Unia Europejska

Finansowanie i zasady działania Funduszy Strukturalnych UE.

Wszystkie wydatki Unii Europejskiej pokrywane są z zasobów finansowych jej budżetu. W roku1993 Rada Ministrów UE uchwaliła rozporządzenie regulujące zasady funkcjonowania funduszy strukturalnych na terenie Wspólnot na lata 1994- 1999. W związku z tym, że fundusze uznano za preferowany instrument polityki spójności ekonomicznej i społecznej oraz uznano go za element solidarności pomiędzy państwami członkowskimi został on podwojony w porównaniu z poprzednim okresem programowania. Ów instrument tworzą Fundusze Strukturalne:

• Europejski Fundusz Rozwoju Regionalnego
• Europejski Fundusz Socjalny
• Europejski Fundusz Orientacji i Gwarancji Rolnej – sekcja orientacji ( Sekcja Gwarancji została omówiona wcześniej jako instrument Wspólnej Polityki Rolnej)
• Instrument Finansowy Wspierania Rybołówstwa.
• Poszczególne fundusze odpowiadają za finansowanie określonych celów polityki strukturalnej.
• Wspólna kasa.
• Każde z państw członkowskich zobligowane jest do wpłacania unijnej kasie 1,27% PNB, co stanowi jej twardy dochód. Oprócz tego na budżet składają się środki własne, które stanowią:

1. opłaty rolne pobierane przy imporcie produktów rolnych z państw należących do obszaru celnego poza Unią oraz opłaty z tytułu produkcji i magazynowania cukru ( składniki cukrowe)
2. cła są konsekwencją stosowania Wspólnej Taryfy Celnej do wartości określonej w celu oclenia towarów importowanych z państw nie będących państwami członkowskimi,
3. środki z podatku VAT, pochodzą ze stosowania jednolitej stawki dodawanej do podstawy VAT. Jest ona jednolita dla wszystkich państw członkowskich,
4. ostatnie źródło stanowią środki równoważące budżet Komisji wpłatami krajów członkowskich wyliczanymi w relacji do PNB.

Wpłaty te mają charakter zmienny, a ich źródło pokrywa lukę budżetową, którą nie można pokryć poprzednimi źródłami.

Działanie Funduszy Strukturalnych nie odbywa się na zasadzie dowolności. W roku 1989 przyjęto cztery zasady według, których można korzystać z tych środków. Należą do nich:

koncentracja środków no określonych sześciu celach priorytetowych;

programowanie, czyli sformułowanie wieloletnich programów rozwoju, jako proces, w którym decyzje podejmowane są na zasadach partnerskich. Zakończeniem tego procesu jest przyjęcie środków przez podmiot promujący działanie;

partnerstwo rozumiane jako współpraca między Komisją Europejską a właściwą władzom na szczeblu krajowym czy regionalnym , począwszy od momentu rozpoczęcia prac po ich realizację,

dodatkowość oznaczająca, że pomoc udzielana przez Unię Europejską stanowi wyłącznie uzupełnienie do własnych środków przeznaczonych na określone działanie w ramach celów polityki strukturalnej.

Ponadto należy podkreślić, iż wszelkie kontakty, pomiędzy Komisją Europejską Unii Europejskiej a państwami członkowskimi czy regionalnymi odbywają się według zasady subsydiarności ( pomocniczości) . Zasada ta została określona w Traktacie z Mastricht. Mówi ona, o tym, że władze wyższego szczebla nie powinny i nie mogą podejmować działań w żadnych kwestiach w momencie kiedy mogą takowe podjąć niższe instancje.

Bezsprzecznie Polityka Strukturalna Unii Europejskiej jest jednym z głównych „ dobrodziejstw” obok Wspólnej Polityki Rolnej UE na jakie liczą państwa dzisiaj stowarzyszone z Wspólnotami, a już niebawem pełnoprawni jej członkowie. Spektrum oddziaływania poszczególnych funduszy jest tak szerokie, iż obejmuje niemal wszystkie dziedziny życia społeczno – gospodarczego państw mieszczących się w kryteriach umożliwiających dostęp do strukturalnej kasy UE.

Waldemar Sługocki