Proszę mi wierzyć

Trzeba mieć dużo wolnego czasu i być bacznym obserwatorem wydarzeń na polskiej scenie politycznej, by nadążać za biegiem spraw, nie mówiąc już o wyrobieniu sobie własnego zdania.

Najczęściej przeglądamy tylko gazety (z konieczności wybrane). W zależności od opcji, z jakimi są związane te same zdarzenia miewają inne scenariusze i przeciwstawne wręcz oceny. Przelotnie spoglądamy w telewizor między pośpiesznie zjadanym posiłkiem, popijaną kawą a krzykiem dziecka w sąsiednim pokoju, bo zawaliła się wieża z klocków. Czasem jednak wyłącznie gapimy się w telewizor, bo to przecież najważniejszy mebel w mieszkaniu, któremu trzeba się nieustannie przyglądać, ale nasze myśli zajmuje brak pieniędzy na jutro i kolejne dni..., gadające głowy kłócą się nieustannie, a z mieszanki głosów Wrzodaka, Leppera i red. Olejnik dopadają nas wymawiane głośniej frazy: pan kłamie, to nieprawda, demagogia, korupcja, odpartyjnić, odebrać, ukarać.

Kto, kogo, komu, gdzie? Gdzieś w Warszawie, Katowicach. Dobrze, że daleko. Jutro trzeba wstać o czwartej rano, by zdążyć do pracy, a to dziś skarb najcenniejszy, którego trzeba szanować, nie tak jak przed laty czy się stoi, czy się leży...

Temat wraca na przystanku, w tramwaju, na przerwie śniadaniowej – Panie, to nie Urban kłamał, on tylko zapraszał, kłamał Kwiatkowski. Nie, to Michnik wszystko wymyślił. Zawinił prezydent, bo nie ujawnił. Najwięcej obciążony jest premier. Rokitę pozbawili immunitetu, będzie siedział. Nie, to Rywin jest oskarżony, a Rokita docieka prawdy. Łapiński pobił fotoreportera, nie to „milimetr” z „przecinkiem” pobili, a Naumann osłaniał konkubinę.

Dobrze, że tramwaj dojeżdża do przystanku, na którym trzeba wysiąść, a przerwa śniadaniowa się kończy. Starsi zmęczeni ludzie nie mają słów jak nazwać to, co do nich dociera, czasem właśnie zmęczenie codziennymi problemami każe im uciekać od polityki jak najdalej. To już nie jest śmieszne. Lepiej wypożyczyć film na video, niż oglądać i słuchać wieści o kolejnych aferach, naruszeniach zasad etycznych, blokowaniu mównicy, zmuszaniu kogoś do odejścia ze sceny politycznej.

Ale dzieci, nasze dzieci są rezolutne, ciekawe świata i wstyd się przyznać – rozumieją jakby więcej niż dorośli sądzą, że powinni. Nie czeka to taki na Teleranek, ale włącza sobie przesłuchanie w komisji śledczej i pobiera nauki, jak wygląda i działa najmłodsze dziecko polskiej demokracji, chluba wśród sejmowych komisji. Najnowsza odmiana reality show. Szkoda tylko, że opowiadane „fakty” nie są dla ilustracji wcześniej nagrywane na filmach, jak wizja lokalna w prawdziwych śledztwach. Oj, ile byłoby atrakcji do obejrzenia, np. z takich międzypartyjnych przyjęć, garden party przy grillu. Ale to nic, jak dziecko tylko słucha to przynajmniej wyrabia sobie wyobraźnię. Szkoda tylko, że w tej bajce jest tylu negatywnych bohaterów, a pozytywni wciąż siedzą w jednym rzędzie i grają nudnie.

Stara to prawda, że tam gdzie dwóch Polaków, tam trzy wersje tych samych zdarzeń. W zeznaniach przed komisją co rusz coś się nie zgadza, a retoryczne pytania – kto tu kłamie? sprawiają, że oskarżenia kładą się cieniem na każdego, którego temat dotyczył.

Trudno się dziwić, że w telewizji rutynowy zwrot posła Wenderlicha „Proszę mi wierzyć” wzbudza śmiech u posła Jurka, a na Michnikowe zachęty prounijne internauta odpowiada „Ty kłamco”. Janowski podważa słowa papieża, twierdząc, że nie jest dobrze poinformowany o sytuacji rolników w Polsce, bo kiedyś miał rzec Janowskiemu, że rolnicy to jedyna klasa, która mocno stoi...

Minął wprawdzie czas, kiedy padały pomniki, to teraz padają autorytety. Obecna ekipa polityczna, bez względu na to po jakiej stronie stoi, po prostu wyczerpała swe możliwości. Czy znajdą się tacy ludzie, którzy z charyzmą poderwą naród z odrętwienia, którym będzie można wierzyć, którzy dokonają pokoleniowej zmiany w parlamencie, rządzie, partiach, którym damy kredyt zaufania? Kiedy?