Wypoczynek po europejsku

Państwa członkowskie UE maja prawo samodzielnie ustalać wymiar tygodniowego czasu pracy, a ograniczeniem jest tylko, że obywatel UE nie może w tygodniu pracować więcej niż 48 godzin (wliczając godziny nadliczbowe).

Z postanowień dyrektywy wyłączone są: transport drogowy, kolejowy lotniczy, wodny śródlądowy, rybołówstwo morskie, a także praktyki lekarskie. Ale i w tych dziedzinach nie zabrakło regulacji. Przykładem są precyzyjnie określone warunki pracy kierowców (nie mogą prowadzić pojazdu dłużej niż przez 8 godzin z jedną godzinna przerwa i dwoma 15 minutowymi, co łatwo sprawdzić dzięki tachometrom).

Każdy pracujący obywatel UE ma prawo do nieprzerwanego wypoczynku dziennego w wymiarze co najmniej 11 godzin na dobę.
Kraje UE muszą również wprowadzić do swojego ustawodawstwa ustalenia dotyczące przerw w pracy, gdy zajmuje ona więcej niż sześć godzin dziennie.

Pracodawcy musza zapewnić każdemu pracownikowi co najmniej dobę nieprzerwanego wypoczynku w tygodniu. Unijne ustalenia określają również płatny , coroczny urlop na co najmniej cztery tygodnie.
Aby zniechęcić pracocholików do rezygnowania z wypoczynku, dyrektywa nie dopuszcza wypłat ekwiwalentu urlopowego (za wyjątkiem rozwiązania umowy o prace).

W naszym kraju czas pracy nie może przekraczać 8 godzin na dobę i przeciętnie 40 godzin w pięciodniowym tygodniu pracy. Liczba godzin nadliczbowych nie może przekroczyć dla pracownika 4 godzin na dobę i 150 godzin w roku kalendarzowym.