Gnicie rogu

Najczęściej gnicie i rozpad dotyczy rogu opuszek. W ciężkich przypadkach objęty jest także róg podeszwowy i linii białej w tylnej części racicy.
Choroba występuje szczególnie często w warunkach chowu przemysłowego, a tylko sporadycznie u buhajów w zakładach unasieniania.

Czynnikami sprzyjającymi występowaniu choroby są:
- nagromadzenie zwierząt przebywających stale w pomieszczeniach zamkniętych,
- niehigieniczne warunki (wilgoć, gnojowica),
- macerujące i drażniące działanie środków chemicznych, głównie amoniaku i siarkowodoru,
- wtórne zakażenie drobnoustrojami gnilnymi (Spherophorus necrophorus).
Najbardziej narażone na procesy gnilne są zbyt wyrosłe i zniekształcone racice.

Zmiany chorobowe dotyczą przeważnie rogu opuszek tylnych racic i rozpoczynają się zwykle na ich opuszkach wewnętrznych. Obraz chorobowy zależy od rozprzestrzeniania i głębokości zmian. Początkowo róg staje się bardziej miękki, mniej elastyczny i nie trzyma się tworzywa, następnie pojawiają się w nim ubytki w postaci jamistych, czarnych zagłębień o nieregularnych i postrzępionych brzegach. Róg rozpada się. Występuje gnilny zapach. W bardziej rozwiniętej postaci dochodzi do rozległego zniszczenia rogu opuszek, tak że ubytki sięgają głębiej - aż do tworzywa. Niekiedy tworzywo opuszek zostaje całkowicie odsłonięte. W ciężkich przypadkach zniszczeniu ulega róg podeszwowy i linii białej w tylnej części racicy - dochodzi wtedy do powikłań w postaci oddzielenia ściany i martwicy tworzywa podeszwowego lub listewkowego. Innym rodzajem powikłania jest ropowica opuszek. 
Na skutek zniszczenia rogu opuszki stają się za niskie. Stan ten powoduje załamanie osi palca i przeciążenie racicy w tylnej jej części. Dochodzi wówczas do ucisku zmienionej opuszki przez twardy róg podeszwowy. Powikłaniem tego stanu jest jest zapalenie i martwica tworzywa, w miejscu połączenia podeszwy z opuszką. Zwierzęta, u których gnicie rogu opuszek przebiega łagodnie, nie kuleją. Objawy ograniczają się do przebierania kończynami podczas stania. Głębsze zmiany, sięgające tworzywa, powodują wyraźną kulawiznę. Przy poruszaniu się krok jest drobny, a chód niepewny. Zwierzęta więcej leżą, natomiast podczas stania występuje charakterystyczne potrząsanie kończynami. Wydzielanie mleka jest zmniejszone. Buhaje wykazują niechęć do krycia, a jakość ich nasienia jest obniżona.

W celu zmniejszenia i likwidacji zauważonych zmian, po dokładnym oczyszczeniu i usunięciu odstającego i zmienionego rogu, stosuje się sproszkowany siarczan miedzi, a następnie spód racicy powleka się czystym dziegciem. W przypadku masowego występowania choroby łatwiejsze do wykonania są kąpiele racic w 10% roztworze siarczanu miedzi lub 3% roztworze formaliny. Powikłane przypadki wymagają specjalnego leczenia chirurgicznego.
W zapobieganiu ważną rolę odgrywa okresowe skracanie i przeglądy racic, dbałość o higienę pomieszczeń oraz stosowanie siarczanu miedzi i dziegciu.