Piętnastka wprowadza medyczne paszporty

Po wejściu do Unii Europejskiej Polska będzie miała 1,5 roku na wprowadzenie europejskiej karty zdrowia, która ma uprościć zasady korzystania z opieki medycznej podczas pobytu za granicą, nie dłuższego jednak niż 3 miesiące.

Obywatele UE już od 1 czerwca 2004 r. będą dysponować europejską kartą zdrowia, zwaną potocznie medycznym paszportem. Obecnie przed wyjazdem do innego kraju członkowskiego wypełniają oni np. formularze: E111, E128, E110 czy E119. Po wprowadzeniu karty skorzystają z niej głównie turyści oraz przebywający w delegacjach służbowych, a w następnym etapie studenci uczący się za granicą i osoby czasowo zatrudnione w innym kraju UE. Wspólnota chciałaby, aby w dalszej perspektywie karta umożliwiała korzystanie w usług zdrowotnych w dowolnym kraju UE. Realizację tego postulatu muszą poprzedzić uzgodnienia polityczne.

Obowiązkiem każdego kraju członkowskiego UE jest zapewnienie możliwości korzystania ze świadczeń zdrowotnych obywatelom innych państw. Przed dostosowaniem się Polski do nowych regulacji (czyli przed wprowadzeniem przez nas europejskiej karty zdrowia) nasz turysta wyjeżdżający za granicę nie będzie już musiał kupować dodatkowego ubezpieczenia kosztów leczenia. Wystarczy, że wypełni formularz E111 potwierdzający odprowadzenie składki na ubezpieczenie zdrowotne. Uprawnia on jednak tylko do świadczeń niezbędnych do ratowania życia i zdrowia w razie nagłego pogorszenia się stanu zdrowia.

Możliwy będzie także wyjazd np. na planowany zabieg, ale pod warunkiem otrzymania zgody na leczenie za granicą (formularz E112). Ze względu na bardzo wysokie koszty takiej kuracji, Polacy nie będą chyba zbyt często otrzymywać zgody na wyjazd do zachodnich szpitali i klinik. Istnieje jednak możliwość wyjazdu na leczenie bez zgody płatnika, a później staranie się o zwrot poniesionych kosztów. Zasady te nie są jednak akceptowane w każdym państwie członkowskim, choć zdarzają się precedensowe przypadki zwrotu kosztów leczenia. Za Polaków przebywających w państwach UE (oprócz zatrudnionych na stałe) musi zapłacić polski system opieki zdrowotnej. Szacuje się, że po wejściu do Wspólnoty zapłacimy co najmniej 80 mln zł rocznie za leczenie polskich turystów i około 300 mln zł (ryczałtami) za rencistów, emerytów i członków ich rodzin przebywających tam czasowo oraz członków rodzin pracowników i pracujących na własny rachunek.