,,Warszawka'' odkrywa wieś po PGR

"Warszawka", czyli elita kulturalna stolicy piała z zachwytu, bo na pokazie premierowym filmu dokumentalnego "Warszawa wzięta" bardzo młodych i niedoświadczonych reżyserek - Karoliny Bielawskiej i Julii Ruszkiewicz odkryła nieznaną jej skrzeczącą biedą i niezaradnością rzeczywistość  wsi popegeerowskich.

Film był o czterech młodych dziewczętach  uczestniczących w programie Agencji Nieruchomości Rolnych  "Promocja zawodowa dziewcząt".  Przed kilkoma miesiącami na PPR.pl pisaliśmy już o tym apelując :"Jeśli masz 18-25 lat, jesteś stanu wolnego, możesz udokumentować fakt, że co najmniej jedna osoba w rodzinie (ojciec, mama, babcia lub dziadek) pracowały w państwowym gospodarstwie rolnym (PGR) minimum przez trzy lata i chcesz podjąć pracę w stolicy, to Caritas Archidiecezji Warszawskiej wyciąga do Ciebie pomocna dłoń".
Reżyserki, jak widać było na filmie, same okrywające nieznany im świat pomorskiej i mazurskiej biedy, w krótkich ujęciach przedstawiły los czterech bohaterek a dokładniej ujawniły czego mogły spodziewać się uczestniczki projektu - przyjeżdżając do Warszawy, zgłaszając się do Bursy Caritas na noclegi i szkolenia. Na pewno mogły liczyć na pomoc w poznaniu dużego miasta, warunków życia i pracy w nim. Mogły liczyć na pomoc w znalezieniu zatrudnienia, usamodzielnieniu się i wsparcie Caritas w postaci darmowego biletu komunikacji miejskiej przez pierwszy miesiąc, zakwaterowania we wspomnianej Bursie przez okres 6 miesięcy, dostępu do komputera, zajęć indywidualnych i warsztatowych w zakresie rynku pracy oraz porad udzielanych przez personel projektu, składający się z doradcy zawodowego, psychologa, pedagoga i socjologa -  otwartych na problemy uczestniczek projektu. W wersji dokumentalnej - w filmie wyszła karykatura tego programu i prowadzonych w bursie szkoleń, co widać było, gdy trenerki uświadamiały przyjezdne jak  i do czego używać papierowych serwetek, plastikowych noży i łyżeczek. Pomijając fakt, że warsztatowo daleko filmowi do takich dokumentów jak  np.  "Kierunek Nowa Huta!" Andrzeja Munka, czy "Defilada"  w reżyserii  naśladowcy w pewnym sensie mistrza Munka - Andrzeja Fidyka,  to warto zauważyć, że z rozmów "gadających głów",  jakim jest dokument "Warszawa wzięta", tak na prawdę  nic nie wynika. Może jedynie to, że niektórym, bo nie wszystkim,  młodym dziewczynom z wiejskim rodowodem  pokazanym w filmie trudno przychodzi  przyzwyczajenie się do narzucanych i bursie, i w pracy w barze, sklepie czy na zapleczu kuchennym rygorów  utrzymywania porządku, czystości, punktualności i staranności. Bohaterki nie wytrzymują tempa, nie przyswajają narzucanych im porządków oraz nie wykonują nakładanych na nie  obowiązków w pracy i dlatego  przegrywają. Ale może chciały przegrać, może miały dość rygorów. Można domyślać się, że film miał pokazać jak trudno wchodzi się w inna skórę, jak bardzo może to być  dla wiejskich dziewcząt w wielkiej warszawskiej wsi przeszczep nienaturalny.
Film jest tak na prawdę dokumentem tragikomicznym, zwłaszcza w sferze dialogowej, filmem oskarżającym przemiany ustrojowe i ... autorów programu "Promocja zawodowa dziewcząt". Oskarżający oświatę i cały system szkoleń o niedostosowanie systemu i poziomu kształcenia do oczekiwań rynku pracy. Choć z drugiej strony do 2008 r. na ponad 800 uczestniczek  programu ANR połowie udało się utrzymać i w pracy, i w Warszawie. Film jest z pozoru smutny, jak smutna dla "Warszawki" wydawać się może wiejska, popegeerowska rzeczywistość. A przecież tak nie jest, bo szczęście można znaleźć i na sztucznej wsi, gdzie piętrowe bloki w sposób nadzwyczaj nie naturalny stoją w szczerym polu i w dużym mieście, gdzie nie ma ani wsparcia rodziny, ani ochoczo zewsząd wystawianych pomocnych dłoni. Szczęściu trzeba dać szanse zaistnieć, szczęściu trzeba pomagać i na wsi, i w mieście. Tego nie potrafiły przekazać reżyserki  w sztampowo nakręconym filmie dokumentalnym.