Białowieski Park Narodowy

Białowieski Park Narodowy powstał w 1921 roku i jest najstarszym parkiem na terenie Polski. Chroni najcenniejsze fragmenty leżącej w granicach Polski i Białorusi Puszczy Białowieskiej. Puszcza jest jedyną w Europie ostoją lasu nizinnego o naturalnym charakterze – są tam grądy, bory, olsy. W każdym z tych typów rosną charakterystyczne, odmienne rośliny runa leśnego. Osobliwościami są też dobrze zachowane, potężne okazy świerków, lip, grabów, klonów i dębów. O randze Parku świadczy fakt, że znajduje się na Światowej Liście Rezerwatów Biosfery i na Światowej Liście Dziedzictwa Kultury i Przyrody. Park wraz ze znajdującym się w jego granicach ścisłym rezerwatem przyrody oraz leżącym poza granicami Parku rezerwatem pokazowym żubrów stanowi cel najliczniejszych wycieczek. 

Żubr, symbol puszczy, jest największym zwierzęciem kontynentu. Żyjący przez stulecia na tych terenach, został doszczętnie wytępiony w czasie I wojny światowej. Po wielu staraniach polskich hodowców na początku lat pięćdziesiątych ponownie pojawił się w puszczy. Obecnie na wolności żyje ok. 230 żubrów. W skład Parku wchodzą także ośrodki hodowli rzadkich zwierząt z rezerwatem hodowlanym żubrów i tarpanów.