UKIE Informuje

Komitet Europejski Rady Ministrów na posiedzeniu w dniu 10 lutego br podjął decyzję  o złożeniu przez Rzeczpospolitą Polską wniosku skierowanego do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich o dopuszczenie w charakterze interwenienta po stronie Komisji Wspólnot Europejskich w  sprawie C-458/08 Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Portugalskiej o stwierdzenie, że poprzez ustanowienie tych samych przesłanek w odniesieniu do świadczenia usług budowlanych w Portugalii, co przesłanki ustanowione w dziedzinie działalności gospodarczej, Republika Portugalska uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 49 WE.

W dniu 21 października 2008 r. Komisja WE złożyła do Trybunału Sprawiedliwości WE skargę przeciw Republice Portugalskiej, żądając stwierdzenia, że poprzez ustanowienie tych samych przesłanek w odniesieniu do świadczenia usług budowlanych w Portugalii, co przesłanki ustanowione w dziedzinie działalności gospodarczej, Republika Portugalska uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 49 WE.
Komisja WE twierdzi, że portugalskie uregulowanie z dziedziny konkurencji zakazujące przedsiębiorstwom, w tym przedsiębiorstwom wspólnotowym, świadczenia w Portugalii usług w zakresie budownictwa bez uprzedniej zgody portugalskich organów administracyjnych na dopuszczenie do przemysłu budowlanego, stanowi naruszenie art. 49 WE.
Niniejsza sprawa stanowi kolejny przypadek stosowania przez jedno z państw członkowskich utrudnień w możliwości świadczenia usług przez usługodawców z innych państw członkowskich. Ograniczenia te w istotny sposób uderzają w przedsiębiorców z nowych państw członkowskich, posiadających duże doświadczenie w branży budowlanej oraz przewagę konkurencyjną nad usługodawcami ze starych państw członkowskich. Stanowi to zaprzeczenie swobody świadczenia usług i barierę uniemożliwiającą prawidłowe funkcjonowanie wspólnego rynku.
W przedmiotowej sprawie  Komisja kwestionuje przepisy państwa członkowskiego, które nie czynią rozróżnienia pomiędzy wykonywaniem działalności a świadczeniem usług mającym czasowy charakter. Tym samym usługodawca, który zamierza świadczyć usługi jest w praktyce zobowiązany do spełnienia wszystkich przesłanek wykonywania działalności, co oznacza, że przedsiębiorca nie ma innego wyjścia, jak ustanowić swoją siedzibę w państwie świadczenia usług. Mając na uwadze wcześniejsze orzecznictwo, uzasadnione wydaje się przypuszczenie, że również w tej sprawie Trybunał stwierdzi naruszenie art. 49 TWE.
W szczególności należy przypomnieć, że w orzeczeniu w sprawie C-76/90 „Säger” Trybunał podkreślił, iż świadczenie usług transgranicznych nie może być poddane przez państwa członkowskie wszystkim wymogom, które stosuje się do stałej działalności w danej dziedzinie
Wymogi obowiązujące w Portugalii stoją w wyraźnej sprzeczności z przepisami dyrektywy 2006/123/WE dotyczącej usług na rynku wewnętrznym, w szczególności przepisami art. 16 ust. 2 pkt a) i pkt b), zgodnie z którymi państwa członkowskie nie mogą ograniczać swobody świadczenia usług przez usługodawcę prowadzącego przedsiębiorstwo
w innym państwie członkowskim poprzez obowiązek prowadzenia przez tego usługodawcę przedsiębiorstwa na terytorium państwa przyjmującego, jak również poprzez obowiązek uzyskania przez usługodawcę zezwolenia od właściwych organów państwa przyjmującego.

Rząd RP konsekwentnie korzysta z możliwości opowiedzenia się przeciwko nadmiernym ograniczeniom swobody świadczenia usług przez inne państwa członkowskie, jakie daje procedura wydawania orzeczeń prejudycjalnych oraz możliwość przystąpienia do sprawy skargowej w charakterze interwenienta.
Skorzystanie z możliwości interwencji po stronie Komisji WE w przedmiotowej sprawie stanowi zatem kontynuację wcześniejszych działań zmierzających do wyeliminowania nieuzasadnionych barier w funkcjonowaniu swobód traktatowych.