Pszczele cuda

Potrawy regionalne mają szansę stać się wizytówka wielu miejscowości w Polsce .Oryginalna metoda ich wytwarzania, rodzaje surowców użytych do ich produkcji oraz niepowtarzalny smak czynią je przysmakami kulinarnymi mieszkańców danego regionu. Dlatego też stanowią nierzadko dużą atrakcję dla turystów, którzy specjalnie z myślą o ich skosztowaniu odwiedzają miejsca gdzie są wytwarzane.

Takim produktem dla wielu miejscowości w naszym kraju może być miód wytwarzany miedzy innymi w ekologicznych pasiekach na Kurpiowszczyźnie, Mazowszu czy też na terenie województwa świętokrzyskiego. Produkty pszczele są tam wytwarzane bez chemii, w zgodzie z naturą .Miody produkowane przez miejscowych bartników są nie pasteryzowane i niestabilizowane chemicznie.

Miód nie lubi światła, ciepła i wilgoci. Prawdziwy musi ulec krystalizacji nie tracąc przy tym swych cennych właściwości, a każde podgrzewanie nawet do temperatury 40ºC pozbawia go leczniczych walorów. Litr prawdziwego miodu waży średnio od 1,42 do 1,44 kg .
-Jeżeli długo nie krystalizuje (wyjątkowo akacja do 9-ciu miesięcy ), rośnie w słoju, pachnie karmelem, ma landrynkowy wyczuwalny smak i zapach buraka-to podróbka – mówi Roman Stachera, mistrz pszczelarski z Żuromina.

Szkoda tylko , że ze względu na niezbyt dogodne warunku pogodowe zbiory miody w minionym roku nie były zbyt udane. Chłodna wiosna i wilgotne lato sprawiły, że zebrano o 30 procent miodu mniej niż w latach poprzednich. Doszło nawet do tego, że w wielu pasiekach trzeba było pszczoły dokarmiać aby nie padły z głodu. Być może taka przynajmniej nadzieję mają bartnicy 2005 rok będzie bardziej dla nich udany. Niezbyt udane ubiegłoroczne miodobranie odbiło się też wzrostem cen miodu. Teraz za litrowy słoik jasnego miodu rodzimej produkcji trzeba zapłacić ponad 20 złotych, a za ciemny kilkanaście złotych więcej. Znacznie tańszy jest miód importowany ale też znacznie gorszej jakości. Jednak jak zapewniają bartnicy : Gdy na dworze chłód i słota miód jest na wagę złota ”.

Miód wielokwiatowy – pochodzi z nektaru zbieranego przez pszczoły z różnych roślin uprawnych, łąkowych, leśnych i górskich. Ma barwę jasnokremową, ale i herbacianą. Po skrystalizowaniu jest jasnoszary lub jasnobrązowy. Miód ten ma bardzo silny zapach podobny do zapachu wosku. Smak bardzo różnorodny, zależy od mieszanki nektarów przyniesionych do ula. Walory zdrowotne i lecznicze wynikają z różnorodności roślin z których pszczoły korzystają. Szczególne zastosowanie, znajduje miód wielokwiatowy, w przypadku chorób alergicznych. O jego skuteczności decyduje różnorodność antygenów pyłkowych wchodzących w skład miodu wielokwiatowego.

Miód rzepakowy - w stanie płynnym jest bezbarwny albo w kolorze słomkowym. po skrystalizowaniu jest barwy biało kremowej. Krystalizuje się szybko ze względu na dużą wartość glukozy, przyjmując konsystencję mazistą. Zapach ma słaby, zbliżony do zapachu kwitnącego rzepaku. Miód rzepakowy stosowany jest w chorobach układu krążenia (miażdżyca), wątroby oraz przy stanach zapalnych górnych dróg oddechowych a także przy schorzeniach skóry. Wyrównuje w organizmie niedobory potasu. Obniża ciśnienie krwi. Przeciwdziała miażdżycy oraz poprawia zaopatrzenie mięśnia sercowego w tlen i elementy odżywcze. Stosowany zewnętrznie, w przypadku oparzeń, zapobiega tworzeniu się pęcherzy i związanych z nimi infekcji. Przyśpiesza proces ziarninowania a w następstwie gojenia się ran.

Miód akacjowy – zawiera dużą ilość fruktozy i dlatego krystalizuje się bardzo po woli. Czysty miód akacjowy ma barwę jasnokremową, trochę bezbarwną. Po skrystalizowaniu, od białej do słomkowej. W zapachu słabo przypomina zapach kwiatów akacji. W pełni dojrzały miód akacjowy odznacza się większą niż inne miody zawartością sacharozy. Miód akacjowy ma zastosowanie w leczeniu choroby wrzodowej żołądka i dwunastnicy, nadkwaśnego nieżytu żołądka, zapaleń błony śluzowej i stanów kurczowych jelit. W chorobie wrzodowej miód akacjowy przyśpiesza regenerację tkanki istniejących nadżerek i owrzodzeń. Wpływa również na perystaltykę jelit i odznacza się niską aktywnością biotyczną.

Miód gryczany – podobnie jak miód akacjowy zawiera dużo fruktozy. Zabarwienie ma ciemne aż do brunatnego. Przechowywany przez dłuższy czas w warunkach umożliwiających dostęp światła, zmienia barwę na ciemnobrunatną, prawie czarną. Krystalizuje tworząc grube, twarde kryształy, osadzające się w płynnym osoczu miodowym. Po krystalizacji przyjmuje najczęściej barwę brązową. Smak ma ostry a nawet lekko piekący. Miód ten zawiera dużo łatwo przyswajalnego magnezu, zalecany jest w diecie antynowotworowej. Stosowany jest w leczeniu schorzeń układu krążenia, szczególnie na tle miażdżycowym. Także w chorobach wątroby i przy osłabieniu wzroku, słuchu i pamięci. Działa wspomagając pracę mięśnia sercowego.

Miód lipowy – wyróżnia się silnym, przypominającym zapach lipy aromatem. Smak ostry, lekko gorzkawy. W stanie płynnym ma barwę zielonkawożółtawą do jasnobursztynowej. Barwa i intensywność smaku różna w zależności od rejonu, z jakiego pochodzi. Po skrystalizowaniu ma konsystencję drobnoziarnistą, zmieniając barwę na biało żółtą lub złocistożółtą. Miód lipowy wykazuje działanie wykrztuśne, napotne, przeciwgorączkowe, uspokajające i przeciwskurczowe. Jest stosowany w leczeniu ostrych i przewlekłych chorób górnych dróg oddechowych, gardła, angin, zatok oraz zapalenia oskrzeli. Dzięki wysokiej aktywności antybiotycznej stosowany jest również w chorobach dróg moczowych, schorzeniach reumatycznych oraz nerwicach.

Miód wrzosowy – w stanie płynnym ma zabarwienie czerwonobrunatne. Krystalizuje dość szybko, przybierając konsystencję galaretowatą. Ma silny aromat, przypominający zapach kwiatu wrzosu. W smaku jest niezbyt słodki, ostry, lekko gorzkawy. podobnie jak miód gryczany, wykazuje znaczną aktywność fosfatazową. Miód wrzosowy zalecany jest w chorobach dróg moczowych, prostaty, kamicy nerkowej oaz przy zapaleni jelit i biegunkach.

Miód spadziowy - jest barwy ciemnej, od szarozielonej poprzez brązową do czarnej. Krystalizuje się w grudkach, ma zapach lekko korzenny. W smaku jest łagodny, lekko żywiczny, mało słodki. Miód spadziowy z drzew iglastych wykazuje działanie przeciwzapalne, antyseptyczne, wykrztuśne i charakteryzuje się dużą aktywnością antybiotyczną. Zawiera dwa razy więcej dekstryn i związków azotowych i aż cztery razy więcej aktywnego biologicznie żelaza, niż miody nektarowe. Powinien być spożywany przy schorzeniach górnych dróg oddechowych oraz przy stanach zmniejszonej odporności organizmu. Zaleca się również podawanie miodu spadziowego osobą cierpiącym na schorzenia reumatyczne, skórne i układu nerwowego.