Za przodków świni domowej uważa się dzika europejskiego,
azjatyckiego oraz śródziemnomorskiego. Wszystkie te gatunki i formy należące do
tej samej rodziny różnią się pewnymi cechami morfologicznymi i fizjologicznymi,
ale mają również wiele cech wspólnych. Są to zwierzęta stosunkowo duże, silne,
ruchliwe i inteligentne, o charakterystycznym klinowatym tułowiu, z dużą głową
zakończoną ryjem. Kończyny ich są czteropalczaste, zakończone racicami.
Wszystkie ryją w ziemi szukając pożywienia, a ich pokarm jest bardzo
zróżnicowany. 
Od momentu udomowienia, które nastąpiło przed około 7 tysiącami lat, świnie zasadniczo są użytkowane jednostronnie. Jako zwierzęta rzeźne dostarczające człowiekowi mięsa i tłuszczu. Wpływa na to wiele zalet tych zwierząt, a mianowicie:
Na świecie istnieje wiele różnych ras świni domowej, często różniących się między sobą, mimo podobieństwa niektórych cech. Usystematyzowanie tych cech w odpowiednie grupy, charakterystyczne dla danego typu użytkowego, znacznie ułatwia poznanie poszczególnych ras, ich wymagań i sposobów racjonalnego użytkowania.
Podział świń na typy użytkowe przeprowadzono biorąc pod uwagę rozwój
ogólny
i dojrzewanie somatyczne. Nazwy poszczególnych typów użytkowych
wskazują na końcowy produkt rzeźny, do jakiego dany typ jest predysponowany, z
zastosowaniem odpowiedniego żywienia (tuczu).
Obecnie na całym świecie, w krajach o wysokim stopniu rozwoju gospodarczego, największą rolę odgrywają świnie typu mięsnego. Prowadzone są też intensywne prace hodowlane, których celem jest doskonalenie świń tego typu lub przekształcenie w tym kierunku ras tłuszczowo-mięsnych.
.png)
Zaloguj przez Facebook
