Rolnictwo ekologiczne jako system gospodarowania

 Rolnictwo ekologiczne jest to system gospodarowania, który aktywizując przyrodnicze mechanizmy produkcyjne przez stosowanie środków naturalnych, nieprzetworzonych technologicznie, zapewnia trwałą żyzność gleby i zdrowotność zwierząt oraz wysoką jakość biologiczną produktów rolniczych. Jest to system zrównoważony pod względem ekologicznym, ekonomicznym i społecznym: nie obciąża środowiska, jest w dużym stopniu niezależny od nakładów zewnętrznych, umożliwia zachowanie oraz rozwój wsi i rolnictwa jako kategorii społecznych i kulturowych.
 Wiadomym jest, iż podstawą naszego życia jest odżywianie, a co za tym idzie - rolnictwo. Tak samo dotyczy to krajów uprzemysłowionych, jak i krajów rozwijających się. Konieczne jest wytwarzanie wystarczającej ilości pożywienia dla stale rosnącej liczby ludności na świecie, żeby wszyscy mieszkańcy kuli ziemskiej byli syci. W XX wieku nie było wątpliwości, że ten cel można było osiągnąć jedynie przy pomocy nawozów sztucznych i chemii rolniczej. Ale najpóźniej od roku 1962, kiedy Rachel Carson opublikowała swoją książkę "Cicha wiosna", są znane niebezpieczeństwa nieograniczonego stosowania pestycydów w rolnictwie. W następstwie tego z wolna, ale stale tworzył się ruch na rzecz ochrony środowiska, do którego należy także stopniowo rosnące rolnictwo ekologiczne.
Według międzynarodowej federacji rolnictwa ekologicznego [Wersal, 1972 r., International Federation of Organic Agriculture Movements - IFOAM] rolnictwo ekologiczne jest zbiorem różnych szczegółowych koncepcji gospodarowania rolniczego, zgodnych z wymogami gleby, roślin i zwierząt, a jego nadrzędnym celem jest produkcja żywności wysokiej jakości, przy równoczesnym zachowaniu w jak największym stopniu równowagi biologicznej w środowisku przyrodniczym.
Według tej organizacji główne cele rolnictwa ekologicznego to:
ˇ    wytwarzanie żywności o wysokich walorach odżywczych, a w dostatecznej ilości,
ˇ    działania wspierające wszelkie procesy życiowe zachodzące w systemach przyrodniczych � zamiast prób zdominowania przyrody,
ˇ    podtrzymanie i wspomaganie cykli biologicznych w gospodarstwie,
ˇ    maksymalne wykorzystanie odnawialnych zasobów przyrody w oparciu o regionalną organizacje produkcji rolniczej,
ˇ    dążenie do zamknięcia obiegu materii organicznej i składników pokarmowych w obrębie gospodarstwa,
ˇ    stosowanie materiałów i substancji nadających się do wielokrotnego wykorzystania i użytecznego przetworzenia w gospodarstwie lub poza nim,
ˇ    zapewnienie zwierzętom gospodarskim warunków zgodnych z potrzebami bytowymi,
ˇ    unikanie jakichkolwiek form skażenia i zanieczyszczenia środowiska w następstwie działalności rolniczej,
ˇ    utrzymanie genetycznej różnorodności wszystkich żywych składowych gospodarstwa rolnego i jego otoczenia, włączając w to ochronę dziko żyjących roślin i zwierząt,
ˇ    zapewnienie producentom godnego życia; czyli odpowiednich dochodów oraz satysfakcji wynikającej między innymi z udziału w ochronie przyrody i poczucia wysokiej rangi zawodu,
ˇ    zwrócenie uwagi na pozaprodukcyjne aspekty gospodarowania rolniczego: ekologiczne i społeczne.
Wobec powyższych rolnictwo ekologiczne obejmuje zarówno aspekty technologiczne i biologiczne w odniesieniu do roślin uprawnych oraz zwierząt gospodarskich, jak i aspekty jakościowe. W rolnictwie ekologicznym aspekt ilościowy ustępuje pierwszeństwa aspektom
jakościowym. Oznacza to, że mniej istotna jest wydajność organizmów roślinnych i zwierzęcych, natomiast najważniejsza jest ich jakość
biologiczna i zdrowotna. To zasadniczo odróżnia rolnictwo ekologiczne od konwencjonalnego. W rolnictwie konwencjonalnym postęp był mierzony tempem wzrostu wydajności jednostkowej roślin i zwierząt. Rolnictwo ekologiczne dąży do zapewnienia niedestrukcyjnego wykorzystania ziemi, nie oznacza to powrotu do tradycyjnych technologii stosowanych w rolnictwie, lecz prezentuje całkiem nowe podejście polegające na całościowym ujęciu produkcji rolniczej w połączeniu ze wszystkimi relacjami zewnętrznymi.