Łatwiej o pozwolenia na budowę

Dziś wchodzi w życie nowa ustawa o zagospodarowaniu przestrzennym, która uprości procedury uzyskiwania pozwoleń na budowę.

Sejm uchwalił zgodnie z intencją rządu, autora projektu ustawy, że nie będzie już konieczne potwierdzanie w drodze decyzji administracyjnej ustaleń miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego tj. uzyskiwanie decyzji o warunkach zabudowy. Plany będą wystarczającą podstawą wydania pozwolenia, dzięki temu, że będą one bardziej szczegółowe i precyzyjne niż obecnie. 

Jednak w przypadku, gdy nie będzie miejscowego planu, inwestor będzie musiał uzyskać decyzję o warunkach zabudowy. 

Jej wydanie będzie możliwe po spełnieniu kilku warunków łącznie, gdy teren, na którym ma być zlokalizowana inwestycja ma dostęp do drogi publicznej; co najmniej jedna działka sąsiednia jest zabudowana w sposób pozwalający na określenie parametrów i funkcji nowej zabudowy; istniejące lub projektowane uzbrojenie jest wystarczające dla celów budowy oraz gdy nie jest potrzebna zgoda na odrolnienie lub odlesienie terenu, lub gdy taka zgoda już została wydana. 

Ustalenie warunków zabudowy będzie mogło być zawieszone na 12 miesięcy, licząc od dnia złożenia wniosku. Jeśli jednak w tym terminie nie zostanie uchwalony miejscowy plan zagospodarowania, to po jego upływie warunki muszą zostać określone.

Nowa ustawa uprości lokalizowanie inwestycji celu publicznego. Nie będzie bowiem potrzeby stosowania wszystkich przepisów kodeksu postępowania administracyjnego w procedurze uzyskiwania decyzji o ustaleniu lokalizacji takiej inwestycji. Decyzja będzie potrzebna tylko wtedy, gdy chodzi o obszar nie objęty miejscowym planem. Nie będzie potrzebne uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy w przypadku inwestycji celu publicznego takich jak remont, montaż lub przebudowa, jeśli nie zmienią one sposobu zagospodarowania przestrzeni. 

Ustawa zakłada, że miejscowe plany uchwalone przed 1 stycznia 1995 roku utracą moc z końcem 2003 roku.

Nowe przepisy mają jednak ułatwić gminom uchwalenie nowych planów poprzez odejście od istniejącej obecnie możliwości dwukrotnego zaskarżenia do Naczelnego Sądu Administracyjnego tych samych ustaleń planu. Teraz można to robić na etapie składania zarzutów do planu oraz na etapie uchwalania planu. Po wejściu w życie nowych zapisów będzie możliwe tylko jednorazowe zaskarżanie.

Uwagi do projektowanego miejscowego planu będzie mógł wnieść każdy, kto zakwestionuje przyjęte w nim ustalenia. W ciągu 21 dni, kiedy plan będzie mógł obejrzeć każdy zainteresowany, wójt, burmistrz albo prezydent miasta musi zorganizować publiczną dyskusję nad proponowanymi rozwiązaniami. 

Obszary, dla których obowiązkowo musza być stworzone miejscowe plany, będą wskazane  w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, czyli dokumencie, określającym politykę przestrzenną gminy. W studium powinny być określone obszary, które mają być scalone lub podzielone, odrolnione lub odlesione, oraz na których mogą być zlokalizowane obiekty handlowe o powierzchni sprzedaży powyżej 2000 m kwadratowych. Wskazane muszą być także obszary przestrzeni publicznej. 

Po wejściu w życie ustawy, nadal będą obowiązywać studia, które zostały uchwalone po 1 stycznia 1995 roku. Natomiast te gminy, które przed wejściem w życie ustawy nie sporządziły studium, będą to musiały zrobić w ciągu roku od pierwszego dnia obowiązywania nowych przepisów.

Oprócz planów miejscowych będą jeszcze dwa inne rodzaje planów, tzn. na poziomie województwa i kraju. Ustawa zakłada, ze wojewódzkie plany uchwalone przed 1 stycznia 1999 roku pozostaną w mocy. Natomiast, jeśli sejmiki wojewódzkie nie uchwaliły planów do dnia wejścia w życie ustawy, będą to musiały zrobić w ciągu roku.