O bezpieczeństwie łańcucha żywnościowego

Poniżej prezentujemy wystąpienie eurodeputowanego Czesława  Siekierskiego ( PSL)  na sesji plenarnej w Brukseli w sprawie zarządzania wydatkami odnoszącymi się do łańcucha żywnościowego, zdrowia zwierząt i dobrostanu zwierząt oraz dotyczącymi zdrowia roślin i materiału przeznaczonego do reprodukcji roślin
Zapewnienie bezpieczeństwo łańcucha dostaw żywności jest zadaniem wymagającym dużej delikatności i precyzji. W przypadku, kiedy proponuje się zastąpienie odnoszących się do niego wielu podstaw prawnych nowymi, jednolitymi przepisami finansowymi, które byłyby zgodne z nowymi wieloletnimi ramami finansowymi oraz Traktatem z Lizbony, wymagana jest szczególna ostrożność i dokładność. Niemniej jednak, cel, jakim jest racjonalizacja przepisów nadmiernie złożonych i rozproszonych, stanowić będzie oczywiste ułatwienie i usprawnienie. Jednolite i uproszczone ramy finansowe stanowić będą wielką pomoc w planowaniu i zarządzaniu działaniami związanymi z łańcuchem dostaw żywności, obszaru produkcji roślinnej, zdrowia i dobrostanu zwierząt, roślin i materiału przeznaczonego do reprodukcji roślin. Skuteczniejsze planowanie i implementacja programów ma przecież często bezpośrednie przełożenie na bezpieczeństwo łańcucha żywnościowego.

W trosce o jego stabilność należy poważnie zastanowić się nad wprowadzaniem ewentualnych kryteriów mających na celu stawianie ograniczeń w stosunku do programów mogących korzystać z dofinansowania przez UE. Wprowadzenie minimalnej kwoty na dotacje wydaje się rozwiązaniem zbyt surowym oraz nie uwzględniającym w stopniu wystarczającym charakteru i wielkości programów kwalifikujących się do współfinansowania. Jako zjawisko pozytywne należy jednak postrzegać poszerzenie w ramach rozporządzenia wykazu rodzajów kosztów potencjalnie dopuszczonych do finansowania, jak odszkodowania dla hodowców za ubój selektywny i ubój zniszczonych zwierząt czy odszkodowania dla producentów roślin.

Omawiane rozporządzenie powinno przyczynić się do lepszej ochrony poziomu zdrowia ludzi, zwierząt i roślin w całym łańcuchu żywnościowym. Stopień realizacji tego celu będzie również zależeć od stopnia merytorycznego przygotowania organów krajowych. Program szkoleń, którym są one objęte powinien jednak zostać rozszerzony również na podmioty prywatne sektora, mając na względzie korzyści płynące z rozpowszechniania tych informacji i propagowania jednolitych norm gwarantujących ochronę konsumentów. Korzystne skutki może przynieść również wprowadzenie możliwości wsparcia laboratoriów referencyjnych Unii i projektów mających za zadanie poprawę efektywności i skuteczności kontroli urzędowych.