ROZPORZĄDZENIE MINISTRA ROLNICTWA I ROZWOJU WSI
z dnia 22 stycznia 2003 r.
w sprawie postępowania przy zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt
Na podstawie art. 21 ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 r. o zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt, badaniu zwierząt rzeźnych i mięsa oraz o Inspekcji Weterynaryjnej (Dz. U. z 1999 r. Nr 66, poz. 752, z 2001 r. Nr 29, poz. 320, Nr 123, poz. 1350 i Nr 129, poz. 1438 oraz z 2002 r. Nr 112, poz. 976) zarządza się, co następuje:
Rozdział 1
Przepisy ogólne
§ 1.
Rozporządzenie określa:
1) sposoby postępowania przy zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt, których wykaz stanowi załącznik nr 1 do ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 r. o zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt, badaniu zwierząt rzeźnych i mięsa oraz o Inspekcji Weterynaryjnej, zwanej dalej "ustawą";
2) procedury stwierdzania i wygaszania ognisk chorób zakaźnych zwierząt, o których mowa w pkt 1, oraz sposób prowadzenia dokumentacji w tym zakresie;
3) procedurę uznawania obszaru kraju lub jego części za wolne od chorób zakaźnych zwierząt, o których mowa w pkt 1.
§ 2.
Użyte w rozporządzeniu określenia oznaczają:
1) "dochodzenie epizootyczne" - czynności mające na celu wykrycie źródła zakażenia, określenie czasu trwania choroby oraz stwierdzenie wszelkich okoliczności wskazujących na możliwość jej rozprzestrzenienia na inne zwierzęta, do innych gospodarstw lub do innych miejscowości;
2) "zwierzę wrażliwe" - zwierzę, które może chorować na daną chorobę zakaźną lub też być jej bez-objawowym nosicielem, lub co do którego istnieje prawdopodobieństwo jego udziału w epizootii choroby jako nosiciela lub rezerwuaru zarazków;
3) "zwierzę podatne" - zwierzę wrażliwe, które nie jest szczepione, albo zwierzę, które było szczepione, ale minął okres odporności i po zetknięciu się z czynnikiem zakaźnym może zachorować:
4) "zwierzę podejrzane o chorobę" - zwierzę wrażliwe, u którego objawy kliniczne lub niektóre zmiany pośmiertne wskazują na chorobę zakaźną, ale brak ostatecznego potwierdzenia laboratoryjnego danej choroby;
5) "ognisko choroby zakaźnej" - gospodarstwo albo obszar, gdzie przebywają lub przebywały zwierzęta, u których powiatowy lekarz weterynarii stwierdził chorobę zakaźną;
6) "ognisko pierwotne" - ognisko choroby niemające epizootycznego związku z wcześniej stwierdzonym ogniskiem w tym samym regionie albo ognisko choroby po raz pierwszy stwierdzonej w tym regionie;
7) "ognisko wtórne" - ognisko związane epizootycznie z ogniskiem pierwotnym stwierdzonym w kraju lub jego części (regionie).
§ 3.
1. Powiatowy lekarz weterynarii, po otrzymaniu zawiadomienia o podejrzeniu wystąpienia choroby zakaźnej zwierząt, podejmuje niezwłocznie czynności mające na celu wykrycie lub wykluczenie choroby.
2. Czynności, o których mowa w ust. 1, obejmują:
1) badanie kliniczne zwierząt, a w razie potrzeby sekcję zwłok zwierzęcych lub badanie poubojowe;
2) dochodzenie epizootyczne.
3. W przypadkach gdy konieczne jest wykonanie testów diagnostycznych albo laboratoryjnych badań rozpoznawczych, powiatowy lekarz weterynarii wykonuje odpowiedni test diagnostyczny albo pobiera próbki materiału biologicznego, zabezpiecza je, znakuje i przesyła do uprawnionego laboratorium.
4. Rodzaje materiału biologicznego oraz sposób pobierania próbek do laboratoryjnych badań rozpoznawczych dla poszczególnych chorób zakaźnych zwierząt określa załącznik nr 1 do rozporządzenia.
§ 4.
1. Na podstawie przeprowadzonych badań oraz dochodzenia epizootycznego, o których mowa w § 3 ust. 2 i 3, powiatowy lekarz weterynarii stwierdza ognisko choroby zakaźnej zwierząt lub podejrzenie jej wystąpienia albo wyklucza chorobę.
2. W przypadku stwierdzenia ogniska choroby zakaźnej zwierząt powiatowy lekarz weterynarii w miarę potrzeby może dokonywać oceny aktualnej sytuacji w tym ognisku.
§ 5.
O stwierdzeniu lub podejrzeniu pierwszego ogniska choroby zakaźnej zwierząt na obszarze danego powiatu powiatowy lekarz weterynarii niezwłocznie powiadamia powiatowych lekarzy weterynarii sąsiednich powiatów, a następnie powiadamia ich o uchyleniu podejrzenia albo o uznaniu ogniska choroby zakaźnej za wygasłe.
§ 6.
Dokumentacja czynności związanych z wykrywaniem i likwidowaniem chorób zakaźnych zwierząt obejmuje:
1) książkę zgłoszeń chorób zakaźnych zwierząt podlegających obowiązkowi zgłaszania i zwalczania, której wzór stanowi załącznik nr 2 do rozporządzenia;
2) protokół dochodzenia epizootycznego i badań zwierząt, którego wzór stanowi załącznik nr 3 do rozporządzenia;
3) protokół sekcji, którego wzór stanowi załącznik nr 4 do rozporządzenia;
4) protokół oceny aktualnej sytuacji w ognisku choroby zakaźnej zwierząt, którego wzór stanowi załącznik nr 5 do rozporządzenia.
§ 7.
1. W przypadku podejrzenia lub stwierdzenia choroby zakaźnej zwierząt, a także w celu zapobiegania chorobom zakaźnym przeprowadza się odpowiednio oczyszczanie, odkażanie, dezynsekcję lub deratyzację.
2. Sposoby oczyszczania, odkażania, dezynsekcji i deratyzacji właściwe dla poszczególnych chorób zakaźnych zwierząt określa załącznik nr 6 do rozporządzenia.
§ 8.
W przypadku spełnienia warunków uznania obszaru kraju lub jego części za wolne od choroby zakaźnej zwierząt:
1) wojewódzki lekarz weterynarii może wystąpić do Głównego Lekarza Weterynarii z wnioskiem o uznanie województwa lub jego części za wolne od danej choroby zakaźnej zwierząt;
2) Główny Lekarz Weterynarii może wystąpić do Komisji Europejskiej z wnioskiem o uznanie obszaru kraju lub jego części za wolne od danej choroby.
Rozdział 2
Postępowanie przy zwalczaniu pryszczycy (Foot and mouth disease)
§ 9.
Powiatowy lekarz weterynarii:
1) poddaje badaniu klinicznemu wszystkie zwierzęta, które w wyniku dochodzenia epizootycznego uznał za podejrzane o zakażenie pryszczycą;
2) powiadamia niezwłocznie właściwego powiatowego lekarza weterynarii, jeżeli zwierzęta podejrzane o zakażenie pryszczycą zostały przewiezione na teren innego powiatu.
§ 10.
Powiatowy lekarz weterynarii, w przypadku przebywania zwierząt w wielu budynkach na terenie jednego gospodarstwa, może wyłączyć z ogniska choroby budynek, jeżeli będą spełnione następujące wymagania:
1) konstrukcja, a w szczególności ściany tego budynku uniemożliwiają przeniesienie wirusa pryszczycy na zwierzęta znajdujące się wewnątrz budynku;
2) w budynku nie znajdują się urządzenia udojowe, wymiany powietrza, podawania karmy i usuwania odchodów połączone z takimi urządzeniami w budynkach, w których została stwierdzona pryszczyca;
3) do obsługi zwierząt w tym budynku byt wydzielony odrębny personel, a wejścia i wjazdy do tego budynku są wyposażone w urządzenia do odkażania.
§ 11.
1. Powiatowy lekarz weterynarii uznaje ognisko pryszczycy za wygasłe, jeżeli:
1) wszystkie zwierzęta wrażliwe na pryszczycę znajdujące się w ognisku padły lub zostały zabite, a zwłoki ich zostały usunięte w sposób uniemożliwiający szerzenie się choroby;
2) oczyszczanie i odkażanie zostało przeprowadzone w sposób określony w załączniku nr 6 do rozporządzenia, właściwy dla tej choroby.
2. Wprowadzanie zwierząt wrażliwych na pryszczycę do uznanego za wygasłe ogniska choroby może nastąpić po upływie 21 dni od uznania choroby za wygasłą, po uzyskaniu zgody powiatowego lekarza weterynarii.
§ 12.
1. Obszar kraju lub jego część mogą być uznane za wolne od pryszczycy, jeżeli zostały spełnione następujące warunki:
1) upłynęły co najmniej 24 miesiące od uznania za wygasłe ostatniego ogniska pryszczycy;
2) szczepienia przeciwko pryszczycy nie byty stosowane co najmniej od 12 miesięcy;
3) prowadzone są regularne laboratoryjne badania rozpoznawcze, które potwierdzają fakt niewystępowania wirusa pryszczycy na danym obszarze;
4) przywóz zwierząt wrażliwych oraz produktów pochodzących od takich zwierząt odbywa się wyłącznie z krajów (regionów) wolnych od pryszczycy, z uwzględnieniem warunków, o których mowa w pkt 1-3.
2. Główny Lekarz Weterynarii uznaje część kraju za wolną od pryszczycy na podstawie wniosku wojewódzkiego lekarza weterynarii.
Rozdział 3
Postępowanie przy zwalczaniu pęcherzykowego zapalenia jamy ustnej (Vesicular stomatitis)
§ 13.
1. Powiatowy lekarz weterynarii uznaje ognisko pęcherzykowego zapalenia jamy ustanej za wygasłe, jeżeli:
1) wszystkie zwierzęta wrażliwe na pęcherzykowe zapalenie jamy ustnej, znajdujące się w ognisku choroby, padły lub zostały zabite, a ich zwłoki zostały usunięte w sposób uniemożliwiający szerzenie się choroby, albo wśród pozostałych zwierząt w ciągu 21 dni od dnia wyzdrowienia ostatniego chorego lub podejrzanego o chorobę zwierzęcia nie wystąpił nowy przypadek zachorowania lub podejrzenia choroby;
2) oczyszczanie i odkażanie zostało przeprowadzone w sposób określony w załączniku nr 6 do rozporządzenia, właściwy dla tej choroby.
2. Wprowadzanie zwierząt wrażliwych na pęcherzykowe zapalenie jamy ustnej do ogniska choroby uznanego za wygasłe może nastąpić po upływie 21 dni od uznania choroby za wygasłą, po uzyskaniu zgody powiatowego lekarza weterynarii.
§ 14.
1. Obszar kraju lub jego część mogą być uznane za wolne od pęcherzykowego zapalenia jamy ustnej, jeżeli zostały spełnione następujące warunki:
1) w okresie ostatnich 2 lat nie zarejestrowano przypadków klinicznych pęcherzykowego zapalenia jamy ustnej oraz nie ma podstaw epizootycznych wskazujących na obecność wirusa tej choroby na danym obszarze;
2) przywóz zwierząt wrażliwych oraz produktów pochodzących od takich zwierząt odbywa się wyłącznie z krajów (regionów) wolnych od pęcherzykowego zapalenia jamy ustnej, z uwzględnieniem warunków, o których mowa w pkt 1.
2. Główny Lekarz Weterynarii uznaje część kraju za wolną od pęcherzykowego zapalenia jamy ustnej na podstawie wniosku wojewódzkiego lekarza weterynarii.
Rozdział 4
Postępowanie przy zwalczaniu choroby pęcherzykowej świń (Swine vesicular disease)
§ 15.
Powiatowy lekarz weterynarii:
1) poddaje badaniu klinicznemu wszystkie zwierzęta, które w wyniku dochodzenia epizootycznego uznał za podejrzane o zakażenie chorobą pęcherzykową świń;
2) powiadamia niezwłocznie właściwego powiatowego lekarza weterynarii, jeżeli zwierzęta podejrzane o zakażenie chorobą pęcherzykową świń zostały przewiezione na teren innego powiatu.
§ 16.
Powiatowy lekarz weterynarii uznaje ognisko choroby pęcherzykowej świń za wygasłe, jeżeli:
1) wszystkie zwierzęta wrażliwe znajdujące się w ognisku choroby padły lub zostały zabite, a ich zwłoki zostały usunięte w sposób uniemożliwiający szerzenie się choroby, albo wśród pozostałych zwierząt w ciągu 28 dni od dnia wyzdrowienia ostatniego chorego lub podejrzanego o chorobę zwierzęcia nie wystąpił nowy przypadek zachorowania lub podejrzenia choroby;
2) oczyszczanie i odkażanie zostało przeprowadzone w sposób określony w załączniku nr 6 do rozporządzenia, właściwy dla tej choroby.
§ 17.
1. Wprowadzanie do uznanego za wygaste ogniska choroby świń podatnych na chorobę pęcherzykową świń może nastąpić po upływie 21 dni od dnia uznania choroby za wygasłą, po uzyskaniu zgody powiatowego lekarza weterynarii.
2. Wprowadzane świnie powinny pochodzić z obszarów wolnych od choroby pęcherzykowej świń i powinny uzyskać ujemne wyniki badań serologicznych w kierunku choroby pęcherzykowej świń.
3. Do gospodarstwa, w którym prowadzi się chów świń w pomieszczeniach otwartych lub na wolnej przestrzeni, wprowadza się ograniczoną ilość świń, rozmieszczając je na terenie całego gospodarstwa. Po upływie 28 dni od dnia wprowadzenia świń do takiego gospodarstwa poddaje się je badaniu klinicznemu i serologicznemu. W przypadku uzyskania wyniku ujemnego może zostać wprowadzona pełna obsada świń.
4. Do gospodarstw, w których chów jest prowadzony w inny sposób niż określony w ust. 3, ponowne wprowadzenie pełnej obsady świń może nastąpić, jeżeli:
1) świnie zostaną wprowadzone w ciągu 8 dni;
2) przez okres 60 dni od dnia wprowadzenia ostatniego zwierzęcia żadna świnia nie zostanie wyprowadzona z gospodarstwa;
3) po upływie 28 dni od dnia wprowadzenia ostatniego zwierzęcia do gospodarstwa stado zostanie poddane badaniu klinicznemu i serologicznemu w kierunku choroby pęcherzykowej świń.
§ 18.
1. Obszar kraju lub jego część mogą być uznane za wolne od choroby pęcherzykowej świń, jeżeli zostały spełnione następujące warunki:
1) od uznania ostatniego ogniska tej choroby za wygasłe upłynęły co najmniej 24 miesiące, a w przypadku gdy wszystkie zwierzęta w ogniskach choroby zostały zabite, od uznania ostatniego ogniska choroby za wygasłe upłynęło co najmniej 9 miesięcy;
2) szczepienia przeciwko chorobie pęcherzykowej świń nie byty stosowane co najmniej od 24 miesięcy;
3) prowadzone są regularne laboratoryjne badania rozpoznawcze, które potwierdzają fakt niewystępowania wirusa choroby pęcherzykowej świń na danym obszarze;
4) przywóz świń, dzików oraz produktów pochodzących od takich zwierząt odbywa się wyłącznie z krajów (regionów) wolnych od choroby pęcherzykowej świń, z uwzględnieniem warunków, o których mowa w pkt 1-3, lub przywożone produkty są poddane sterylizacji skutecznie niszczącej wirusa tej choroby.
2. Główny Lekarz Weterynarii uznaje część kraju za wolną od choroby pęcherzykowej świń na podstawie wniosku wojewódzkiego lekarza weterynarii.
Rozdział 5
Postępowanie przy zwalczaniu księgosuszu (Rinderpest)
§ 19.
1. Powiatowy lekarz weterynarii uznaje ognisko księgosuszu za wygasłe, jeżeli:
1) wszystkie zwierzęta wrażliwe znajdujące się w ognisku padły lub zostały zabite, a ich zwłoki usunięte w sposób uniemożliwiający szerzenie się choroby;
2) oczyszczanie i odkażanie zostało przeprowadzone w sposób określony w załączniku nr 6 do rozporządzenia, właściwy dla tej choroby.
2. Wprowadzanie zwierząt wrażliwych na księgo-susz do ogniska choroby uznanego za wygasłe może nastąpić po upływie 21 dni od uznania choroby za wygasłą, po uzyskaniu zgody powiatowego lekarza weterynarii.
§ 20.
1. Obszar kraju lub jego część mogą być uznane za wolne od księgosuszu, jeżeli zostały spełnione następujące warunki:
1) upłynęły co najmniej 3 lata od uznania za wygasłe ostatniego ogniska księgosuszu;
2) szczepienia przeciwko księgosuszowi nie byty stosowane co najmniej od 24 miesięcy;
3) prowadzone są regularne laboratoryjne badania rozpoznawcze, które potwierdzają fakt niewystępowania wirusa księgosuszu na danym obszarze;
4) przywóz przeżuwaczy i świń oraz produktów pochodzących od takich zwierząt odbywa się wyłącznie z krajów (regionów) wolnych od księgosuszu, z uwzględnieniem warunków, o których mowa w pkt 1-3, lub wprowadzane produkty są poddane sterylizacji skutecznie niszczącej wirusa tej choroby.
2. Główny Lekarz Weterynarii uznaje część kraju za wolną od księgosuszu na podstawie wniosku wojewódzkiego lekarza weterynarii.
Rozdział 6
Postępowanie przy zwalczaniu pomoru małych przeżuwaczy (Peste des petits ruminants)
§ 21.
1. Powiatowy lekarz weterynarii uznaje ognisko pomoru małych przeżuwaczy za wygasłe, jeżeli:
1) wszystkie zwierzęta wrażliwe znajdująue się w ognisku padły lub zostały zabite, a ich zwłoki usunięte w sposób uniemożliwiający szerzenie się choroby;
2) oczyszczanie i odkażanie zostało przeprowadzone w sposób określony w załączniku nr 6 do rozporządzenia, właściwy dla tej choroby.
2. Wprowadzanie zwierząt wrażliwych na pomór małych przeżuwaczy do ogniska choroby uznanego za wygasłe może nastąpić po upływie 21 dni od uznania choroby za wygasłą, po uzyskaniu zgody powiatowego lekarza weterynarii.
§ 22.
1. Obszar kraju lub jego część mogą być uznane za wolne od pomoru małych przeżuwaczy, jeżeli zostały spełnione następujące warunki:
1) upłynęły co najmniej 3 lata od uznania za wygasłe ostatniego ogniska pomoru małych przeżuwaczy;
2) szczepienia przeciwko pomorowi małych przeżuwaczy nie były stosowane co najmniej od 24 miesięcy;
3) prowadzone są regularne laboratoryjne badania rozpoznawcze, które potwierdzają fakt niewystępowania wirusa pomoru małych przeżuwaczy na danym obszarze;
4) przywóz zwierząt wrażliwych oraz produktów pochodzących od takich zwierząt odbywa się wyłącznie z krajów (regionów) wolnych od pomoru małych przeżuwaczy, z uwzględnieniem warunków, o których mowa w pkt 1-3, lub przywożone produkty są poddane sterylizacji skutecznie niszczącej wirusa tej choroby.
2. Główny Lekarz Weterynarii uznaje część kraju za wolną od pomoru małych przeżuwaczy na podstawie wniosku wojewódzkiego lekarza weterynarii.
Rozdział 7
Postępowanie przy zwalczaniu zarazy płucnej bydła (Contagious bovine pleuropneumonia)
§ 23.
1. Powiatowy lekarz weterynarii uznaje ognisko zarazy płucnej bydła za wygasłe, jeżeli:
1) wszystkie zwierzęta wrażliwe znajdujące się w ognisku padły lub zostały zabite, a ich zwłoki usunięte w sposób uniemożliwiający szerzenie się choroby;
2) oczyszczanie i odkażanie zostało przeprowadzone w sposób określony w załączniku nr 6 do rozporządzenia, właściwy dla tej choroby.
2. Wprowadzanie zwierząt wrażliwych na zarazę płucną bydła do ogniska choroby uznanego za wygasłe może nastąpić po upływie 21 dni od uznania choroby za wygasłą, po uzyskaniu zgody powiatowego lekarza weterynarii.
§ 24.
1. Obszar kraju lub jego część mogą być uznane za wolne od zarazy płucnej bydła, jeżeli zostały spełnione następujące warunki:
1) upłynęło co najmniej 12 miesięcy od uznania za wygasłe ostatniego ogniska zarazy płucnej bydła;
2) szczepienia przeciwko zarazie płucnej bydła nie byty stosowane co najmniej od 12 miesięcy;
3) prowadzone są regularne laboratoryjne badania rozpoznawcze, które potwierdzają fakt niewystępowania zarazy płucnej bydła na danym obszarze;
4) przywóz zwierząt wrażliwych oraz produktów pochodzących od takich zwierząt odbywa się wyłącznie z krajów (regionów) wolnych od zarazy płucnej bydła, z uwzględnieniem warunków, o których mowa w pkt 1-3, lub przywożone produkty są poddane sterylizacji skutecznie niszczącej czynnik zakaźny wywołujący tę chorobę.
2. Główny Lekarz Weterynarii uznaje część kraju za wolną od zarazy płucnej bydła na podstawie wniosku wojewódzkiego lekarza weterynarii.
Rozdział 8
Postępowanie przy zwalczaniu guzowatej choroby skóry bydła (Lumpy skin disease)
§ 25.
1. Powiatowy lekarz weterynarii uznaje ognisko guzowatej choroby skóry bydła za wygasłe, jeżeli:
1) wszystkie zwierzęta wrażliwe znajdujące się w ognisku padły lub zostały zabite, a ich zwłoki usunięte w sposób uniemożliwiający szerzenie się choroby;
2) oczyszczanie, odkażanie i dezynsekcja zostały przeprowadzone w sposób określony w załączniku nr 6 do rozporządzenia, właściwy dla tej choroby.
2. Wprowadzanie zwierząt wrażliwych na guzowatą chorobę skóry bydła do ogniska choroby uznanego za wygasłe może nastąpić po upływie 21 dni od uznania choroby za wygasłą, po uzyskaniu zgody powiatowego lekarza weterynarii.
§ 26.
1. Obszar kraju lub jego część mogą być uznane za wolne od guzowatej choroby skóry bydła, jeżeli zostały spełnione następujące warunki:
1) upłynęły co najmniej 3 lata od uznania za wygasłe ostatniego ogniska guzowatej choroby skóry bydła;
2) szczepienia przeciwko guzowatej chorobie skóry bydła nie były stosowane co najmniej od 24 miesięcy;
3) prowadzone są regularne laboratoryjne badania rozpoznawcze, które potwierdzają fakt niewystępowania wirusa guzowatej choroby skóry bydła na danym obszarze;
4) przywóz zwierząt wrażliwych na guzowatą chorobę skóry bydła oraz produktów pochodzących od takich zwierząt odbywa się wyłącznie z krajów (regionów) wolnych od guzowatej choroby skóry bydła, z uwzględnieniem warunków, o których mowa w pkt 1-3, lub przywożone produkty są poddane sterylizacji skutecznie niszczącej wirusa tej choroby.
2. Główny Lekarz Weterynarii uznaje część kraju za wolną od guzowatej choroby skóry bydła na podstawie wniosku wojewódzkiego lekarza weterynarii.
Rozdział 9
Postępowanie przy zwalczaniu gorączki doliny Rift (Rift valley fever)
§ 27.
1. Powiatowy lekarz weterynarii uznaje ognisko gorączki doliny Rift za wygasłe, jeżeli:
1) wszystkie zwierzęta wrażliwe znajdujące się w ognisku padły lub zostały zabite, a ich zwłoki usunięte w sposób uniemożliwiający szerzenie się choroby;
2) oczyszczanie, odkażanie i dezynsekcja zostały przeprowadzone w sposób określony w załączniku nr 6 do rozporządzenia, właściwy dla tej choroby.
2. Wprowadzanie zwierząt wrażliwych na gorączkę doliny Rift do ogniska choroby uznanego za wygasłe może nastąpić po upływie 21 dni od uznania choroby za wygasłą, po uzyskaniu zgody powiatowego lekarza weterynarii.
§ 28.
1. Obszar kraju lub jego część mogą być uznane za wolne od gorączki doliny Rift, jeżeli zostały spełnione następujące warunki:
1) upłynęły co najmniej 3 lata od uznania za wygasłe ostatniego ogniska gorączki doliny Rift;
2) szczepienia przeciwko gorączce doliny Rift nie były stosowane co najmniej od 36 miesięcy;
3) prowadzone są regularne laboratoryjne badania rozpoznawcze, które potwierdzają fakt niewystępowania wirusa gorączki doliny Rift na danym obszarze;
4) przywóz zwierząt wrażliwych na gorączkę doliny Rift oraz produktów pochodzących od takich zwierząt odbywa się wyłącznie z krajów (regionów) wolnych od gorączki doliny Rift, z uwzględnieniem warunków, o których mowa w pkt 1-3, lub przywożone produkty są poddane sterylizacji skutecznie niszczącej wirusa tej choroby.
2. Główny Lekarz Weterynarii uznaje część kraju za wolną od gorączki doliny Rift na podstawie wniosku wojewódzkiego lekarza weterynarii.
Rozdział 10
Postępowanie przy zwalczaniu choroby niebieskiego jeżyka (Bluetongue)
§ 29.
1. Powiatowy lekarz weterynarii uznaje ognisko choroby niebieskiego języka za wygasłe, jeżeli:
1) wszystkie zwierzęta wrażliwe na chorobę niebieskiego języka znajdujące się w ognisku padły lub zostały zabite, a ich zwłoki usunięte w sposób uniemożliwiający szerzenie się choroby;
2) oczyszczanie, odkażanie i dezynsekcja zostały przeprowadzone w sposób określony w załączniku nr 6 do rozporządzenia, właściwy dla tej choroby.
2. Wprowadzanie zwierząt wrażliwych na chorobę niebieskiego języka do ogniska choroby uznanego za wygasłe może nastąpić po upływie 21 dni od uznania choroby za wygasłą, po uzyskaniu zgody powiatowego lekarza weterynarii.
§ 30.
1. Obszar kraju lub jego część mogą być uznane za wolne od choroby niebieskiego języka, jeżeli zostały spełnione następujące warunki:
1) w okresie ostatnich 2 lat nie zarejestrowano przypadku choroby niebieskiego języka w postaci klinicznej ani dodatniego wyniku badań serologicznych;
2) szczepienia przeciwko chorobie niebieskiego języka nie byty stosowane co najmniej od 24 miesięcy;
3) prowadzone są regularne laboratoryjne badania rozpoznawcze, które potwierdzają fakt niewystępowania wirusa choroby niebieskiego języka na danym obszarze;
4) przywóz zwierząt wrażliwych na chorobę niebieskiego języka oraz produktów pochodzących od takich zwierząt odbywa się wyłącznie z krajów (regionów) wolnych od choroby niebieskiego języka, z uwzględnieniem warunków, o których mowa w pkt 1-3, lub przywożone produkty są poddane sterylizacji skutecznie niszczącej wirusa tej choroby.
2. Główny Lekarz Weterynarii uznaje część kraju za wolną od choroby niebieskiego języka na podstawie wniosku wojewódzkiego lekarza weterynarii.
Rozdział 11
Postępowanie przy zwalczaniu ospy owiec i kóz (Sheep and goat pox)
§ 31.
1. Powiatowy lekarz weterynarii uznaje ognisko ospy owiec i kóz za wygasłe, jeżeli:
1) wszystkie zwierzęta wrażliwe na ospę owiec i kóz znajdujące się w ognisku padły lub zostały zabite, a ich zwłoki usunięte w sposób uniemożliwiający szerzenie się choroby, albo
2) w ciągu 21 dni od dnia padnięcia, zabicia lub wyzdrowienia ostatniego chorego zwierzęcia nie wystąpił przypadek ospy owiec i kóz;
3) oczyszczanie i odkażanie zostało przeprowadzone w sposób określony w załączniku nr 6 do rozporządzenia, właściwy dla tej choroby.
2. Wprowadzanie zwierząt wrażliwych na ospę owiec i kóz do ogniska choroby uznanego za wygasłe może nastąpić po upływie 21 dni od uznania choroby za wygasłą, po uzyskaniu zgody powiatowego lekarza weterynarii.
§ 32.
1. Obszar kraju lub jego część mogą być uznane za wolne od ospy owiec i kóz, jeżeli zostały spełnione następujące warunki:
1) od uznania za wygasłe ostatniego ogniska ospy owiec i kóz upłynęły co najmniej 3 lata, a w przypadku gdy wszystkie zwierzęta w ognisku choroby zostały zabite, upłynęło co najmniej sześć miesięcy;
2) przywóz owiec i kóz odbywa się wyłącznie z krajów (regionów) wolnych od ospy owiec i kóz, z uwzględnieniem warunków, o których mowa w pkt 1.
2. Główny Lekarz Weterynarii uznaje część kraju za wolną od ospy owiec i kóz na podstawie wniosku wojewódzkiego lekarza weterynarii.
Rozdział 12
Postępowanie przy zwalczaniu afrykańskiego pomoru koni (African horse sickness)
§ 33.
Powiatowy lekarz weterynarii uznaje ognisko afrykańskiego pomoru koni za wygasłe, jeżeli:
1) wszystkie zwierzęta koniowate z ogniska padły, zostały zabite i usunięte w sposób uniemożliwiający szerzenie się choroby albo
2) w ciągu 40 dni po wyzdrowieniu ostatniego chorego lub podejrzanego o chorobę zwierzęcia nie wystąpił przypadek afrykańskiego pomoru koni;
3) oczyszczanie, odkażanie i dezynsekcja zostały przeprowadzone w sposób określony w załączniku nr 6 do rozporządzenia, właściwy dla tej choroby.
§ 34.
1. Obszar kraju lub jego część mogą być uznane za wolne od afrykańskiego pomoru koni, jeżeli zostały spełnione następujące warunki:
1) w okresie ostatnich 2 lat nie zarejestrowano przypadku afrykańskiego pomoru koni w postaci klinicznej ani dodatniego wyniku badań serologicznych;
2) szczepienia przeciwko afrykańskiemu pomorowi koni są zabronione i nie byty prowadzone co najmniej od 12 miesięcy;
3) przywóz zwierząt koniowatych odbywa się wyłącznie z krajów (regionów) wolnych od afrykańskiego pomoru koni, z uwzględnieniem warunków, o których mowa w pkt 1 i 2.
2. Główny Lekarz Weterynarii uznaje część kraju za wolną od afrykańskiego pomoru koni na podstawie wniosku wojewódzkiego lekarza weterynarii.
Rozdział 13
Postępowanie przy zwalczaniu afrykańskiego pomoru świń (African swine fever)
§ 35.
1. Powiatowy lekarz weterynarii uznaje ognisko afrykańskiego pomoru świń za wygasłe, jeżeli:
1) wszystkie świnie z ogniska choroby padły lub zostały zabite, a ich zwłoki usunięte w sposób uniemożliwiający szerzenie się choroby;
2) oczyszczanie i odkażanie zostało przeprowadzone w sposób określony w załączniku nr 6 do rozporządzenia, właściwy dla tej choroby.
2. Wprowadzanie zwierząt wrażliwych na afrykański pomór świń do ogniska choroby uznanego za wygasłe może nastąpić po upływie 3 miesięcy od uznania choroby za wygasłą, po uzyskaniu zgody powiatowego lekarza weterynarii; przed wprowadzeniem pełnej obsady do gospodarstwa wprowadza się ograniczoną ilość świń wrażliwych na tę chorobę na okres 40 dni w celu wykluczenia obecności czynnika zakaźnego.
§ 36.
1. Obszar kraju lub jego część mogą być uznane za wolne od afrykańskiego pomoru świń, jeżeli zostały spełnione następujące warunki:
1) co najmniej od 3 lat nie zarejestrowano przypadku choroby w postaci klinicznej ani dodatniego wyniku badań serologicznych;
2) szczepienia przeciwko afrykańskiemu pomorowi świń są zabronione;
3) przywóz świń i produktów pochodzących od takich zwierząt odbywa się wyłącznie z krajów (regionów) wolnych od afrykańskiego pomoru świń, z uwzględnieniem warunków, o których mowa w pkt 1 i 2, albo produkty są poddawane sterylizacji skutecznie niszczącej wirusa choroby.
2. Główny Lekarz Weterynarii uznaje część kraju za wolną od afrykańskiego pomoru świń na podstawie wniosku wojewódzkiego lekarza weterynarii.
Rozdział 14
Postępowanie przy zwalczaniu klasycznego pomoru świń (Classical swine fever, Hog cholera)
§ 37.
Powiatowy lekarz weterynarii:
1) poddaje badaniu klinicznemu wszystkie zwierzęta, które w wyniku dochodzenia epizootycznego uznał za podejrzane o zakażenie klasycznym pomorem świń;
2) powiadamia niezwłocznie właściwego powiatowego lekarza weterynarii, jeżeli zwierzęta podejrzane o zakażenie klasycznym pomorem świń zostały przewiezione na teren innego powiatu.
§ 38.
Powiatowy lekarz weterynarii uznaje ognisko klasycznego pomoru świń za wygasłe, jeżeli:
1) wszystkie świnie z ogniska padły lub zostały zabite, a ich zwłoki usunięte w sposób uniemożliwiający szerzenie się choroby;
2) oczyszczanie i odkażanie zostało przeprowadzone w sposób określony w załączniku nr 6 do rozporządzenia, właściwy dla tej choroby.
§ 39.
1. Wprowadzanie do ogniska choroby uznanego za wygasłe świń podatnych na klasyczny pomór świń może nastąpić po upływie 30 dni od dnia uznania choroby za wygasłą, po uzyskaniu zgody powiatowego lekarza weterynarii.
2. Wprowadzane świnie powinny pochodzić z obszarów wolnych od klasycznego pomoru świń, być klinicznie zdrowe oraz powinny uzyskać ujemne wyniki badań serologicznych w kierunku klasycznego pomoru świń.
3. Do gospodarstw, w których prowadzi się chów świń w pomieszczeniach otwartych lub na wolnej przestrzeni, wprowadza się ograniczoną ilość świń, rozmieszczając je na terenie całego gospodarstwa. Po upływie 28 i 41 dni od dnia wprowadzenia świń do takiego gospodarstwa poddaje się je badaniu klinicznemu i serologicznemu. W przypadku uzyskania wyniku ujemnego może zostać wprowadzona pełna obsada świń.
4. Do gospodarstw, w których chów jest prowadzony w inny sposób niż określony w ust. 3, ponowne wprowadzenie pełnej obsady świń może nastąpić, jeżeli:
1) świnie zostaną wprowadzone w ciągu 8 dni;
2) przez okres 60 dni od dnia wprowadzenia ostatniego zwierzęcia żadna świnia nie zostanie wyprowadzona z gospodarstwa;
3) po upływie 30 dni od dnia wprowadzenia ostatniego zwierzęcia do gospodarstwa stado zostanie poddane badaniu klinicznemu i serologicznemu w kierunku klasycznego pomoru świń.
5. Badaniu serologicznemu, o którym mowa w ust. 4 pkt 3, poddaje się, z wyłączeniem prosiąt ssących:
1) wszystkie zwierzęta - w przypadku stad liczących poniżej 20 świń;
2) 20 sztuk oraz 20% pozostałych - w przypadku stad liczących od 20 do 100 świń;
3) 20 sztuk oraz 10% pozostałych, ale nie mniej niż 36 zwierząt - w przypadku stad liczących powyżej 100 świń.
§ 40.
1. Obszar kraju lub jego część mogą być uznane za wolne od klasycznego pomoru świń, jeżeli zostały spełnione następujące warunki:
1) upłynęło co najmniej 12 miesięcy od uznania za wygasłe ostatniego ogniska klasycznego pomoru świń;
2) szczepienia przeciwko klasycznemu pomorowi świń nie były stosowane co najmniej od 12 miesięcy;
3) prowadzone są regularne laboratoryjne badania rozpoznawcze, które potwierdzają fakt niewystępowania wirusa klasycznego pomoru świń na danym obszarze, w tym również u dzików;
4) w żywieniu świń nie stosuje się odpadków kuchennych;
5) przywóz na ten obszar świń i dzików oraz produktów pochodzących od takich zwierząt odbywa się wyłącznie z krajów (regionów) wolnych od klasycznego pomoru świń, z uwzględnieniem warunków, o których mowa w pkt 1-4, albo produkty takie są poddawane sterylizacji skutecznie niszczącej wirusa choroby.
2. Główny Lekarz Weterynarii uznaje część kraju za wolną od klasycznego pomoru świń na podstawie wniosku wojewódzkiego lekarza weterynarii.
Rozdział 15
Postępowanie przy zwalczaniu influenzy ptaków o wysokiej zjadliwości d. pomór drobiu (Highly pathogenic avian influenza d. Fowl plague)
§ 41.
1. Powiatowy lekarz weterynarii uznaje ognisko influenzy ptaków za wygasłe, jeżeli zostały spełnione następujące warunki:
1) upłynęło co najmniej 30 dni od padnięcia lub zabicia ostatnich ptaków wrażliwych, a ich zwłoki oraz jaja zostały usunięte w sposób uniemożliwiający szerzenie się choroby;
2) oczyszczanie i odkażanie zostało przeprowadzone w sposób określony w załączniku nr 6 do rozporządzenia, właściwy dla tej choroby.
2. Wprowadzanie ptaków wrażliwych na influenzę ptaków do ogniska choroby uznanego za wygasłe może nastąpić po upływie 21 dni od uznania choroby za wygasłą, po uzyskaniu zgody powiatowego lekarza weterynarii.
§ 42.
1. Obszar kraju lub jego część mogą być uznane za wolne od influenzy ptaków, jeżeli zostały spełnione następujące warunki:
1) w okresie ostatnich 3 lat nie zarejestrowano żadnego przypadku influenzy ptaków;
2) szczepienie przeciwko influenzie ptaków jest zabronione co najmniej od 12 miesięcy przy użyciu szczepionki przeciwko wirusom influenzy ptaków podtypów H5 i H7;
3) wprowadzanie na ten obszar ptaków wrażliwych na influenzę ptaków, jak również jaj wylęgowych, nasienia, mięsa oraz produktów pochodzących od ptaków wrażliwych przeznaczonych na środki żywienia zwierząt odbywa się wyłącznie z krajów (regionów) wolnych od influenzy ptaków, z uwzględnieniem warunków określonych w pkt 1 i 2, lub produkty te są poddane sterylizacji niszczącej wirusa tej choroby.
2. Główny Lekarz Weterynarii uznaje część kraju za wolną od influenzy ptaków na podstawie wniosku wojewódzkiego lekarza weterynarii.
Rozdział 16
Postępowanie przy zwalczaniu rzekomego pomoru drobiu (Newcastle disease)
§ 43.
1. Powiatowy lekarz weterynarii uznaje ognisko rzekomego pomoru drobiu za wygasłe, jeżeli:
1) wszystkie ptaki z ogniska padły lub zostały zabite, a ich zwłoki oraz jaja zostały usunięte w sposób uniemożliwiający szerzenie się choroby;
2) oczyszczanie i odkażanie zostało przeprowadzone w sposób określony w załączniku nr 6 do rozporządzenia, właściwy dla tej choroby.
2. Wprowadzanie ptaków wrażliwych na rzekomy pomór drobiu do ogniska choroby uznanego za wygasłe może nastąpić po upływie 21 dni od uznania choroby za wygasłą, po uzyskaniu zgody powiatowego lekarza weterynarii.
§ 44.
1. Obszar kraju lub jego część mogą być uznane za wolne od rzekomego pomoru drobiu, jeżeli:
1) w okresie ostatnich 3 lat nie zarejestrowano przypadku rzekomego pomoru drobiu oraz od 12 miesięcy nie przeprowadzano szczepień przeciwko tej chorobie przy użyciu szczepionek przygotowanych ze szczepów o zjadliwości wyższej niż szczepów lentogenicznych wirusa albo
2) w okresie ostatnich 6 miesięcy nie zarejestrowano przypadku rzekomego pomoru drobiu, a w kraju (regionie) zabijane są wszystkie ptaki w ognisku choroby i nie jest prowadzone szczepienie interwencyjne przeciwko rzekomemu pomorowi drobiu przy użyciu szczepionek przygotowanych ze szczepów o zjadliwości wyższej niż szczepów lentogenicznych wirusa, albo
3) co najmniej od 12 miesięcy od zakończenia szczepień interwencyjnych przy użyciu szczepionek przygotowanych ze szczepów o zjadliwości wyższej niż szczepów lentogenicznych wirusa nie zarejestrowano żadnego przypadku rzekomego pomoru drobiu, oraz
4) przywóz na ten obszar ptaków wrażliwych na rzekomy pomór drobiu, jaj wylęgowych, nasienia, mięsa oraz produktów pochodzących od ptaków wrażliwych przeznaczonych na środki żywienia zwierząt odbywa się wyłącznie z krajów (regionów) wolnych od rzekomego pomoru drobiu albo produkty te są poddane sterylizacji skutecznie niszczącej wirusa tej choroby.
2. Główny Lekarz Weterynarii uznaje część kraju za wolną od rzekomego pomoru drobiu na podstawie wniosku wojewódzkiego lekarza weterynarii.
Rozdział 17
Postępowanie przy zwalczaniu enterowirusowego zapalenia mózgu i rdzenia u świń d. choroba cieszyńska i taflańska (Enterovirus encephalomyelitis)
§ 45.
1. Powiatowy lekarz weterynarii uznaje ognisko enterowirusowego zapalenia mózgu i rdzenia u świń za wygasłe, jeżeli:
1) wszystkie świnie z ogniska padły lub zostały zabite, a ich zwłoki usunięte w sposób uniemożliwiający szerzenie się tej choroby;
2) oczyszczanie i odkażanie zostało przeprowadzone w sposób określony w załączniku nr 6 do rozporządzenia, właściwy dla tej choroby.
2. Wprowadzanie świń wrażliwych na enterowirusowe zapalenie mózgu i rdzenia u świń może nastąpić po upływie 30 dni od uznania choroby za wygasłą, po uzyskaniu zgody powiatowego lekarza weterynarii; wprowadzane świnie powinny pochodzić z obszaru wolnego od enterowirusowego zapalenia mózgu i rdzenia u świń.
§ 46.
1. Obszar kraju lub jego część mogą być uznane za wolne od enterowirusowego zapalenia mózgu i rdzenia u świń, jeżeli zostały spełnione następujące warunki:
1) co najmniej od 3 lat nie zarejestrowano żadnego przypadku enterowirusowego zapalenia mózgu i rdzenia u świń;
2) przywóz na ten obszar świń oraz produktów pochodzących od takich zwierząt odbywa się wyłącznie z krajów (regionów) wolnych od enterowirusowego zapalenia mózgu i rdzenia u świń, z uwzględnieniem warunku, o którym mowa w pkt 1, albo produkty takie są poddawane sterylizacji skutecznie niszczącej wirusa tej choroby.
2. Główny Lekarz Weterynarii uznaje część kraju za wolną od enterowirusowego zapalenia mózgu i rdzenia u świń na podstawie wniosku wojewódzkiego lekarza weterynarii.
Rozdział 18
Postępowanie przy zwalczaniu zakaźnej martwicy układu krwiotwórczego ryb łososiowatych (Infectious haematopoietic necrosis, IHN)
§ 47.
Powiatowy lekarz weterynarii uznaje ognisko zakaźnej martwicy układu krwiotwórczego ryb łososiowatych za wygasłe, jeżeli:
1) wszystkie śnięte ryby z ogniska zostały usunięte w sposób uniemożliwiający szerzenie się tej choroby;
2) oczyszczanie i odkażanie zostało przeprowadzone w sposób określony w załączniku nr 6 do rozporządzenia, właściwy dla tej choroby.
Rozdział 19
Postępowanie przy zwalczaniu wścieklizny (Rabies)
§ 48.
1. Powiatowy lekarz weterynarii po otrzymaniu zawiadomienia o podejrzeniu wystąpienia wścieklizny poza czynnościami, o których mowa w § 3 ust. 2:
1) powiadamia państwowego powiatowego inspektora sanitarnego;
2) poddaje obserwacji zwierzę podejrzane o wściekliznę, które mogło zakazić wirusem wścieklizny człowieka, w warunkach zapewniających bezpieczeństwo dla ludzi i zwierząt.
2. W trakcie obserwacji, o której mowa w ust. 1 pkt 2, powiatowy lekarz weterynarii przeprowadza badanie obserwowanego zwierzęcia w pierwszym, piątym, dziesiątym i piętnastym dniu od prawdopodobnego zakażenia człowieka.
§ 49.
Powiatowy lekarz weterynarii uznaje ognisko wścieklizny za wygasłe, jeżeli:
1) wszystkie zwierzęta chore z ogniska padły albo zostały zabite, a ich zwłoki zostały usunięte w sposób uniemożliwiający szerzenie się choroby;
2) w ognisku wścieklizny zwierząt gospodarskich, w którym szczepieniu przeciwko wściekliźnie poddano wszystkie zwierzęta, upłynęło 30 dni od ostatniej iniekcji szczepionki;
3) w ognisku wścieklizny małych zwierząt gospodarskich, w szczególności świń, owiec i kóz, w którym zwierząt nie poddano szczepieniu przeciwko wściekliźnie, oraz w ognisku wścieklizny zwierząt domowych, w szczególności psów i kotów, upłynęły 3 miesiące od ostatecznego oczyszczenia i odkażenia, przeprowadzonego w sposób określony w załączniku nr 6 do rozporządzenia, właściwy dla tej choroby;
4) w ognisku wścieklizny dużych zwierząt gospodarskich, w szczególności zwierząt jednokopytnych i bydła, w którym zwierząt nie poddano szczepieniu przeciwko wściekliźnie, oraz w ognisku wścieklizny dużych zwierząt wolno żyjących, w szczególności niedźwiedzi, łosi i żubrów, upłynęło 6 miesięcy od ostatecznego oczyszczenia i odkażenia, przeprowadzonego w sposób określony w załączniku nr 6 do rozporządzenia, właściwy dla tej choroby;
5) w ognisku wścieklizny zwierząt wolno żyjących innych niż wymienione w pkt 4, oddalonym od osiedli ludzkich, upłynęło 30 dni od ostatecznego oczyszczenia i odkażenia, przeprowadzonego w sposób określony w załączniku nr 6 do rozporządzenia, właściwy dla tej choroby;
6) w ognisku wścieklizny zwierząt wolno żyjących innych niż wymienione w pkt 4, stwierdzonym w osiedlach ludzkich albo na terenach rekreacyjnych upłynęły 3 miesiące od ostatecznego oczyszczenia i odkażenia, przeprowadzonego w sposób określony w załączniku nr 6 do rozporządzenia, właściwy dla tej choroby.
§ 50.
1. Obszar kraju lub jego część mogą być uznane za wolne od wścieklizny, jeżeli zostały spełnione następujące warunki:
1) co najmniej od 2 lat nie zarejestrowano przypadku wścieklizny u zwierząt i u ludzi;
2) wścieklizna zwierząt, w szczególności zwierząt dziko żyjących, podlega obowiązkowemu zgłaszaniu i zwalczaniu;
3) prowadzone są regularne laboratoryjne badania rozpoznawcze, które wykluczają występowanie wirusa;
4) w obrocie zwierzętami są stosowane środki skutecznie chroniące przed wprowadzeniem wścieklizny na obszar uznany za wolny od tej choroby.
2. Główny Lekarz Weterynarii uznaje część kraju za wolną od wścieklizny na podstawie wniosku wojewódzkiego lekarza weterynarii.
Rozdział 20
Postępowanie przy zwalczaniu wąglika (Anthrax)
§ 51.
Powiatowy lekarz weterynarii po otrzymaniu zawiadomienia o podejrzeniu wystąpienia wąglika poza czynnościami, o których mowa w § 3 ust. 2, powiadamia państwowego powiatowego inspektora sanitarnego.
§ 52.
Powiatowy lekarz weterynarii uznaje ognisko wąglika za wygasłe, jeżeli:
1) wszystkie zwierzęta w ognisku choroby wrażliwe na wąglik padły, zostały zabite i usunięte w sposób uniemożliwiający szerzenie się choroby, albo w ciągu 14 dni od usunięcia lub wyzdrowienia zwierząt dotkniętych wąglikiem albo podejrzanych o tę chorobę nie wystąpił nowy przypadek wąglika lub podejrzenia o tę chorobę;
2) oczyszczanie i odkażanie zostało przeprowadzone w sposób określony w załączniku nr 6 do rozporządzenia, właściwy dla tej choroby.
Rozdział 21
Postępowanie przy zwalczaniu gruźlicy bydła (Bovine tuberculosis)
§ 53.
Powiatowy lekarz weterynarii po otrzymaniu zawiadomienia o podejrzeniu wystąpienia gruźlicy bydła poza czynnościami, o których mowa w § 3 ust. 2, powiadamia państwowego powiatowego inspektora sanitarnego.
§ 54.
Powiatowy lekarz weterynarii uznaje ognisko gruźlicy bydła za wygasłe, jeżeli:
1) wszystkie zwierzęta dotknięte gruźlicą w ognisku padły lub zostały zabite, a ich zwłoki usunięte w sposób uniemożliwiający szerzenie się choroby, a wyniki dwóch kolejnych badań pozostałych zwierząt przeprowadzonych testem tuberkulinizacji porównawczej potwierdzają niewystępowanie gruźlicy;
2) oczyszczanie i odkażanie zostało przeprowadzone w sposób określony w załączniku nr 6 do rozporządzenia, właściwy dla tej choroby.
§ 55.
1. Obszar kraju lub jego część mogą być uznane za wolne od gruźlicy bydła, jeżeli zostały spełnione następujące warunki:
1) liczba zakażonych gruźlicą stad bydła, określona na podstawie regularnych badań kontrolnych testem tuberkulinizacji, w ciągu sześciu kolejnych lat nie przekracza 0,1% wszystkich stad;
2) przynajmniej 99,9% wszystkich stad bydła zostało uznane za wolne od gruźlicy w ciągu sześciu kolejnych lat (obliczenia tego dokonuje się w dniu 31 grudnia każdego roku);
3) system rejestracji gospodarstw i znakowania bydła umożliwia zidentyfikowanie stada pochodzenia i stada przejściowego dla każdego zwierzęcia należącego do gatunku bydła;
4) zwierzęta rzeźne z gatunku bydła pochodzące z danego obszaru są poddawane badaniu poubojowemu;
5) szczepienie bydła przeciwko gruźlicy oraz leczenie bydła chorego na gruźlicę jest zabronione;
6) przywożone dla celów chowu lub hodowli bydło pochodzi wyłącznie z krajów (regionów) wolnych od gruźlicy bydła, a poszczególne zwierzęta uzyskują ujemny wynik tuberkulinizacji.
2. Główny Lekarz Weterynarii uznaje część kraju za wolną od gruźlicy bydła na podstawie wniosku wojewódzkiego lekarza weterynarii.
§ 56.
1. Uznaje się, że obszar kraju lub jego część pozostają odpowiednio obszarem kraju lub jego częścią wolną od gruźlicy bydła, jeżeli:
1) na obszarze tym są spełnione warunki, o których mowa w § 55;
2) przywożone na ten obszar bydło pochodzi wyłącznie ze stad wolnych od gruźlicy bydła i posiada aktualne wyniki indywidualnych testów tuberkulinizacji;
3) są prowadzone regularne badania kontrolne testem tuberkulinizacji, z zastrzeżeniem ust. 3, a w szczególności:
a) w stadach liczących powyżej 50 krów i jałówek w wieku powyżej 2 lat badanie przeprowadza się jeden raz w roku,
b) w stadach liczących poniżej 50 krów i jałówek w wieku powyżej 2 lat badanie przeprowadza się w 1/3 stad w danej miejscowości w każdym roku, tak aby w ciągu 3 lat badania zostały przeprowadzone we wszystkich stadach bydła.
2. W razie uzyskania dodatnich wyników badań, o których mowa w ust. 1, badania kontrolne w roku następnym, z zastrzeżeniem ust. 3, przeprowadza się:
1) w 1/3 stad bydła na danym obszarze, jeżeli liczba zwierząt uznanych za dotknięte gruźlicą w danym roku kalendarzowym nie przekroczy 0,2%;
2) w 1/2 stad bydła na danym obszarze, jeżeli liczba zwierząt uznanych za dotknięte gruźlicą w danym roku kalendarzowym wynosi od 0,2 do 0,5%;
3) u całego pogłowia bydła podlegającego badaniu na danym obszarze, jeżeli liczba zwierząt uznanych za dotknięte gruźlicą przekracza 0,5%.
3. Badania kontrolne mogą być prowadzone w następujący sposób:
1) jeżeli liczba stad zakażonych gruźlicą określona na podstawie badań przeprowadzanych w odstępie jednego roku nie przekracza na danym obszarze w każdym z dwóch kolejnych badań 1% wszystkich stad, to następne badania mogą być przeprowadzane co dwa lata, a samce przeznaczone wyłącznie do opasu, znajdujące się w odizolowanych stadach i pochodzące ze stad wolnych od gruźlicy mogą być zwolnione od badań;
2) jeżeli liczba stad zakażonych gruźlicą określona na podstawie badań przeprowadzanych w odstępie dwuletnim nie przekracza na danym obszarze w każdym z dwóch kolejnych badań 0,2%, to następne badania mogą być przeprowadzane w odstępach trzyletnich, a wiek zwierząt podlegających badaniom może być podwyższony do 12 lub 24 miesięcy;
3) jeżeli liczba stad zakażonych gruźlicą określona na podstawie badań przeprowadzanych w odstępie trzyletnim nie przekracza na danym obszarze w każdym z kolejnych badań 0,1% wszystkich stad, to następne badania mogą być przeprowadzane w odstępach czteroletnich, o ile zwierzęta wprowadzane na tym obszarze do stad bydła są uprzednio badane testem tuberkulinizacji i uzyskują wynik ujemny, bydło rzeźne po uboju jest badane w kierunku gruźlicy, a wszystkie wskazujące na gruźlicę zmiany w narządach i tkankach są poddawane laboratoryjnym badaniom rozpoznawczym.
Rozdział 22
Postępowanie przy zwalczaniu brucelozy bydła (B. abortus), kóz i owiec (B. melitensis), świń (B. suis), owiec (B. ovis) (Brucelosis)
§ 57.
Powiatowy lekarz weterynarii po otrzymaniu zawiadomienia o podejrzeniu wystąpienia ogniska brucelozy bydła wywoływanej przez Brucella abortus, brucelozy kóz i owiec wywoływanej przez Brucella melitensis, brucelozy świń wywoływanej przez Brucella suis i Brucella abortus oraz brucelozy owiec wywoływanej przez Brucella ovis, zwanych dalej "brucelozą", poza czynnościami, o których mowa w § 3 ust. 2, powiadamia państwowego powiatowego inspektora sanitarnego.
§ 58.
Powiatowy lekarz weterynarii uznaje ognisko brucelozy za wygasłe, jeżeli:
1) wszystkie dotknięte brucelozą zwierzęta w ognisku padły lub zostały zabite, a ich zwłoki usunięte w sposób uniemożliwiający szerzenie się choroby;
2) pozostawione w ognisku zwierzęta wrażliwe zostały poddane odpowiednim laboratoryjnym badaniom rozpoznawczym w kierunku brucelozy, które potwierdziły brak czynnika zakaźnego na danym obszarze;
3) oczyszczenie, odkażenie i deratyzacja zostały przeprowadzone w sposób określony w załączniku nr 6 do rozporządzenia, właściwy dla tej choroby.
§ 59.
1. Obszar kraju lub jego część mogą być uznane za wolne od brucelozy bydła, jeżeli zostały spełnione następujące warunki:
1) w okresie ostatnich trzech lat nie wystąpił kliniczny przypadek brucelozy bydła, a laboratoryjnym badaniom rozpoznawczym poddaje się każdy poroniony płód lub martwo urodzone cielę oraz jego matkę;
2) co najmniej 99,8% wszystkich stad bydła zostało uznane za wolne od brucelozy bydła w ciągu pięciu kolejnych lat (obliczenia tego dokonuje się w dniu 31 grudnia każdego roku);
3) system rejestracji gospodarstw i znakowania bydła umożliwia zidentyfikowanie stada pochodzenia i stada przejściowego dla każdego zwierzęcia należącego do gatunku bydła;
4) przywożone dla celów chowu lub hodowli bydło pochodzi wyłącznie z krajów (regionów) wolnych od brucelozy bydła i uzyskało ujemny wynik badania serologicznego.
2. Główny Lekarz Weterynarii uznaje część kraju za wolną od brucelozy bydła na podstawie wniosku wojewódzkiego lekarza weterynarii.
§ 60.
Uznaje się, że obszar kraju lub jego część pozostają obszarem wolnym od brucelozy bydła, jeżeli:
1) co najmniej w 20% stad, u bydła w wieku powyżej 24 miesięcy, przeprowadza się corocznie regularne badania kontrolne w kierunku brucelozy bydła, tak aby wszystkie stada zostały objęte badaniem w okresie pięciu lat;
2) przywożone na ten obszar lub jego część bydło pochodzi wyłącznie za stad spełniających następujące warunki:
a) w ciągu ostatnich 6 miesięcy nie wystąpił w stadach kliniczny przypadek brucelozy,
b) wszystkie zwierzęta w wieku powyżej 12 miesięcy są poddawane badaniom laboratoryjnym w kierunku brucelozy bydła i uzyskały wynik ujemny w dwóch kolejnych badaniach serologicznych przeprowadzonych w odstępie nie krótszym niż 3 miesiące i nie dłuższym niż 12 miesięcy, albo w trzech kolejnych badaniach próbek mleka przeprowadzonych w odstępach 3 miesięcy oraz badaniu serologicznemu przeprowadzonemu przynajmniej po 6 tygodniach od ostatniego badania próbki mleka;
3) zwierzęta wprowadzane do stada są własnego chowu, pochodzą ze stad spełniających warunki, o których mowa w pkt 1 i 2, a bydło w wieku powyżej 12 miesięcy zostało poddane badaniu serologicznemu testem aglutynacji probówkowej z wynikiem poniżej 30 jednostek międzynarodowych w 1 ml surowicy; badanie powinno być przeprowadzone w okresie ostatnich 30 dni przed wprowadzeniem zwierząt do stada albo w okresie 30 dni po wprowadzeniu na teren gospodarstwa, jeżeli wprowadzane zwierzęta pozostawały w izolacji do czasu uzyskania ujemnego wyniku badania.
§ 61.
1. Obszar kraju lub jego część mogą być uznane za wolne od brucelozy owiec i kóz, jeżeli:
1) co najmniej 99,8% stad owiec lub kóz spełnia następujące warunki:
a) w okresie co najmniej ostatnich dwunastu miesięcy nie wystąpił w stadzie kliniczny przypadek choroby,
b) wszystkie zwierzęta w wieku powyżej 6 miesięcy uzyskały ujemne wyniki badań serologicznych w kierunku brucelozy owiec i kóz przeprowadzonych dwukrotnie w odstępie co najmniej sześciu miesięcy,
c) przywożone zwierzęta pochodzą z obszaru wolnego od brucelozy owiec i kóz oraz ze stad wolnych od brucelozy owiec i kóz, a ponadto zostały zbadane serologicznie w kierunku tej choroby i uzyskały ujemny wynik tych badań; stado owiec i kóz zachowuje status wolnego od brucelozy owiec i kóz, jeżeli owce i kozy są badane serologicznie w kierunku brucelozy jeden raz w roku z wynikiem ujemnym, przy czym badaniu są poddawane wszystkie niekastrowane tryki i kozły w wieku powyżej 6 miesięcy oraz 25% samic dojrzałych płciowo, nie mniej jednak niż 50 zwierząt, a w stadach, gdzie liczba takich zwierząt nie przekracza 50 sztuk - wszystkie samice;
2) w okresie ostatnich 5 lat nie stwierdzono przypadku brucelozy owiec i kóz;
3) szczepienie zwierząt przeciwko brucelozie owiec i kóz jest zabronione co najmniej od 3 lat;
4) przywożone dla celów chowu lub hodowli owce i kozy pochodzą wyłącznie z krajów (regionów) wolnych od brucelozy owiec i kóz i uzyskują ujemny wynik badań serologicznych w kierunku brucelozy.
2. Główny Lekarz Weterynarii uznaje część kraju za wolną od brucelozy owiec i kóz na podstawie wniosku wojewódzkiego lekarza weterynarii.
§ 62.
Uznaje się, że obszar kraju lub jego część pozostaje obszarem wolnym od brucelozy owiec i kóz, jeżeli:
1) w pierwszym roku po uznaniu kraju lub jego części za wolne od brucelozy owiec i kóz poddaje się badaniom serologicznym co najmniej 10% owiec i kóz w wieku powyżej 6 miesięcy w losowo wybranych stadach owiec lub kóz i uzyskuje się wyłącznie wyniki ujemne albo poddaje się badaniom przed- i poubojowym co najmniej 99% zabijanych owiec i kóz, a wyniki tych badań wskazują, że liczba stad zakażonych brucelozą owiec i kóz nie przekracza 0,2% wszystkich stad;
2) rozpoczynając od drugiego roku po uznaniu kraju lub jego części za wolne od brucelozy owiec i kóz, poddaje się corocznie badaniom serologicznym co najmniej 5% owiec i kóz w wieku powyżej 6 miesięcy w losowo wybranych stadach i uzyskuje się wyłącznie wyniki ujemne albo poddaje się badaniom przed- i poubojowym co najmniej 95% zabijanych owiec i kóz i wyniki tych badań wskazują, że liczba stad zakażonych brucelozą owiec i kóz nie przekracza 0,2% wszystkich stad.
Rozdział 23
Postępowanie przy zwalczaniu enzootycznej białaczki bydła (Enzootic bovine leucosis)
§ 63.
Powiatowy lekarz weterynarii uznaje ognisko enzootycznej białaczki bydła za wygasłe, jeżeli:
1) wszystkie zwierzęta dotknięte enzootyczną białaczką bydła oraz ich potomstwo zostały usunięte lub padły, a ich zwłoki usunięte w sposób uniemożliwiający szerzenie się choroby, natomiast pozostałe zwierzęta w wieku powyżej 12 miesięcy, po upływie co najmniej 3 miesięcy od usunięcia z ogniska ostatniego zwierzęcia chorego lub podejrzanego o zakażenie enzootyczną białaczką bydła, zostały poddane dwukrotnemu badaniu serologicznemu w kierunku tej choroby w odstępie co najmniej 4 miesięcy i uzyskały ujemne wyniki tych badań;
2) oczyszczanie i odkażanie zostało przeprowadzone w sposób określony w załączniku nr 6 do rozporządzenia, właściwy dla tej choroby.
§ 64.
1. Obszar kraju lub jego część mogą być uznane za wolne od enzootycznej białaczki bydła, jeżeli:
1) co najmniej 99,8% stad bydła spełnia następujące warunki:
a) w okresie ostatnich 2 lat nie stwierdzono klinicznych (guzowatych) postaci choroby w wyniku laboratoryjnych badań rozpoznawczych,
b) w ostatnim roku bydło w wieku powyżej 2 lat w dwóch kolejnych badaniach serologicznych, wykonanych w odstępie co najmniej 4 miesięcy, uzyskało wyniki ujemne,
c) bydło jest własnego chowu;
2) w okresie ostatnich 3 lat nie stwierdzono klinicznej (guzowatej) postaci enzootycznej białaczki bydła;
3) w okresie ostatnich 2 lat zbadano serologicznie z wynikiem ujemnym wszystkie zwierzęta w wieku powyżej 24 miesięcy;
4) przywożone dla celów chowu lub hodowli bydło pochodzi wyłącznie z krajów (regionów) wolnych od enzootycznej białaczki bydła.
2. Uznaje się, że obszar kraju lub jego część pozostają obszarem wolnym od enzootycznej białaczki bydła, jeżeli:
1) poddawane ubojowi bydło jest badane, a stwierdzone w czasie badania guzy są poddawane laboratoryjnym badaniom rozpoznawczym;
2) zwierzęta reagujące dodatnio na białaczkę w badaniach serologicznych są poddawane ubojowi, a w stadach ich pochodzenia przeprowadza się badanie serologiczne w kierunku enzootycznej białaczki bydła;
3) wszystkie zwierzęta w wieku powyżej 2 lat są badane serologicznie przez pierwsze pięć lat po uznaniu tego obszaru za wolny od enzootycznej białaczki bydła i w tym czasie mniej niż 0,2% stad uznano za zakażone; częstotliwość badań serologicznych może zostać zmniejszona i obejmować wszystkie zwierzęta w wieku powyżej 2 lat w losowo wybranym 1% stad każdego roku, jeżeli w okresie ostatnich 3 lat nie było zgłaszanego przypadku białaczki w proporcji jedno stado na 10 000.
3. Główny Lekarz Weterynarii uznaje część kraju za wolną od enzootycznej białaczki bydła na podstawie wniosku wojewódzkiego lekarza weterynarii.
Rozdział 24
Postępowanie przy zwalczaniu gąbczastej encefalopatii bydła (Bovine spongiform encephalopathy - BSE)
§ 65.
Powiatowy lekarz weter
.png)
Zaloguj przez Facebook
