Zasady prawidłowego żywienia knurów w okresie ich eksploatacji

Knury w znacznie większym stopniu niż lochy wpływają na wyniki hodowlane i produkcyjne. Wynika to z tego, że pozostawiają po sobie o wiele więcej potomstwa. Inseminując w ciągu roku nasieniem knura kilka tysięcy loch uzyskujemy kilkanaście tysięcy prosiąt, a co za tym idzie również zwiększamy także liczbę ubijanych tuczników.

Prawidłowe żywienie knurów powinno z jednej strony umożliwić ujawnienie całego posiadanego potencjału genetycznego, a z drugiej strony zagwarantować właściwy rozwój i pełne wykorzystanie knurów podczas ich eksploatacji.

Stosując w żywieniu knurów mieszanki należy pamiętać o tym aby cechował je wysoki poziom aminokwasów egzogennych, a w szczególności lizyny. Odpowiedni poziom aminokwasów wpływa korzystnie na dojrzewanie płciowe i stymuluje zachowanie seksualne knura (libido).
Mieszanka paszowa oprócz odpowiedniej zawartości aminokwasów powinna również zawierać odpowiedni zestaw witamin (A, D, E) i mikroelementów takich jak: wapń, fosfor, sód, cynk i mangan. Niedobór witaminy A prowadzi do zmniejszenia popędu płciowego, obniżenia liczby i ruchliwości plemników oraz częstszego ich zwyrodnienia. Często także ulega degeneracji nabłonek kanalików nasiennych oraz może dochodzić do zaniku jąder i dodatkowych gruczołów płciowych. Niedobór manganu i cynku prowadzi do obniżenia popędu płciowego, a w konsekwencji może powodować choroby zwyrodnieniowe jąder. Dlatego też poziom witamin, makro- i mikroelementów ma tak istotny wpływ na produkcyjność knura.

Prawidłowe żywienie knurów powinno zapewnić utrzymanie ich w dobrej kondycji rozpłodowej oraz zapewnić uzyskiwanie wysokiej jakości nasienia.

Powszechnie w naszych chlewniach obserwuje się nadmierne zatuczone knury, co jest wynikiem nieodpowiedniego stosowania pasz. Często spotyka się knury które w wieku 1,5-2 lat osiągają masę ponad 200 kg, co praktycznie eliminuje je z krycia młodych loszek. Zapasione knury są także częściej narażone na schorzenia układu kostnego. Zwyrodnieniom stawów biodrowych , skokowych i kolanowych można zapobiegać normując ściśle dawki pokarmowe. W ten sposób można także ograniczyć tempo wzrostu i znacznie wydłużyć czas eksploatacji rozpłodowej knura.

Bilansując dawkę pokarmową dla knura należy uwzględnić takie czynniki jak:
- intensywność eksploatacji i związane z tym libido
- zapotrzebowanie na wysokiej jakości nasienie (objętość uzyskiwanych ejakulatów, koncentracja plemników i ich żywotność oraz przeżywalność)
- warunki środowiskowe, w których utrzymywane są zwierzęta, w szczególności temperatura.

Mieszanka dla knurów powinna zawierać od 5 do 7% włókna. Niedobór włókna powoduje bowiem uczucie głodu i zmniejsza efektywność przewodu pokarmowego, nadmiar włókna natomiast powoduje mniejsze pobranie paszy i utrudnia wykorzystanie innych składników pokarmowych. Dlatego doskonałym komponentem mieszanek paszowych dla knurów jest dodatek owsa, który zawiera najwięcej włókna ze wszystkich zbóż, a także tłuszczu i witaminy E. Dawka pokarmowa dla dorosłego knura powinna wynosić około 3 kg mieszanki podawanej jednorazowo lub w dwóch odpasach w postaci suchej lub papki. Nie należy przy tym zapominać o zainstalowaniu poideł w celu zapewnieniu stałego dostępu do wody. Dawka pokarmowa dla knura może zostać zwiększona w zależności od ilości kryć, spadku kondycji czy występowania wysokich mrozów.

Zalecany poziom energii, białka i związków mineralnych dla knurów rozpłodowych intensywnie użytkowanych: