ROZPORZĄDZENIE MINISTRA ROLNICTWA I ROZWOJU WSI
1177
z dnia 30 kwietnia 2004 r.
w sprawie materiału biologicznego wykorzystywanego w rozrodzie zwierząt gospodarskich
Na podstawie art. 36 ustawy z dnia 20 sierpnia 1997 r. o organizacji hodowli i rozrodzie zwierząt gospodarskich (Dz. U. z 2002 r. Nr 207, poz. 1762 oraz z 2004 r. Nr 91, poz. 866) zarządza się, co następuje:
§ 1.
Rozporządzenie określa:
1) warunki zootechniczne, jakie powinien spełniać materiał biologiczny;
2) wzory zaświadczeń o wykonaniu usługi w zakresie rozrodu zwierząt oraz obieg dokumentacji;
3) wykaz materiału biologicznego będącego przedmiotem odprawy celnej.
§ 2.
1. Świeże nasienie ogiera, z wyłączeniem ogiera czystej krwi arabskiej, używane do unasienniania zawiera nie mniej niż:
1) 40% plemników o ruchu prawidłowym;
2) 50 tysięcy plemników w 1 mm 3 ;
3) 85% plemników bez zmian morfologicznych.
2. Średnia zawartość plemników w nasieniu, o którym mowa w ust. 1, powinna wynosić nie mniej niż 150 tysięcy w 1 mm 3 nasiennej frakcji ejakulatu.
3. Konserwowane w stanie płynnym lub mrożone nasienie ogiera powinno zawierać co najmniej 300 milionów plemników o ruchu prawidłowym w jednej dawce inseminacyjnej.
§ 3.
1. Świeże nasienie pochodzące od buhaja mającego nie więcej niż 18 miesięcy życia wykorzystywane w sztucznym unasiennianiu powinno zawierać nie mniej niż:
1) 60% plemników o ruchu prawidłowym;
2) 80% plemników bez zmian morfologicznych;
3) 500 tysięcy plemników w 1 mm 3 .
2. Świeże nasienie pochodzące od buhaja mającego powyżej 18 miesięcy życia wykorzystywane w sztucznym unasiennianiu powinno zawierać nie mniej niż:
1) 70% plemników o ruchu prawidłowym;
2) 80% plemników bez zmian morfologicznych;
3) 500 tysięcy plemników w 1 mm 3 .
3. Nasienie, o którym mowa w ust. 1 i 2, powinno charakteryzować się ruchem falowym co najmniej na poziomie średnim.
4. Mrożone w słomce nasienie buhaja zawiera po rozmrożeniu nie mniej niż:
1) 50% plemników o ruchu prawidłowym;
2) 6 milionów plemników o ruchu prawidłowym;
3) 80% plemników bez zmian morfologicznych.
5. Dawka inseminacyjna mrożonych w słomce sortowanych plemników buhaja z chromosomem X (płeć żeńska) lub chromosomem Y (płeć męska) powinna zawierać po rozmrożeniu nie mniej niż:
1) 50% plemników o ruchu prawidłowym;
2) 2 miliony plemników o ruchu prawidłowym;
3) 80% plemników bez zmian morfologicznych.
6. Mrożone w kulce nasienie buhaja po rozmrożeniu powinno zawierać nie mniej niż:
1) 35% plemników o ruchu prawidłowym;
2) 10 milionów plemników o ruchu prawidłowym;
3) 80% plemników bez zmian morfologicznych.
7. Konserwowane w stanie płynnym w słomce nasienie buhaja powinno zawierać nie mniej niż:
1) 50% plemników o ruchu prawidłowym;
2) 6 milionów plemników o ruchu prawidłowym;
3) 80% plemników bez zmian morfologicznych.
8. Nasienie, o którym mowa w ust. 1 i 2 oraz 4-7, nie powinno zawierać więcej niż 15% plemników z wadami dyskwalifikującymi jego wykorzystanie w sztucznym unasiennianiu, których wykaz jest określony w załączniku nr 1 do rozporządzenia.
§ 4.
1. Świeże nasienie knura wykorzystywane w sztucznym unasiennianiu powinno zawierać nie mniej niż:
1) 70% plemników o ruchu prawidłowym;
2) 100 tysięcy plemników w 1 mm 3 ;
3) 80% plemników bez zmian morfologicznych.
2. Objętość jednej dawki inseminacyjnej nasienia knura powinna wynosić nie mniej niż 80 tysięcy mm 3 , a zawartość plemników o ruchu prawidłowym w dniu pobrania powinna wynosić nie mniej niż 70%.
3. W dawce inseminacyjnej nasienia knura powinno znajdować się nie mniej niż 2 miliardy plemników.
4. Mrożone nasienie knura, niezależnie od metody konfekcjonowania, zawiera po rozmrożeniu nie mniej niż:
1) 40% plemników o ruchu prawidłowym;
2) 80% plemników bez zmian morfologicznych;
3) 50% plemników z normalnym akrosomem.
5. Ogólna liczba plemników w jednej dawce inseminacyjnej mrożonego nasienia knura powinna wynosić po rozmrożeniu nie mniej niż 3 miliardy.
§ 5.
1. Świeże nasienie tryka i kozła wykorzystywane w sztucznym unasiennianiu powinno zawierać nie mniej niż:
1) 70% plemników o ruchu prawidłowym;
2) 1,5 miliona plemników w 1 mm 3 ;
3) 80% plemników bez zmian morfologicznych.
2. Nasienie, o którym mowa w ust. 1, powinno charakteryzować się silnym ruchem falowym.
3. Wykorzystywane w sztucznym unasiennianiu, konserwowane w stanie płynnym, nasienie tryka i kozła powinno zawierać, w jednej dawce inseminacyjnej, nie mniej niż:
1) 100 milionów plemników o ruchu prawidłowym;
2) 60% plemników o ruchu prawidłowym.
4. Wykorzystywane w sztucznym unasiennianiu mrożone nasienie tryka powinno zawierać, po rozmrożeniu w jednej dawce inseminacyjnej, nie mniej niż:
1) 100 milionów plemników o ruchu prawidłowym;
2) 60% plemników o ruchu prawidłowym.
5. Wykorzystywane w sztucznym unasiennianiu mrożone nasienie kozła powinno zawierać, po rozmrożeniu w jednej dawce inseminacyjnej, nie mniej niż:
1) 50 milionów plemników o ruchu prawidłowym;
2) 50% plemników o ruchu prawidłowym.
§ 6.
Objętość jednej dawki inseminacyjnej rozcieńczonego nasienia tryka lub kozła powinna wynosić 200 mm 3 .
§ 7.
Wykorzystywana w rozrodzie komórka jajowa lub zarodek bydlęcy powinny pochodzić od zwierząt wpisanych do ksiąg zwierząt hodowlanych lub pochodzących od rodziców wpisanych do tych ksiąg.
§ 8.
1. Przeznaczone do sztucznego wylęgu jaja drobiu powinny pochodzić od rodów drobiu wpisanych do ksiąg zwierząt hodowlanych albo od mieszańców wpisanych do rejestrów.
2. Do sztucznego wylęgu nie przeznacza się jaj zdeformowanych, kulistych, wydłużonych, z wadami, z uszkodzoną, zanieczyszczoną lub mytą skorupą.
3. Przeznaczone do sztucznego wylęgu jaja powinny ponadto spełniać następujące warunki:
1) masa jaja wynosi:
a) od 52 do 75 gramów - dla jaj kurzych (Gallus domesticus),
b) od 75 do 100 gramów - dla jaj kaczych (Anas platyrhynchos),
c) od 45 do 65 gramów - dla jaj kaczych (Cairina Moschata) i krzyżówek kaczek,
d) od 120 do 200 gramów - dla jaj gęsich (Anser anser, Anser Cygnoides),
e) od 70 do 100 gramów - dla jaj indyczych (Meleagris gallopavo),
f) od 9 do 15 gramów - dla jaj przepiórczych (Coturnix coturnix japonica),
g) od 39 do 46 gramów - dla jaj perliczych (Numida meleagris),
h) od 1 200 do 1 800 gramów - dla jaj strusich (Struthio camelus);
2) nieruchoma komora powietrzna powinna znajdować się na tępym końcu jaja, a jej głębokość nie powinna przekraczać:
a) 4 milimetrów - w jajach przepiórczych (Coturnix coturnix japonica), perliczych (Numida meleagris),
b) 5 milimetrów - w jajach kurzych (Gallus domesticus),
c) 6 milimetrów - w jajach kaczych (Cairina Moschata) i krzyżówek kaczek,
d) 8 milimetrów - w jajach kaczych (Anas platyrhynchos), indyczych (Meleagris gallopavo) i gęsich (Anser anser, Anser Cygnoides),
e) 15 milimetrów - w jajach strusich (Struthio camelus);
3) białko powinno być przezroczyste, bez ciał obcych i zmętnień;
4) kula żółtkowa powinna być mało ruchliwa, centralnie położona i nie zawierać krwistych plam.
§ 9.
1. Ustala się wzory zaświadczeń sztucznego unasienniania:
1) klaczy, z wyłączeniem klaczy czystej krwi arabskiej, który jest określony w załączniku nr 2 do rozporządzenia;
2) klaczy czystej krwi arabskiej, który jest określony w załączniku nr 3 do rozporządzenia;
3) krowy albo jałówki, który jest określony w załączniku nr 4 do rozporządzenia;
4) lochy albo loszki, który jest określony w załączniku nr 5 do rozporządzenia;
5) owcy albo kozy, który jest określony w załączniku nr 6 do rozporządzenia.
2. Ustala się wzory świadectw pokrycia:
1) klaczy, z wyłączeniem klaczy czystej krwi arabskiej i pełnej krwi angielskiej, który jest określony w załączniku nr 7 do rozporządzenia;
2) klaczy czystej krwi arabskiej i pełnej krwi angielskiej, który jest określony w załączniku nr 8 do rozporządzenia;
3) buhajem, knurem, trykiem albo kozłem, który jest określony w załączniku nr 9 do rozporządzenia.
3. Ustala się wzór zaświadczenia o przeniesieniu zarodka, który jest określony w załączniku nr 10 do rozporządzenia.
4. Do oznaczania ras bydła w zaświadczeniach i świadectwach, o których mowa w ust. 1-3, stosuje się kody literowe określone w przepisach o systemie identyfikacji i rejestracji zwierząt.
§ 10.
1. Jedną część oryginału zaświadczenia sztucznego unasienniania klaczy, z wyjątkiem klaczy czystej krwi arabskiej, wystawianego bezpośrednio po zabiegu, otrzymuje posiadacz klaczy, a druga część oryginału jest przekazywana podmiotowi prowadzącemu księgę lub rejestr koni hodowlanych, do którego wpisany jest ogier - dawca nasienia.
2. Jedna część kopii zaświadczenia (część przeznaczona dla posiadacza klaczy), o którym mowa w ust. 1, jest przekazywana podmiotowi posiadającemu zezwolenie na pozyskiwanie, konfekcjonowanie, przechowywanie i dostarczanie nasienia lub przechowywanie i dostarczanie nasienia, zwane dalej "zezwoleniem", który dostarczył nasienie użyte do wykonania zabiegu sztucznego unasienniania, a druga część kopii zaświadczenia, przeznaczona dla prowadzącego księgę lub rejestr, pozostaje w dokumentacji wykonywanych usług, prowadzonej przez podmiot dokonujący zabiegu sztucznego unasienniania.
§ 11.
Zaświadczenie unasienniania klaczy czystej krwi arabskiej jest wystawiane bezpośrednio po zabiegu przez wykonującego zabieg w czterech jednobrzmiących egzemplarzach:
1) właścicielowi klaczy - na egzemplarzu numer 1;
2) właścicielowi ogiera, którego nasienie zostało użyte do zabiegu - na egzemplarzu numer 2;
3) podmiotowi prowadzącemu księgę, do której jest wpisana unasienniona klacz - na egzemplarzu numer 3;
4) podmiotowi prowadzącemu księgę, do której jest wpisany ogier-dawca nasienia - na egzemplarzu numer 4.
§ 12.
1. Oryginał zaświadczenia sztucznego unasienniania krowy albo jałówki, lochy albo loszki oraz owcy albo kozy, wystawianego bezpośrednio po zabiegu, otrzymuje posiadacz samicy.
2. Jedna kopia zaświadczenia, o którym mowa w ust. 1, jest przekazywana podmiotowi posiadającemu zezwolenie, który dostarczył nasienie użyte do wykonania zabiegu sztucznego unasienniania, a druga kopia zaświadczenia pozostaje w dokumentacji wykonywanych usług prowadzonej przez podmiot prowadzący sztuczne unasiennianie.
3. W przypadku dokonywania sztucznego unasienniania przez podmiot, który dostarczył nasienie użyte do wykonania zabiegu sztucznego unasienniania, oryginał zaświadczenia, o którym mowa w ust. 1, otrzymuje posiadacz samicy, a kopia pozostaje w dokumentacji wykonywanych usług w zakresie sztucznego unasienniania, prowadzonej przez ten podmiot.
4. W przypadku dokonywania sztucznego unasienniania przez hodowcę w stadzie zwierząt będących w jego posiadaniu, kopię zaświadczenia, o którym mowa w ust. 1, hodowca przekazuje podmiotowi, który dostarczył nasienie użyte do wykonania zabiegu sztucznego unasienniania, a oryginał zaświadczenia pozostaje w prowadzonej przez niego dokumentacji.
5. W przypadku utraty zaświadczenia, o którym mowa w ust. 1, duplikat wydaje podmiot, który wykonał zabieg unasienniania, na podstawie kopii znajdującej się w dokumentacji wykonywanych usług, prowadzonej przez ten podmiot.
§ 13.
1. Świadectwo pokrycia klaczy wystawia podmiot prowadzący punkt kopulacyjny, w którym ta klacz została pokryta.
2. Jedną część oryginału świadectwa pokrycia klaczy, z wyłączeniem klaczy pełnej krwi angielskiej i czystej krwi arabskiej, wystawianego bezpośrednio po pokryciu, otrzymuje posiadacz klaczy, a drugą część oryginału podmiot prowadzący punkt kopulacyjny przekazuje podmiotowi prowadzącemu księgę lub rejestr koni hodowlanych, do którego jest wpisany ogier użyty do krycia.
3. Jeżeli pierwsze pokrycie ogierem nie było skuteczne, daty kolejnych pokryć tym ogierem wpisuje się na obu częściach oryginału świadectwa pokrycia klaczy.
4. Świadectwo pokrycia klaczy pełnej krwi angielskiej i czystej krwi arabskiej jest wystawiane w trzech jednobrzmiących egzemplarzach przez właściciela lub dzierżawcę ogiera bezpośrednio po pokryciu klaczy przez ogiera:
1) właścicielowi klaczy - na egzemplarzu A;
2) podmiotowi prowadzącemu księgę, do której jest wpisana klacz - na egzemplarzu B;
3) właścicielowi ogiera - na egzemplarzu C.
5. Jeżeli pierwsze pokrycie ogierem nie było skuteczne, daty kolejnych pokryć tym ogierem wpisuje się na wszystkich egzemplarzach świadectwa pokrycia klaczy.
§ 14.
1. Świadectwo pokrycia buhajem, knurem, trykiem lub kozłem wystawia podmiot prowadzący punkt kopulacyjny, w którym dokonano pokrycia.
2. Oryginał świadectwa, o którym mowa w ust. 1, wystawianego bezpośrednio po pokryciu, otrzymuje posiadacz pokrytej samicy, a kopia pozostaje w dokumentacji podmiotu prowadzącego punkt kopulacyjny.
§ 15.
1. Zaświadczenie o przeniesieniu zarodka wystawia podmiot dokonujący tego zabiegu.
2. Oryginał zaświadczenia, o którym mowa w ust. 1, wystawianego bezpośrednio po zabiegu, otrzymuje właściciel biorczyni, przy czym jedną kopię zaświadczenia podmiot dokonujący zabiegu przekazuje podmiotowi posiadającemu zezwolenie, właściwemu terytorialnie ze względu na miejsce przeniesienia zarodka, a drugą kopię zaświadczenia pozostawia się w dokumentacji wykonywanych usług, prowadzonej przez ten podmiot.
§ 16.
Ustala się wykaz materiału biologicznego będącego przedmiotem odprawy celnej, który jest określony w załączniku nr 11 do rozporządzenia.
§ 17.
Dotychczasowe wzory:
1) zaświadczeń unasienniania klaczy,
2) zaświadczeń unasienniania klaczy czystej krwi arabskiej,
3) zaświadczeń unasienniania krowy albo jałówki,
4) zaświadczeń sztucznego unasienniania lochy albo loszki,
5) zaświadczeń sztucznego unasienniania owcy albo kozy,
6) świadectwa pokrycia klaczy,
7) świadectwa pokrycia klaczy czystej krwi arabskiej i pełnej krwi angielskiej,
8) świadectwa pokrycia buhajem, knurem, trykiem albo kozłem,
9) zaświadczenia o przeniesieniu zarodka
- mogą być stosowane do dnia 31 grudnia 2004 r.
§ 18.
Rozporządzenie wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia. 2)
Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi:
W. Olejniczak
* Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi kieruje działem
administracji rządowej - rolnictwo, na podstawie § 1 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia
Prezesa Rady Ministrów z dnia 29 marca 2002 r. w sprawie szczegółowego zakresu
działania Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi (Dz. U. Nr 32, poz. 305).
**
Niniejsze rozporządzenie było poprzedzone rozporządzeniem Ministra Rolnictwa i
Gospodarki Żywnościowej z dnia 20 kwietnia 1999 r. w sprawie materiału
biologicznego wykorzystywanego w rozrodzie zwierząt gospodarskich (Dz. U. Nr 45,
poz. 451, z 2002 r. Nr 233, poz. 1962 oraz 2 2004 r. Nr 49, poz. 475), które na
podstawie art. 2 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o zmianie ustawy o organizacji
hodowli i rozrodzie zwierząt gospodarskich (Dz. U. Nr 91, poz. 866) traci moc z
dniem wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.
Załączniki do rozporządzenia
Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi
z dnia 30 kwietnia 2004 r. (poz. 1177)
.png)
Zaloguj przez Facebook
