Prof. Andrzej Kaźmierczak: – Pamiętajmy, że sektor bankowy w Polsce dysponuje wysokim współczynnikiem kapitałowym, ponad 14%. Nie ma żadnego zagrożenia jeżeli chodzi o stabilność sektora bankowego. Akcja kredytowa banków , to podstawowa działalność sektora bankowego. Najbardziej dochodowa. To, że podatek bankowy zmniejszy zyski banków, nie ulega wątpliwości. Ale zmusi [banki] do intensyfikacji działalności. Aby odzyskać rozmiary utraconego zysku, może zmusić do racjonalizacji kosztów i do ekspansji kredytowej.
Przedstawiciel RPP powołany przez Senat jest odmiennego zdania. Dr Andrzej Rzońca wątpi w celowość wprowadzania podatku bankowego i przewiduje, że podatek zaszkodzi stabilności sektora finansowego: – Wątpliwości te dotyczą po pierwsze celu wprowadzenia podatku. Cel jest odmienny, niż w innych krajach. To cel fiskalny, który w innych krajach nie był zasadniczym celem wprowadzenia podatku. Cel fiskalny jest mało zrozumiały zważywszy niską efektywność fiskalną podatku.
– Druga wątpliwość jest związana z negatywnym wpływem podatku na rozwój sektora bankowego. Obecna zyskowność sektora bankowego jest zbliżona do przeciętnej w gospodarce. Wprowadzenie podatku obniży ją o ok. 1/3, głęboko poniżej przeciętnej stopy zwrotu z kapitału w gospodarce, którą można traktować jako przybliżenie kosztu wynajmu kapitału. Skoro tak, to można spodziewać się, że inwestorzy nie będą chcieli rozwijać tego rodzaju działalności. Nastąpi spowolnienie rozwoju sektora bankowego w Polsce, co oznacza ograniczenie dostępności do kredytu. Przy czym zmieni się również struktura tego kredytu. W przypadku sektora przedsiębiorstw, ograniczenie dostępności do kredytu będzie dotyczyło przede wszystkim małych przedsiębiorstw.
Jeśli chodzi o duże przedsiębiorstwa, to one będą mogły być finansowane poprzez spółki-matki z zagranicy, bądź też podmioty związane ze spółkami-matkami z zagranicy. W przypadku gospodarstw domowych, ograniczenia w dostępności do kredytu będą dotyczyły przede wszystkim kredytów hipotecznych, które mają duży wolumen, a niskie marże. Nastąpi przesunięcie w kierunku kredytu konsumpcyjnego. Wypychanie finansowania dużych przedsiębiorstw za granicę będzie przyczyniało się do pogorszenia międzynarodowej pozycji inwestycyjnej Polski. Może to skutkować wzrostem premii za ryzyko, podbjiającym koszt finansowania wszystkich podmiotów.
– Wreszcie jest trzecia wątpliwość dotycząca wpływu tego instrumentu na stabilność sektora bankowego. Podatek będzie osłabiał tę stabilność (…) w związku z przesunięciami w bilansach banków, mającymi ograniczyć wielkość zobowiązania podatkowego.
Prof. Andrzej Kaźmierczak przedstawił stan finansów publicznych: – Jeżeli chodzi o relację deficytu sektora finansów publicznych do PKB, ta relacja jest w bezpiecznych granicach. Wynosi 2,8%.
Projekt ustawy budżetowej na rok 2016 przewiduje utrzymanie deficytu finansów publicznych w relacji do PKB, w tej samej wysokości: – Deficyt budżetu państwa ustala się na dzień 31 grudnia 2016 r. na kwotę nie większą niż 54 740 000 tys. zł.
Prof. Jerzy Żyżyński (Klub Parlamentarny Prawo i Sprawiedliwość) pytał o sposób wykorzystania przez NBP środków unijnych przekazywanych Polsce w euro. Beneficjenci dotacji unijnych otrzymują złotówki: – Nikt euro nie dostaje w ramach finansowania środkami unijnymi, tylko dostają złotówki, nasze rodzime. To się nazywa ze środków unijnych. Co się z tym dzieje? Czy to wpływające euro zwiększa nasze rezerwy? Służy finansowaniu importu? Co się dzieje z tymi pieniędzmi, unijnymi de facto?
Prof. Andrzej Kaźmierczak (RPP): – Środki euro, waluta obca, którą otrzymuje Ministerstwo Finansów, są w części sprzedawane Narodowemu Bankowi Polskiemu. W tej części, w jakiej Narodowy Bank Polski kupuje euro od Ministerstwa Finansów, powoduje to dodatkową kreację pieniądza. Sprzyja to nadpłynności sektora bankowego. Z tego powodu Ministerstwo Finansów zdecydowało część funduszy euro sprzedawać wprost na rynku walutowym, a nie do Narodowego Banku Polskiego.
Robert Ostrowski
.png)
Zaloguj przez Facebook
