Trzoda chlewna

Za przodków świni domowej uważa się dzika europejskiego, azjatyckiego oraz śródziemnomorskiego. Wszystkie te gatunki i formy należące do tej samej rodziny różnią się pewnymi cechami morfologicznymi i fizjologicznymi, ale mają również wiele cech wspólnych. Są to zwierzęta stosunkowo duże, silne, ruchliwe i inteligentne, o charakterystycznym klinowatym tułowiu, z dużą głową zakończoną ryjem. Kończyny ich są czteropalczaste, zakończone racicami. Wszystkie ryją w ziemi szukając pożywienia, a ich pokarm jest bardzo zróżnicowany.

Od momentu udomowienia, które nastąpiło przed około 7 tysiącami lat, świnie zasadniczo są użytkowane jednostronnie. Jako zwierzęta rzeźne dostarczające człowiekowi mięsa i tłuszczu. Wpływa na to wiele zalet tych zwierząt, a mianowicie:

1. wysoka płodność i plenność;
2. wczesność dojrzewania i duże tempo wzrostu;
3. zdolność do bardzo dobrego wykorzystania paszy na 1 kg przyrostu masy ciała;
4. wszystkożerność;
5. duża wydajność rzeźna;
6. duża wartość odżywcza wieprzowiny.

Na świecie istnieje wiele różnych ras świni domowej, często różniących się między sobą, mimo podobieństwa niektórych cech. Usystematyzowanie tych cech w odpowiednie grupy, charakterystyczne dla danego typu użytkowego, znacznie ułatwia poznanie poszczególnych ras, ich wymagań i sposobów racjonalnego użytkowania.

Podział świń na typy użytkowe przeprowadzono biorąc pod uwagę rozwój ogólny
i dojrzewanie somatyczne. Nazwy poszczególnych typów użytkowych wskazują na końcowy produkt rzeźny, do jakiego dany typ jest predysponowany, z zastosowaniem odpowiedniego żywienia (tuczu).

Obecnie na całym świecie, w krajach o wysokim stopniu rozwoju gospodarczego, największą rolę odgrywają świnie typu mięsnego. Prowadzone są też intensywne prace hodowlane, których celem jest doskonalenie świń tego typu lub przekształcenie w tym kierunku ras tłuszczowo-mięsnych.