Lipiec to w sadzie jabłoniowym okres cięcia letniego drzew. Stanowi ono dobrą okazję do kolejnej już w ciągu roku lustracji ich stanu zdrowotnego. Przy okazji zbiorów przyjrzyjmy się też owocom późnych odmian czereśni i wiśni. I wreszcie poznajmy kolorowego chrząszcza groźnego dla szparagów. Umiejętność rozpoznania szkodnika pomaga w jego zwalczeniu i w konsekwencji zmniejsza niebezpieczeństwo poważnej lub nawet całkowitej utraty plonów.
Namiotnik jabłoniowy to dość
często spotykany szkodnik jabłoni, motyl, którego śnieżnobiałe skrzydła pokryte
są czarnymi kropkami. W sadzie szkody wyrządzają gąsienice, gromadnie
szkieletujące liście. Żerują wewnątrz gęstych oprzędów utworzonych w obrębie
korony. Oplatają one liście i fragmenty gałęzi. Gdy dojdzie także do uszkodzeń
zawiązków owoców, więdną one i odpadają. Gąsienice są pomarańczowobrunatne z
ciemniejszą głową i rzędami czarnych kropek po bokach ciała. Wewnątrz namiotów
przędą kokony, ułożone jakby w pakiety, i tam ulegają przepoczwarczeniu.
Latające w lipcu i sierpniu motyle składają złoża jaj (po kilkanaście sztuk) na powierzchni kory. Wylęgłe z nich jesienią gąsienice zimują pod tarczką, by wiosną - w kwietniu, zacząć żer od minowania liści w pobliżu nasady.
Zauważone po kwitnieniu żerujące w oprzędach gąsienice należy zbierać i niszczyć. W razie licznego pojawienia się szkodnika zaleca się w następnym roku wiosną (w fazie różowego pąka) oprysk preparatem bakteryjnym, np. Bactospeine Jardin.
Szpeciel winoroślowiec atakuje
wyłącznie winorośl. Objawy jego występowania są bardzo charakterystyczne: na
dolnej stronie liści pojawiają się wiosną plamy gęstego, pilśniowego, kremowego
nalotu, który z czasem brunatnieje. Na stronie wierzchniej tworzą się liczne
okrągławe, brodawkowate nabrzmienia i wybrzuszenia, które u odmian o owocach
ciemnych mogą przybierać barwę karminowoczerwoną. Deformacje liści prowadzą do
zahamowania fotosyntezy, a w konsekwencji do osłabienia rośliny.
Sprawcą jest mikroskopijnej wielkości (długość ciała 0,15 mm) roztocz. Jego postać dorosła i larwy, żerując na liściach, nakłuwają je i wysysają soki, co powoduje powstanie opisanych uszkodzeń liści. Zimują samice, ukryte pod łuskami pąków, by po ociepleniu się wiosną przedostać się na młode liście i rozpocząć żerowanie. Zwalczanie szpeciela nie jest łatwe, gdyż szkodnik ten żeruje pod pilśniowym nalotem, w związku z czym opryski są mało skuteczne.
Białe, beznogie larwy nasionnicy
trześniówki spotkać można w owocach wiśni i czereśni, głównie u
odmian późnych. Im odmiana późniejsza, tym silniej jest atakowana. Na pierwszy
rzut oka owoce zdrowe są nie do odróżnienia od tych opanowanych przez szkodnika.
Nasionnica trześniówka to czarna, lśniąca muchówka licząca 4 mm długości z żółtopomarańczową tarczką pomiędzy skrzydłami. Na przełomie maja i czerwca rozpoczyna się lot much, a mniej więcej tydzień później - o ile temperatura przekracza 16 st. C - samice przystępują do składania jaj. Po nacięciu skórki do jednego owocu składają jedno jajo. Jest to możliwe dzięki temu, że poprzez pozostawienie na skórce substancji zapachowej samica informuje inne, iż owoc jest już zajęty. Wylot much opóźnia się, gdy wiosna jest deszczowa i chłodna. Wylęgłe larwy około dwóch tygodni żerują wewnątrz owocu, w pobliżu pestki, a następnie - około połowy lipca - wydostawszy się na zewnątrz, schodzą do gleby. Tam, po zagrzebaniu się w jej wierzchniej warstwie, ulegają przepoczwarczeniu i następnie zimują.
W razie znalezienia nasionnicy trześniówki w owocach należy przyspieszyć ich zbiór, by przerwać cykl rozwojowy szkodnika i nie dopuścić do zejścia larw do gleby. Owoce opanowane przez larwy niszczymy. Niezwłocznie po zbiorze ziemię wokół drzew przekopujemy. Wydobyte w ten sposób na powierzchnię larwy wyschną na powietrzu albo zostaną zjedzone przez ptaki lub drapieżniki ogrodowe. Inne rozwiązanie polega na wpuszczaniu pod drzewa w okresie zbioru kur, które wydziobią larwy jeszcze niezagrzebane w ziemi. Warto wiedzieć, że szkodnik co roku atakuje te same drzewa, gdyż pod nimi zimuje. Aby więc skutecznie zwalczać nasionnicę i nie dopuścić do powtórzenia jej inwazji, w następnym roku przed wylotem much, który zwykle zbiega się z porą kwitnienia robinii akacjowej, pod drzewem rozkładamy siatkę o gęstych oczkach. W dużym stopniu utrudni ona lub nawet uniemożliwi wylot much, a co za tym idzie złożenie przez nie jaj. Nie dysponując siatką, możemy na drzewach rozwieszać pomarańczowe tabliczki lepowe, do których przykleją się szkodniki.
Ten chrząszcz o symetrycznym, barwnym wzorze na pokrywach skrzydeł to
poskrzypka szparagowa, jeden z
kilku najgroźniejszych szkodników szparagów. Dwa pionowo połączone ze sobą
czarne krzyże umieszczone są na żółtym tle. Czarne są również odnóża i głowa,
natomiast przód ciała - czerwony. Tak wygląda osobnik dorosły, osiągający 5-6 mm
długości. Nieco dłuższe, bo ok. 8-milimetrowe są larwy, o ciele szarooliwkowym.
Na szparagach szkody wyrządzają dwa pokolenia szkodnika. Jako pierwsze pojawiają się chrząszcze, które zimują. Uszkadzają wiosną wierzchołki pierwszych wypustków. Od maja na pędzie, gałęziakach i kwiatach zauważyć można złożone przez samice jaja - ciemne, zgrupowane pionowo po kilka sztuk. Po 4-8 dniach wylęgają się z nich larwy, które żerują wraz z chrząszczami w maju i czerwcu: zjadają gałęziaki i kwiaty, zdrapują skórkę z pędów, powodując nawet gołożery ich górnej części. Po dwóch tygodniach żerowania larwy dostają się do ziemi, by tam ulec przepoczwarczeniu. Żer drugiego pokolenia trwa od lipca do pierwszych przymrozków.
W warunkach amatorskich liczebność poskrzypki szparagowej ograniczymy, przeprowadzając od wczesnej wiosny lustrację roślin i niszcząc mechanicznie zauważone na wypustkach szkodniki. W ten sposób nie dopuścimy do pojawienia się drugiego pokolenia. Dobre wyniki daje także pozostawienie na plantacji paru roślin pułapkowych - nieokopane karpy z wystającymi pędami. Zwabione tam poskrzypki systematycznie zbieramy i niszczymy.
.png)
Zaloguj przez Facebook
