Tworzące zachodnią część Beskidów Wschodnich Bieszczady to dziewiczość przyrody, czystość środowiska i spokojna, gościnna atmosfera, którą najlepiej można poczuć w licznych gospodarstwach agroturystycznych.
To niezwykłe góry ze specyficzną rzeźbą terenu, przepięknym krajobrazem i typowym układem trzech pięter roślinnych: pogórzem z dolinami, reglem dolnym i połoniną (powyżej 1150 m n.p.m.). Lasy, które w przeważającej części są bukowo-jodłowe, porastają ok. 60% terenu. Żyje w nich mnóstwo dzikiej zwierzyny – żubry, niedźwiedzie brunatne, rysie, żbiki, wilki, jenoty, sarny, jelenie szlachetne oraz ptaki i płazy bezogonowe.
Najczęściej zwiedzana jest najwyższa część Bieszczadów z grupą Halicza i Tarnicy (1346 m n.p.m.), połonina Caryńska, Połonina Wetlińska i masyw Wielkiej Rawki. Te tereny stanowią częściowo Bieszczadzki Park Narodowy, utworzony w 1973 roku. Ponieważ około 70% parku objęte jest ścisłą ochroną, zwiedzanie odbywa się po oznakowanych szlakach i ścieżkach przyrodniczych.
Bieszczady stwarzają również doskonałe warunki do uprawiania sportów wodnych (jeziora: Solińskie i Myczkowieckie). Nad Soliną można nie tylko popływać, ale także pożeglować albo połowić ryby. Bieszczadzkie tereny, zwłaszcza wokół Ustrzyk Dolnych, to także okazja do uprawiania kolarstwa górskiego i jazdy konnej.
MC, na podstawie gazeta.pl, T. Lijewski, B. Mikułowski, J. Wyrzykowski: "Geografi Turystyki Polski", PWE, W-wa 1992