Na oko myśliwego

Z art. 33a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt wynika, że zdziczałe psy i koty przebywające bez opieki i dozoru człowieka na terenie obwodów łowieckich w odległości większej niż 200 m od zabudowań mieszkalnych i stanowiące zagrożenie dla zwierząt dziko żyjących, w tym zwierząt łownych, mogą być zwalczane przez dzierżawców lub zarządców obwodów łowieckich.

Wątpliwości wywołuje jednak fakt możliwości prawidłowej oceny przez myśliwego nie tylko samej odległości, ale też stwierdzenia, czy zwierzę rzeczywiście jest zdziczałe i zagraża zwierzętom dziko żyjącym. Rzecznik podkreśla, że z docierających do niego informacji wynika, że zdarzają się liczne przypadki strzelania przez myśliwych do zwierząt domowych przy zabudowaniach i w obecności dzieci, a działania polegające na kierowaniu tych spraw do prokuratury pozostają bezskuteczne.

Ustawa o ochronie zwierząt zawiera gwarancje dotyczące zasad etycznych związanych z postępowaniem ze zwierzętami. Nakazuje ona ludziom nie tylko poszanowanie, ale też ochronę i opiekę nad zwierzętami, które są zdolne do odczuwania cierpienia i przez to nie mogą być postrzegane jako rzeczy. Ustawa jednocześnie określa zasady wyłapywania zwierząt bezdomnych przez jednostki samorządowe i zapewniania im opieki w schroniskach. Co więcej, określa bardzo precyzyjnie zasady uśmiercania takich zwierząt. Tym bardziej wspomniany wcześniej art. 33a ustawy budzi zastrzeżenia, stanowiąc wyłom w filozofii ustawy o ochronie zwierząt.

Mając to na uwadze rzecznik skierował swoje wystąpienie do Marszałka Sejmu zwracając uwagę na potrzebę znowelizowania przepisów ustawy o ochronie zwierząt w sposób pozwalający na kompleksowe rozwiązanie sprawy dotyczącej konfliktu między normami prawa łowieckiego a normami chroniącymi prawo własności.