Kompromis w Atlancie ws Umowy o Wolnym Handlu Transpacyficznym. Amerykanie, Kanadyjczycy i Japończycy bronią dostępu do rynków

Umowa o Wolnym Handlu Transpacyficznym jest niezwykle ważna dla gigantów mleczarskich w obszarze Pacyfiku, którzy mają sprzeczne – często – interesy. Dotyczy to zwłaszcza Fonterry, która gorączkowo szuka możliwości poszerzenia rynków zbytu, podczas gdy inne podmioty chcą chronić swoje uprzywilejowane pozycje. Dotyczy to zwłaszcza mleczarni amerykańskich, kanadyjskich i japońskich, które należą do czołówki światowej (Dean Foods, DFA, Saputo, Meiji, Morinaga itd).

Prezes Fonterry John Wilson mówi: – Choć porozumienie jest dalekie od doskonałości, doceniamy znaczący wysiłek dokonany przez Ministra Grosera i jego negocjatorów by zyskać dostęp do nowych rynków.


– Mleczarstwo było bardzo ciężkim obszarem do uzyskania porozumienia i to, co udało się osiągnąć to dobry krok od czasu negocjacji na Maui. Choć jestem bardzo niezadowolony jak bardzo jesteśmy daleko od początkowych, ambitnych naszych stanowisk zmierzających do odrzucenia wszelkich taryf, to pojawiły się pewne użyteczne korzyści dla eksporterów w Nowej Zelandii na kluczowych rynkach tj. USA, Kanada i Japonia.

Wilson wskazał amerykański przemysł mleczarski jako głównego oponenta ambitnych rozwiązań kluczowych dla korzyści Nowej Zelandii.

TPP miała na celu wzajemne otwarcie rynków Japonii, Nowej Zelandii, Kanady, USA, Australii i innych państw basenu Pacyfiku (łącznie 12 krajów). Umowa ma kapitalne znaczenie dla rynków mleczarskich, zwłaszcza dla Nowej Zelandii, USA i Australii, które mają największy udział w handlu nabiałem obok UE i które chcą liberalizacji handlu, ale na korzystnych dla siebie zasadach. Celem TPP miało być ograniczenie polityk protekcjonistycznych realizowanych przez poszczególne kraje regionu transpacyficznego, zwłaszcza Kanady i Japonii.