Znany, bo dla mnie przynajmniej nie znakomity, polski reżyser Andrzej Żuławski kupił 20 lat temu dla swojej Zośki (Marceau oczywiście) farmę we Fromont we Francji. Być może jego polska dusza kazała mu myśleć, że Zośka da się uwieść sielskości i anielskości wsi i pozostanie z nim na zawsze. Tymczasem Sophie jeździła po świecie i robiła karierę, aż wreszcie pozostawiła Żuławskiego w sielskim, wiejskim otoczeniu. Nic innego mu nie pozostało jak farmę sprzedać i wrócić do miasta. Dobrze dla fermy, że przez cały ten czas miał kto nad nią samą czuwać i wykonywać na niej codzienny, morderczy kawał roboty.
O wsi spokojnej, wsi wesołej marzy każdy "rolnik doniczkowy", taki co to na balkonie albo na parapecie w kuchni, uprawia bazylię i tymianek, a za całą zwierzynę ma kota albo psa. Każde doniesienie o zachowywaniu tradycji, zamykaniu w skansenach całych fragmentów wiejskiej rzeczywistości, traktuje z wyraźną radością. Sama ucieszyłam się czytając o trzydziestosześciometrowej wycinance łowickiej, którą wykonała młodzież pod okiem pań z koła gospodyń wiejskich. Zaraz jednak nadeszła refleksja. Dlaczego nad wycinanką trudziły się z obowiązku szkolnego małolaty z podstawówki i gimnazjum, które pracowały ramię w ramię ze starszymi paniami z koła gospodyń? Gdzie w tym czasie byli przedstawiciele średniego pokolenia?
No cóż, być może przyglądali się z boku i nie uczestniczyli, bo nie takiej wsi chcą dla siebie? Być może wieś romantyczna i skansenowa jest w stanie zauroczyć całe rzesze szybko żyjących mieszczuchów (z Andrzejem Żuławskim na czele), ale nie jest marzeniem i perspektywą dla pracującego dziś na roli młodego człowieka. By mieszkać i pracować na wsi trzeba ziemię rozumieć i szanować. Ale czy trzeba pracować w pocie czoła?
Dzisiejsze, coraz liczniejsze, pokolenie młodych rolników-menedżerów chce wsi nowoczesnej, z wszystkimi dobrodziejstwami cywilizacji. Hasło – "nowoczesne, komputerowo sterowane wyposażenie fermy" brzmi w ich uszach jak najpiękniejsza muzyka. Chcieliby wymienić stare, rozklekotane Ursusy na ich najnowsze modele, albo Newhollandy i Lamborghini. Jak miło byłoby im myśleć o sobie jak o ludziach, którzy mogą z drugiej półkuli sterować temperaturą w swojej chlewni albo kurniku. A dom na wsi? Nie powinien się w ogóle różnić od tego na przedmieściu wielkiego miasta. Pięknie zaprojektowany, z wszelkimi wygodami, z wypielęgnowanym, uporządkowanym otoczeniem. Takie są ich marzenia i istnieją już techniczne możliwości by je realizować. Młodzi widzą się jako przedsiębiorcy i trudno im się dziwić, że dbanie o tradycję pozostawiają tym ze skrajnych biegunów skali wiekowej.
Marzenia są konieczne jak powietrze i woda, bo to one wytyczają kierunek. Szkoda tylko, że tak niewielu młodych, zapalczywych i walecznych je realizuje. Wielu z tych, którzy wiedzą jak ich gospodarstwo, ich wieś ma wyglądać poprzestanie na narzekaniu, że się nie da. Obierają kierunek na przeczekanie, zamiast próbować pójść do przodu. Dlatego cieszą wyjątki.
Laureaci tegorocznej edycji Agroligi na Opolszczyźnie, hodujący 76 krów mlecznych, odbierając puchar, powiedzieli uradowani, że kochają rolnictwo i niedługo planują rozbudować swoje gospodarstwo do 120. sztuk. Słowa, po których miód leje się na serce i drugi raz w ciągu dnia wstaje słońce. Młoda, rozwojowa, jak by się powiedziało dawniej, rodzina z jasno określonymi celami i konkretnym planem ich realizacji. Mówią otwarcie, że uprawa roli to bardzo ciężka praca, ale rolnictwo kochają i to, jak widać, owocuje. Zresztą nikt, nigdy nie obiecywał, że życie będzie łatwe. Ci młodzi kochają wieś inaczej. Dla nich to miejsce, gdzie się urodzili, gdzie pracują, mieszkają i wychowują swoje dzieci. Chcą, żeby to, czego się dopracują było solidną podstawą egzystencji ich latorośli. A jeśli udałoby się zachować sielskość i regionalny charakter w dobie globalizacji i unifikacji byłoby pewnie znakomicie. Tylko kto się tym dzisiaj zajmie? Może prowadzenie skansenów to doskonałe zajęcie dla bezrobotnych mieszczuchów?
.png)
Zaloguj przez Facebook
