Słownik Unii Europejskiej – P

PAKIET DELORSA I – pakiet zawierający propozycje reform dotyczących spraw finansowych Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej zaproponowany przez Komisję Europejską w 1987 roku, gdy Przewodniczącym Komisji był Jacques Delors. Reformy dotyczyły finansowania EWG, wydatków na rolnictwo, funduszy strukturalnych oraz zarządzania budżetem. Propozycje zawarte w pakiecie stały się podstawą do decyzji podjętych w 1988 roku przez Radę Europejską w Brukseli, które wraz z Jednolitym Aktem Europejskim stały się kluczowe we wprowadzeniu programu jednolitego rynku.

PAKIET DELORSA II – pakiet rozwiązań przedstawionych przez Komisję Europejską po podpisaniu Traktatu o Unii Europejskiej w lutym 1992 roku. Propozycje miały na celu zapewnienie średniookresowego finansowania UE przez zwiększenie zasobów budżetowych, co miało doprowadzić do zwiększenia konkurencyjności, wzrostu gospodarczego oraz społecznej i gospodarczej solidarności (spójności) Unii jak również przyczynić się do wzrostu międzynarodowej roli UE. W grudniu 1992 roku Rada Europejska w Edynburgu przyjęła Pakiet Delorsa II i zadecydowała o stopniowym zwiększaniu zasobów własnych UE z 1,2 do 1,27% PKB do roku 1999, zwiększeniu środków na fundusze strukturalne oraz stworzenie funduszu spójności.

PAKIET SANTERA – patrz AGENDA 2000

PAKT STABILNOŚCI – znane są trzy pakty stabilności proponowane przez państwa członkowskie Unii Europejskiej. Pierwszy dotyczy Unii Gospodarczej i Walutowej i został zaproponowany w 1996 roku w Dublinie. Rozwiązania przyjęte w pakcie stabilności mają gwarantować stabilność euru oraz budżetu Unii Europejskiej w okresie przejściowym między styczniem 1999 a połową 2002 roku przez wzmocnienie nadzoru i koordynacji budżetów narodowych oraz stworzenie klarownych i przyspieszonych oraz jednolitych procedur przy nadmiernych deficytach. Pakt stabilności przewiduje także stworzenie Europejskiego Systemu Walutowego II dla państw nieprzystępujących do UGW. Drugi pakt stabilności zwany także planem Balladura ("Pakt Stabilności w Europie") to plan działań Unii Europejskiej mających zapewnić stabilność w Europie Środkowej i Wschodniej po rozpadzie bloku wschodniego przedstawiony przez premiera Francji w 1993 roku podczas szczytu Rady Europejskiej w Kopenhadze. Kontynuacją koncepcji jest pakt stabilności dla państw bałkańskich objętych konfliktami, który ma za zadanie przywrócenie stabilności i pokoju w południowo-wschodniej Europie. Jest obecnie realizowany.

PAŃSTWA AKP – siedemdziesiąt państw z Afryki, Karaibów i Pacyfiku, które są związane z Unią Europejską poprzez Konwencję z Lome.

PAŃSTWA CZŁONKOWSKIE – 15 państw członkowskich Unii Europejskiej to sześć państw założycielskich: Belgia, Holandia, Francja, Luksemburg, Niemcy, Włochy; Dania, Irlandia i Wielka Brytania, które weszły w skład państw członkowskich w wyniku pierwszego rozszerzenia Wspólnot Europejskich w 1973 roku; Grecja oraz Hiszpania i Portugalia, które przystąpiły do Wspólnoty Europejskiej odpowiednio w 1981 (Grecja] i 1986 roku; Austria, Finlandia i Szwecja, które stały się członkami Unii Europejskiej na skutek ostatniego rozszerzenia w 1995 roku.

PAŃSTWA KANDYDUJĄCE – 13 państw kandydujących do członkostwa w Unii Europejskiej – 10 z Europy Środkowo-Wschodniej oraz Cypr, Malta i Turcja, w tym: 6 państw negocjujących w pierwszej grupie ( – patrz Grupa Luksemburska): Czechy, Estonia, Polska, Słowenia, Węgry i Cypr; 6 państw drugiej grupy (– patrz Grupa Helsińska): Bułgaria, Litwa, Łotwa, Rumunia, Słowacja i Malta. Odrębny status państwa –  kandydata do negocjacji o członkostwo przyznała Turcji Rada Europejska na szczycie w Helsinkach w grudniu 1999 roku.

PARLAMENT EUROPEJSKI – organ Unii Europejskiej reprezentujący interesy wspólnotowe i pełniący głównie funkcje kontrolne. Powstał w 1957 roku w wyniku scalenia Zgromadzeń Parlamentarnych EWG i Euratomu ze Wspólnym Zgromadzeniem EWWiS, najpierw jako Europejskie Zgromadzenie Parlamentarne, które w 1962 roku zmieniło nazwę na Parlament Europejski. Od 1979 roku deputowani do Parlamentu Europejskiego wybierani są w bezpośrednich wyborach powszechnych. Obecnie PE liczy 626 deputowanych, którzy zasiadają w nim według frakcji politycznych. PE obraduje na sesji zwyczajnej podzielonej na dwie części – wiosenną i letnią oraz na sesjach nadzwyczajnych. Posiedzenia PE odbywają się prawie co miesiąc, oprócz miesięcy wakacyjnych. Najistotniejsze z kompetencji PE to udział w czterech procedurach: procedurze konsultacji, zgody, współpracy instytucjonalnej i współdecydowania oraz kompetencje budżetowe. W zakresie procesu rozszerzenia UE Parlament podejmuje decyzję, według procedury zgody, w sprawie akceptacji przedstawionej przez Radę Unii Europejskiej propozycji rozszerzenia oraz aprobuje projekt Traktatu Akcesyjnego.

PARTNERSTWO DLA CZŁONKOSTWA – dokument przyjęty przez Radę Unii Europejskiej w dniu 16 marca 1998 roku w celu umożliwienia lepszego przygotowania państw kandydujących do członkostwa w Unii Europejskiej. Dokument zawiera listę priorytetów krótko - i średniookresowych oraz aneks, w którym streszczone zostały wszystkie rekomendacje z Opinii Komisji Europejskiej na temat wniosku o członkostwo w UE. Partnerstwo dla Członkostwa zawiera koncepcję ujęcia w jednolite ramy finansowania służącego wdrażaniu priorytetów dostosowawczych. Dokument ten jest aktualizowany co roku.

PARTNERZY SPOŁECZNI – organizacje pozarządowe, reprezentujące grupy zawodowe, pracodawców, pracobiorców i inne grupy społeczne współpracujące z rządem m.in. w procesie przygotowania negocjacji członkowskich. Udział partnerów społecznych w procesie negocjacji sprzyja lepszemu wypracowywaniu stanowisk negocjacyjnych oraz osiąganiu społecznej akceptacji dla warunków naszego członkostwa. Współpraca z partnerami społecznymi opiera się na powołanych wiosną 1997 roku Grupach Partnerskich działających przy  »  Podzespołach Zadaniowych.

PEŁNOMOCNIK RZĄDU DO SPRAW NEGOCJACJI O CZŁONKOSTWO RP W UNII EUROPEJSKIEJ – patrz GŁÓWNY NEGOCJATOR

PHARE – program pomocy państw Wspólnoty Europejskiej, EFTA, USA, Kanady, Australii, Turcji, Nowej Zelandii i Japonii przeznaczony na gospodarczą restrukturyzację Europy Środkowej i Wschodniej, wystosowany najpierw w stosunku do Polski i Węgier, a następnie do pozostałych państw regionu. PHARE składa się z wielu programów i działań. Unia Europejska i jej państwa członkowskie dostarczyły połowę funduszy wchodzących w skład PHARE, a rolę administratora PHARE powierzono Komisji Europejskiej.

PLAN BALLADURA – patrz PAKT STABILNOŚCI

PLAN PLEVENA – propozycja utworzenia wspólnej europejskiej armii i wspólnoty obronnej, co miało ułatwić włączenie armii niemieckiej do europejskich struktur obronnych, zgłoszona przez premiera Francji Renę Plevena 24 października 1950 roku na forum Zgromadzenia Narodowego. Plan Plevena stał się podstawą projektu utworzenia Europejskiej Wspólnoty Obronnej.

PLAN SCHUMANA – plan ogłoszony w dniu 9 maja 1950 roku przez francuskiego ministra spraw zagranicznych Roberta Schumana, który zapoczątkował proces integracyjny w Europie Zachodniej. Skutkiem było stworzenie federalnej struktury Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali w 1952 roku. By upamiętnić to wydarzenie dzień 9 maja jest Dniem Europy.

PLAN WERNERA – dokument w sprawie ustanowienia o Unii Gospodarczej i Walutowej opracowany w 1970 roku pod kierunkiem premiera i ministra finansów Luksemburga Pierra Wernera. Plan zakładał trójetapową realizację Unii do 1980 roku. Pierwszy etap wprowadzania w życie UGW rozpoczął się w 1970 roku, lecz został przerwany przez światowy kryzys gospodarczy oraz załamanie się Europejskiego Węża Walutowego, co uniemożliwiło przejście do kolejnych etapów integracji.

PODZESPOŁY ZADANIOWE – w strukturze Międzyresortowego Zespołu do Spraw Przygotowania Negocjacji Akcesyjnych z Unią Europejską przygotowują dokumentację i projekty stanowisk negocjacyjnych przedstawiane Zespołowi Negocjacyjnemu. W ich skład wchodzą przedstawiciele poszczególnych ministerstw, którzy na forum Podzespołów reprezentują stanowiska rosortowe. Podzespoły Zadaniowe nr 32. i 34. opiniują teksty stanowisk negocjacyjnych odpowiednio pod względem skutków społeczno- ekonomicznych i budżetowych rozwiązań zawartych w stanowiskach negocjacyjnych. Obecnie w skład Zespołu Międzyresortowego wchodzi 37 Podzespołów Zadaniowych.

POGŁĘBIENIE – proces zwiększający kompetencje Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej Unii Europejskiej oraz poszerzający zakres jej polityk. Powinien towarzyszyć rozszerzeniu, tak by większa UE nie oznaczała słabszej UE.

POLITYKA AUDIOWIZUALNA – polityka oparta na Białej Księdze w sprawie wzrostu, konkurencyjności, zatrudnienia z 1993 roku oraz na Zielonej Księdze w sprawie polityki audiowizualnej Unii Europejskiej z 1994 roku, która zakłada rozwój społeczeństwa informacyjnego (docelowo powołanie Europejskiego Obszaru Informacyjnego) oraz infrastruktury informacyjnej. W jej skład wchodzi także ochrona praw autorskich, liberalizacja i standaryzacja usług audiowizualnych, rozwój branży filmowej i telewizyjnej oraz tworzenie europejskiego rynku mediów.

POLITYKA CELNA – polityka, której zadaniem jest dbanie o rozwój unii celnej Wspólnot Europejskich – podstawy Wspólnot Europejskich. Unia celna obejmuje wymianę towarową i wprowadza zakaz stosowania ceł przywozowych i wywozowych między państwami członkowskimi. W handlu między państwami członkowskimi nie mogą być stosowane cła ani żadne inne bariery ograniczające wolny handel, a w stosunku do państw trzecich obowiązuje państwa członkowskie stosowanie wspólnej taryfy celnej,

POLITYKA ENERGETYCZNA – polityka, której zadaniem jest gwarantowanie stałych dostaw energii wszystkim państwom członkowskim Unii Europejskiej, poszukiwanie nowych źródeł energii oraz rozbudowa transeuropejskich sieci energetycznych. Za realizację polityki energetycznej odpowiedzialne są Europejska Wspólnota Węgla i Stali oraz Euratom.

POLITYKA GOSPODARCZA – polityka oparta na artykułach 102 i 104C Traktatu o Ustanowieniu Wspólnoty Europejskiej, według której państwa członkowskie przyczyniają się do osiągnięcia celów wspólnotowych przez prowadzenie swoich polityk gospodarczych zgodnie z zasadą wolnego rynku oraz wolnej konkurencji. Zadaniem polityki gospodarczej jest zapewnienie harmonijnego rozwoju gospodarczego w ramach rynku wewnętrznego, w tym zapewnienie trwałego wzrostu gospodarczego, niskiego poziomu inflacji, wysokiego poziomu zatrudnienia i opieki społecznej, stabilności cen oraz równowagi bilansu płatniczego. Celem nadrzędnym jest utworzenie Unii Gospodarczej i Walutowej. W ramach Unii Gospodarczej i Walutowej państwa członkowskie koordynują swoje polityki gospodarcze oraz opracowują założenia polityki gospodarczej państw członkowskich i Wspólnot.

POLITYKA HANDLOWA – polityka prowadzona w oparciu o tytuł VII Traktatu o Ustanowieniu Wspólnoty Europejskiej oparta na ujednoliconych zasadach ustalania stawek celnych i handlowych, której celem jest harmonijny rozwój handlu światowego oraz stopniowe znoszenie barier celnych i ograniczeń w handlu międzynarodowym. Polityka handlowa reguluje także stosunki handlowe Wspólnoty z państwami trzecimi.

POLITYKA KONKURENCJI – podstawowa polityka wchodząca w skład polityki gospodarczej Unii Europejskiej mająca za zadanie zapewnienie funkcjonowania zasad wolnej konkurencji na rynku wewnętrznym UE. Komisja Europejska nadzoruje także w ramach polityki konkurencji subwencje państwowe.

POLITYKA KULTURALNA – zgodnie z Traktatem o Unii Europejskiej polityka kulturalna zapewnia rozkwit kultury w państwach członkowskich respektując ich narodową i regionalną różnorodność przy jednoczesnym uwypukleniu wspólnego europejskiego dziedzictwa kulturowego. Polityka skupia się głównie na ochronie dziedzictwa kulturowego o znaczeniu światowym i europejskim, niekomercyjnej wymianie dóbr kultury, twórczości artystycznej, literackiej oraz audiowizualnej.

POLITYKA OCHRONY KONSUMENTÓW – realizowana przez Unię Europejską w oparciu o zasady funkcjonowania rynku wewnętrznego skupiająca się na ochronie zdrowia, bezpieczeństwa i interesów ekonomicznych konsumentów oraz dla zapewnienia im odpowiedniej informacji.

POLITYKA OCHRONY ŚRODOWISKA NATURALNEGO – w ramach tej polityki Unia Europejska zwraca szczególną uwagę na rozważne i racjonalne wykorzystywanie zasobów naturalnych oraz wspólne wspieranie działań dotyczących rozwiązań regionalnych, krajowych lub światowych problemów środowiska naturalnego. Politykę realizuje Europejska Agencja Ochrony Środowiska.

POLITYKA PRZEMYSŁOWA – prowadzi do rozszerzenia współpracy między przedsiębiorstwami Unii Europejskiej oraz wspiera lepsze wykorzystanie potencjału przemysłowego. W ramach tej polityki działania Unii Europejskiej zmierzają do przyspieszenia dostosowywania się przemysłu do zmian strukturalnych oraz tworzenia klimatu sprzyjającego inicjatywom i rozwojowi przedsiębiorstw, zwłaszcza małych i średnich przedsiębiorstw.

POLITYKA REGIONALNA – jedna z podstaw polityki strukturalnej Unii Europejskiej, której zadaniem jest wspieranie rozwoju regionów zacofanych gospodarczo, restrukturyzacji regionów i obszarów przygranicznych, zwalczaniu długotrwałego bezrobocia oraz wspieraniu rozwoju obszarów wiejskich. Instrumentami polityki regionalnej, prowadzonej zgodnie z artykułami 2, 3 oraz 130 Traktatu o Ustanowieniu Wspólnoty Europejskiej, są elementy wszystkich funduszy strukturalnych.

POLITYKA SPOŁECZNA – zgodnie z Traktatem o Ustanowieniu Wspólnoty Europejskiej, celem polityki społecznej jest wspólne działanie na rzecz poprawy warunków życia i pracy mieszkańców państw członkowskich Unii Europejskiej, poprawa warunków zatrudnienia, pracy, prawa pracy, organizowanie szkoleń zawodowych, podnoszenia kwalifikacji zawodowych młodzieży wymiana młodych pracowników i przyspieszenie ich integracji zawodowej, koordynowanie pomocy socjalnej, rynków ubezpieczeń społecznych. zagwarantowanie prawa do zrzeszania się pracowników i zbiorowych negocjacji między pracownikami i pracodawcami.

POLITYKA STRUKTURALNA – zakłada osiągniecie gospodarczej i społecznej spójności na obszarze Unii Europejskiej. W ramach polityki strukturalnej prowadzone są działania zmierzające do niwelowania różnic w poziomie życia ludności, w poziomie rozwoju gospodarczego poszczególnych państw i regionów, w infrastrukturze regionalnej i na rynku pracy. Polityka strukturalna opiera się na artykułach 130 a-e zawartych w tytule XIV Traktatu o ustanowieniu Wspólnoty Europejskiej. Nadrzędnym celem jest osiągniecie spójności gospodarczej i społecznej, do czego wykorzystywane są  fundusze strukturalne, środki z budżetu Wspólnot Europejskich oraz kredyty z Europejskiego Banku Inwestycyjnego.

POLITYKA ŚRÓDZIEMNOMORSKA – jednolita polityka prowadzona przez Wspólnotę od lat siedemdziesiątych wobec regionu śródziemnomorskiego oparta na układach o stowarzyszeniu lub układach o współpracy. Od lat dziewięćdziesiątych mówi się o tak zwanej nowej polityce śródziemnomorskiej, która w 1994 roku ewoluowała do stopnia partnerstwa UE z regionem Morza Śródziemnego. Za kraje partnerskie uznano: Algierię, Egipt, Izrael, Jordanię, Liban, Maltę, Maroko, Syrię, Tunezję, Turcję, Cypr oraz Autonomię Palestyńską. Od 1996 roku rozpoczął się nowy etap współpracy oparty na dialogu zmierzającym do utworzenia w regionie śródziemnomorskim strefy pokoju i stabilności oraz stopniowo także strefy wolnego handlu.

POLITYKA TRANSPORTOWA – polityka prowadzona zgodnie z artykułami 3 oraz 74-84 Traktatu o ustanowieniu Wspólnoty Europejskie oraz artykułem 70 Traktatu o ustanowieniu Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali zmierzająca do określenia i ujednolicenia zasad i warunków transportu do lub z obszaru państwa członkowskiego oraz zasad tranzytu.

POLITYKA W ZAKRESIE RYBOŁÓWSTWA – część składowa Wspólnej Polityki Rolnej, polityka kierująca się zasadami: równego dostępu do zasobów mórz Wspólnot, wspólnego utrzymywania stanu tych zasobów, wspierania rynku rybnego i polepszenia struktur rybołówstwa oraz wspólnych kontaktów połowowych na zewnątrz Unii Europejskiej. Celem polityki jest także ochrona rybaków i ludzi zaangażowanych w gospodarkę rybną.

POLITYKA WALUTOWA – polityka stworzona na podstawie artykułów 105-109 Traktatu o ustanowieniu Wspólnoty Europejskiej, której celem nadrzędnym jest stabilność cen oraz stabilność wartości waluty europejskiej. Polityka walutowa zakłada regulowanie stosunku euro do innych walut, szczególnie koordynowanie kursów wymiany. Realizacją polityki zajmuje się Europejski System Banków Centralnych oraz Europejski Bank Centralny.

POLITYKI UE – polityki prowadzone na podstawie zapisów traktatowych oraz oficjalnych dokumentów (białe księgi / zielone księgi) w określonych obszarach działalności Unii Europejskiej: polityka audiowizualna, polityka energetyczna, polityka celna, polityka gospodarcza, polityka handlowa, polityka konkurencji, polityka kulturalna, polityka ochrony konsumentów, polityka ochrony środowiska naturalnego, polityka przemysłowa, polityka regionalna, polityka rolna (Wspólna Polityka Rolna) polityka społeczna, polityka sprawiedliwości i spraw wewnętrznych (patrz III filar), polityka strukturalna, polityka śródziemnomorska, polityka transportowa, polityka w zakresie rybołówstwa, polityka walutowa.

POROZUMIENIA O PARTNERSTWIE I WSPÓŁPRACY (ang,: PCA – PARTNERSHIP AND COOPERATION ACREEMENTS) – porozumienia mieszane między państwami członkowskimi, UE a państwami trzecimi – mniej intensywne niż stowarzyszenia lecz bardziej niż Porozumienia o Handlu i Współpracy. Oprócz klauzuli gospodarczych zawierają zobowiązania do przestrzegania praw człowieka i zasad demokracji oraz wiążą się ze strukturalnym dialogiem nawiązywanym na poziomie ministerialnym, urzędniczym i parlamentarnym. UE podpisała PCA z większością państw byłego ZSRR.

POSITION PAPER – patrz STANOWISKO NEGOCJACYJNE UE

PREZYDENCJA – przewodnictwo posiedzeń Rady Europejskiej i Rady Unii Europejskiej (Rady Ministrów UE) sprawowane przez państwa członkowskie kolejno w systemie rotacyjnym przez pół roku. Do 1995 roku stosowano system rotacji alfabetycznej. Następnie zrezygnowano z systemu alfabetycznego i ustalono do roku 2002 następującą kolejność przewodnictwa: 1997 – Holandia, Luksemburg; 1998 – Wielka Brytania, Austria; 1999 – Niemcy, Finlandia; 2000 – Portugalia, Francja; 2001 – Szwecja, Belgia; 2002 –  Hiszpania, Dania. Zbiega się to z kolejnością sprawowania Prezydencji w Unii Zachodnioeuropejskiej. Najistotniejszym zadaniem państwa sprawującego Prezydencję jest mediacja i poszukiwanie kompromisu w razie konfliktu interesów między państwami członkowskimi. Prezydencja organizuje pracę obu Rad, ustala półroczną agendę i dzienny porządek obrad, co ma bardzo duży wpływ na pracę UE.

PROCEDURA KONSULTACJI – proces decyzyjny, w którym Komisja Europejska korzysta z prawa do inicjatywy i opracowuje projekt aktu prawnego. Rada Unii Europejskiej decydując o przyjęciu projektu zasięga opinii Parlamentu Europejskiego, po czym podejmuje ostatecznądecyzję.

PROCEDURA WSPÓŁDECYDOWANIA – bardzo skomplikowana procedura legislacyjna wprowadzona przez Traktat o Unii Europejskiej (artykuł 189b) mająca na celu zwiększenie roli Parlamentu Europejskiego w procesie decyzyjnym. Wprowadza możliwość trzeciego czytania w Parlamencie. Oparta jest na procedurze współpracy, choć wykracza poza nią w dwóch istotnych elementach: w przypadku różnic stanowisk między Radą Unii Europejskiej i Parlamentem stosuje się procedurę mediacji przy udziale specjalnej komisji mediacyjnej oraz w przypadku niepowodzenia mediacji, Parlament ma prawo odrzucenia projektu aktu prawnego za zgodą absolutnej większości członków.

PROCEDURA WSPÓŁPRACY – jedna z metod podejmowania decyzji w Unii Europejskiej, która nadaje większą rolę w procesie decyzyjnym Parlamentowi Europejskiemu przez wprowadzenie drugiego czytania ustawy zarówno w Parlamencie jak i w Radzie Unii Europejskiej. Procedura ta była wykorzystywana w decyzjach mających na celu utworzenie wspólnego rynku. Traktat o Unii Europejskiej powiększył zakres używania procedury współpracy na mocy artykułu 189c.

PROCEDURA ZGODY– jedna z czterech procedur podejmowania decyzji w Unii Europejskiej, w której bierze udział Parlament Europejski. Pozostałe to konsultacja, współpraca i współdecydowanie. Procedury zgody używa się do aktów prawnych w ograniczonych obszarach tematycznych. Została ona stworzona do decydowania w kwestiach wrażliwych, takich jak: konstytucja, sprawy polityczne oraz niektóre formy umów międzynarodowych. Rada Unii Europejskiej jednomyślnie przyjmuje stanowisko (zazwyczaj, choć nie zawsze, na podstawie opinii Komisji Europejskiej, która jest następnie przekazywana do Parlamentu Europejskiego). Parlament może wydać (lub nie) swoją zgodę. Parlament Europejski nie ma prawa wnoszenia poprawek. Jeśli wyraża zgodę, Rada przyjmuje propozycję.

PROCES DECYZYJNY – cztery główne procedury podejmowania decyzji przez Radę Unii Europejskiej oraz zaangażowane organy główne Unii Europejskiej: Komisję Europejska i Parlament Europejski: procedura konsultacji, procedura zgody, procedura współpracy i procedura współdecydowania.

PROGRAM INFORMOWANIA SPOŁECZEŃSTWA (PIS) – dokument strategiczny przyjęty przez Radę Ministrów RP w dniu 4 maja 1999 roku, który określa strategię oraz metody realizacji programu informowania społeczeństwa na temat procesu integracji europejskiej. Program realizowany jest przez Urząd Komitetu Integracji Europejskiej.

PROJEKT JEAN MONNET – projekt mający na celu wspieranie nauczania o integracji europejskiej zapewniający pomoc finansową w tworzeniu stałych struktur edukacyjnych w dziedzinie prawa europejskiego, europejskiej ekonomii, historii i polityki. Projekty nazwane od twórcy integracji europejskiej Jeana Monneta pomagają w tworzeniu katedr, kursów, studiów i badań europejskich oraz udzielają stypendiów doktorskich.

PROJEKT KONSTYTUCJI EUROPEJSKIEJ (oficj. Traktat ustanawiający konstytucję dla Europy)- Projekt Konstytucji dla Europy opracowany przez powołany specjalnie w tym celu Konwent Unii Europejskiej pod przewodnictwem Valéry'ego Giscard d'Estaing. Konstytucja dla Europy znacznie upraszcza dotychczasowe prawo pierwotne Unii. Uchylone mają zostać Traktat rzymski (TWE) i Traktat z Maastricht oraz wszystkie traktaty i akty je zmieniające i uzupełniające. Jednocześnie Unia Europejska ma uzyskać osobowość prawną. Ponadto dokonano wyraźnego podziału na kompetencje Unii, państw członkowskich oraz kompetencje dzielone. Projekt tylko nieznacznie poszerza kompetencje Unii. Istotnie wzmocniona zostaje w zasadzie tylko współpraca w sprawach wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa (m. in. ma zostać powołany europejski Minister Spraw Zagranicznych- Wielka Brytania, Polska i Hiszpania wolałyby, by nosił on dotychczasowy tytuł Wysokiego Przedstawiciela). Poza tym zniesiono wymóg jednomyślności przy głosowaniach dotyczących niektórych innych dziedzin. Projekt przewiduje zmianę sposobu głosowania w Radzie Ministrów (nowa nazwa Rady Unii Europejskiej). Do chwili ratyfikacji traktatu (referenda w krajach członkowskich UE) mają obowiązywać zasady zapisane w Traktacie nicejskim. Po tej dacie planuje się wprowadzenie głosowania podwójną większością: zwykła większość państw reprezentujących co najmniej 3/5 ludności Unii (czyli 13 państw). Tylko jeśli Rada działa bez wniosku Komisji lub inicjatywy Ministra Spraw Zagranicznych wymagana jest większość 2/3 krajów i 3/5 ludności (źródło: wikipedia.pl).

PRZEGLĄD PRAWA (ang.: SCREENING) – proces przeglądu polskiego prawodawstwa pod kątem jego zgodności z dorobkiem prawnym Wspólnot. Przegląd prawa odbywa się według podziału dorobku prawnego Wspólnot na obszary negocjacyjne. Przegląd prawa polega na stworzeniu listy rozbieżności między prawem wspólnotowym a prawem narodowym państwa kandydującego. Przegląd prawa poprzedzany spotkaniem uzgodnieniowym odbywa się w dwóch etapach: sesja wielostronna oraz sesja dwustronna. Wynikiem przeglądu prawa jest stworzenie listy wszystkich unijnych aktów prawnych i zakwalifikowanie ich jako niestwarzające problemów (kategoria l), stwarzające problemy techniczne (kategoria 2) oraz wymagające negocjacji (kategoria 3). Z drugiej strony z przeglądu prawa wynika również ocena stopnia dostosowania polskiego prawa do prawa UE –  następuje to za pośrednictwem tabeli korespondencyjnych (tabes of correspondence), które opisują polski akt lub akty prawne będące odpowiednikiem danego aktu unijnego. Przegląd prawa odbywa się w 29 obszarach negocjacyjnych.

   A B C D E F G H I J K L M N O P R S T U W Y Z