności, który oddziałuje także na kształtowanie się innych jej rodzajów: dochodowej, handlowej, inwestycyjnej czy zrównoważonej (na którą składa się konkurencyjność środowiskowa i społeczna)
Pełna treść artykułu dostępna jest tutaj
źródło: Platforma Przemysłu Przyszłości
.png)
Zaloguj przez Facebook
