Rejestracja ,,miodu drahimskiego'' jako Chronionego Oznaczenia Geograficznego

16 czerwca 2011 roku w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej zostało opublikowane rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 568/2011 z dnia 14 czerwca 2011 roku rejestrujące w rejestrze chronionych nazw pochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych nazwę miód drahimski (ChOG). „Miód drahimski” jest kolejnym po „chlebie prądnickim”, polskim produktem zarejestrowanym przez Komisję Europejską jako Chronione Oznaczenie Geograficzne.
Pod nazwą „miód drahimski” sprzedawanych może być pięć odmian miodów: miód gryczany, miód rzepakowy, miód wrzosowy, miód lipowy oraz miód wielokwiatowy. „Miód drahimski” to miód o wysokiej jakości, którego wyjątkową cechą jest wysoka zawartość pyłku przewodniego oraz udział pyłków unikatowych roślin reliktowych i endemicznych. W miodzie wielokwiatowym szczególną cechą jest bogate zróżnicowanie składu pyłków, udział żadnego z pyłków nie przekracza 35%, dzięki czemu cechuje się on bogatym bukietem smakowym.

Nazwa „miód drahimski” pochodzi od nazwy „Drahim” pierwotnej nazwy miejscowości Stare Drawsko, od której nazywany jest region, w którym znajduje się obszar wytwarzania „miodu drahimskiego”. Pszczelarstwo na obszarze dawnego starostwa drahimskiego, które obecnie nazywany jest Pojezierzem Drawskim, ma wielowiekową tradycję. O rozwoju bartnictwa na obszarze Pojezierza Drawskiego zadecydowały zarówno względy gospodarcze, jak i sprzyjające rozwojowi pszczelarstwa walory przyrodnicze tego terenu. Obszar wytwarzania „miodu drahimskiego” znajduje się na terenie Drawskiego Parku Krajobrazowego. O istnieniu długich tradycji pszczelarskich świadczą wzmianki w opracowaniach historycznych, kopie dokumentów oraz inne źródła. Jak wynika z zachowanych dokumentów już w 1565 r. w starostwie było 11 bartników, z których każdy oddawał rocznie do zamku pół kłody miodu. W latach 1668-1945 Ziemia Czaplinecka, znajdująca się w centrum Starostwa Drahimskiego, leżała najpierw w granicach Brandenburgii, a później - państwa pruskiego i niemieckiego. Dowody długich tradycji pszczelarskich na tej ziemi znajdują się np. w niemieckojęzycznym czasopiśmie Unser Pommerland, w którym znaleźć można informację o tym, że w 1928 r. na obszarze Ziemi Czaplineckiej znajdowało się 1136 „stanowisk pszczelarskich” (Stand Bienen), czyli pasiek. Hodowla pszczół (wcześniej bartnictwo) była dawniej i jest nadal popularnym zajęciem ludności zamieszkującej Pojezierze Drawskie.

Obecnie już 28 polskich produktów zostało wpisanych do unijnych rejestrów.